THE LIFE OF FRY – Stephen Fry schreef nu ook een boek. En hij weet hoe dat moet.

Stephen Fry, Thomas Rap, 447 blz., euro 24,90.Hij is komiek, acteur, presentator en documentairemaker, heeft bijna drie miljoen volgers op Twitter en lanceerde enkele maanden nadat de iPad op de markt kwam al zijn eigen ‘app’ met de toepasselijke naam ‘FryPad’. Kortom, dat Marcel Möring in het voorwoord op dit boek Stephen Fry omschrijft als ‘de man die zo ontzettend veel hooi op zijn vork neemt dat een ander er drie levens voor nodig zou hebben en dan waarschijnlijk nog een hartkwaal zou oplopen’, valt best te begrijpen.

Tussen al zijn professionele bezigheden door vond Fry ook nog de tijd – al heeft hij voor deze kronieken wel even zijn Twitteraccount op pauze moeten zetten – om zijn autobiografie neer te pennen. En op dat vlak houdt de Brit evenmin van half werk: dit boek is al het tweede deel van zijn memoires (deel 1 had de iets minder evidente titel Moab Is My Washpot), en aangezien Fry hier nauwelijks acht jaar uit zijn leven behandelt, valt te verwachten dat er nog wel enkele zullen volgen.

Ruim vierhonderd pagina’s voor acht jaar – van zijn intrede in de universiteit van Cambridge, waar hij de acteermicrobe te pakken kreeg, tot zijn eerste successen als komiek en acteur: het lijkt een beetje overdreven. Bij momenten is het dat ook, bijvoorbeeld als Fry een vijftiental pagina’s uitwijdt over hoe hij als kind verslaafd was aan snoepgoed. Maar eigenlijk raakt de auteur er wel mee weg. Ten eerste omdat deze autobiografie niet op de klassieke manier is opgebouwd: elk hoofdstuk heeft als titel een woord dat begint met de letter c – ‘comedy’, ‘commercial’, ‘challenge’…, de vertaler heeft het Fry wellicht niet in dank afgenomen – wat de schrijver de vrijheid geeft om door de tijd te springen.

Ten tweede heeft Fry ook wel wat te vertellen: hij heeft in de jaren 80 tenslotte samengewerkt met mensen als Emma Thompson, Ben Elton, Hugh Laurie, Rowan Atkinson, kortom zowat iedereen die in de jaren 80 in de Britse comedy aan de slag was, en was betrokken bij klassieke programma’s als Not the Nine O’ Clock News of Blackadder. Het boek bulkt dus van de showbizzanekdotes en de inzichten in hoe theater en televisie werken – Fry’s theorie over hoe sitcoms en tennismatches op dezelfde manier in elkaar zitten, is bijvoorbeeld kostelijk.

Moet je een fan zijn van Fry en/of de Britse comedy om deze kronieken te kunnen appreciëren? Het zal zeker helpen, al slaagt de auteur er ook in om een mooi beeld te schetsen van het Groot-Brittannië van de jaren 80 en het leven aan de universiteit van Cambridge. En wie Fry maar halvelings kent, krijgt in dit boek een erg intrigerende inleiding tot de man, en zal wellicht tegen het slot – het boek eindigt op een cliffhanger met hoofdletter ‘C’ – wellicht al naar het volgende deel uitkijken.

STEFAAN WERBROUCK