Alle begin is moeilijk. Hoe slagen artiesten erin om het publiek meteen voor zich te winnen? NIGEL WILLIAMS over de eerste grap van zijn nieuwe show Working Class Hero.
NIGEL WILLIAMS: Ik begin Working Class Hero niet echt met een grap, maar meer met een verhaal, over hoe ik dertig jaar geleden vanuit Groot-Brittannië hierheen ben gekomen en hoe die stap voor mij een verlossing was. Als kind uit een arm arbeidersgezin ondervond ik in Groot-Brittannië elke dag hoe sterk de klassenmaatschappij nog aanwezig was, terwijl in België sociale klasse veel minder een rol speelt. Hier wordt meer gekeken naar je afkomst: als migrant blijf je altijd een ‘allochtoon’, zelfs al woon je hier zoals ik al dertig jaar.
Waarom begin je daarmee?
WILLIAMS: In de show vraag ik me af waarom mensen zo graag anderen labels opplakken, van allochtoon over Waal tot slechte Vlaming. Die eerste minuten zijn mijn adelbrieven, het bewijs dat ik recht van spreken heb. Onlangs zei er iemand: ‘Als ge het hier niet goed vindt, ga dan terug, hé!’ Ik ben hier verdomme langer dan iedereen die na 1981 geboren is!
Je opent niet met een grap. Vind je het niet belangrijk dat er snel gelachen wordt?
WILLIAMS: In alle handleidingen stand-upcomedy zul je lezen dat er binnen de minuut gelachen moet worden. Dat klopt ook als je een set speelt die maar vijftien of twintig minuten duurt. In een show van bijna twee uur is dat niet zo belangrijk: daar moeten de eerste vijf minuten vooral de toon zetten. Ik ben ook geen echte stand-upcomedian, want ik vertel amper ‘jokes’. Ik probeer gewoon te praten over de dingen die me irriteren, op een manier dat de mensen ermee kunnen lachen. Neem nu al dat gedoe rond BHV: op zich ben ik een Vlaming, en ik kan begrijpen dat de verfransing van de rand rond Brussel lastig is voor mensen die daar wonen. Aan de andere kant: hoe lang kunnen we sommige gemeentes nog Vlaams noemen? Stel dat er op een dag nog één inwoner van Linkebeek Nederlands spreekt, die mens is serieus gekloot hé? Die zal alle jobs bij de gemeente moeten combineren, van loketbediende tot vuilnisman.
Heb je bepaalde rituelen voor je het podium opkomt?
WILLIAMS: Wandelen. Het halfuur voor de voorstelling loop ik backstage de hele tijd heen en weer, ik stop alleen even om door het doek te kijken wie er in de zaal zit. Zodra ik de intromuziek hoor, ben ik volledig gefocust. Mijn vrouw zit meestal aan de rand van het podium om notities te nemen, en die zegt altijd dat mijn blik helemaal verandert als de muziek begint te spelen. Als ik opkom en die microfoon vastneem, dan ben ik niet meer Nigel Williams, maar de ringmaster.
INFO EN SPEELLIJST
www.nigelwilliams.be.
DOOR STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
