Het heeft ons ook verrast, maar Katy Perry is de voorbije maanden uitgegroeid tot een van dé culturele onderwerpen van 2017. U kent Perry als de perfecte popprinses achter pretentieloze kauwgomballenhits als I Kissed a Girl, California Gurls en Roar. Evenwel: dat is niet meer wie Katy Perry is. Het begon eind vorig jaar, toen Donald Trump de presidentsverkiezing won en Perry haar Twitterbio veranderde naar ‘Artist. Activist. Conscious.’ Daarop volgde de single Chained to the Rhythm, een als pophit verpakte aanklacht tegen de spreekwoordelijke ketting waaraan wij allen vastzitten. In begeleidende interviews gaf Perry aan zich voortaan op ‘purposeful pop’ te willen toeleggen. Lang duurde die flirt niet: tweede single Bon Appétit moest het alweer zonder boodschap stellen, behalve dan dat Perry zich graag wou ‘uitspreiden als een buffet’ en u ‘met de handen mocht eten’. Derde single Swish Swish was dan weer een diss richting Taylor Swift, die ze voor een ‘expired coupon’ uitschold. Beide singles flopten na een dramatische liveversie in Saturday Night Live, waarin Perry zich zichtbaar – en met een variatie aan fruitsoorten in de hand – afvroeg wat ze precies aan het doen was. Ondertussen ging ook haar nieuwe kapsel over de tongen: na haar breuk met Orlando Bloom had Perry haar haren kort geknipt, blond gekleurd en met Barack Obama vergeleken. We gaan niet eens proberen uit te leggen waarom. Vervolgens bereikte de reeks bizarre gebeurtenissen een hoogtepunt met de promotiecampagne van Witness, haar vijfde album, waarvoor ze zich door 41 camera’s 72 uur liet volgen. 71 uur daarvan was een zoektocht naar de grenzen van zelfpromotie, 1 uur was een nauwelijks te aanschouwen sessie met haar therapeut waarin Perry te kennen gaf dat ze het moeilijk had met de relatie tussen haar echte ik en haar publieke ik.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
