Vijf jaar geleden won Cristian Mungiu de Gouden Palm voor zijn aangrijpende abortusdrama 4 Months, 3 Weeks and 2 Days. Dit jaar viel hij opnieuw in Cannes in de prijzen, met opvolger Beyond the Hills. De Roemeense regisseur over zijn op feiten gebaseerde docudrama over twee weesmeisjes in de ban van God – of de duivel.
Dat religie voor blinde waanzin kan zorgen, werd de voorbije weken nog maar eens pijnlijk duidelijk, al heeft zeker niet enkel de islam er last van. Ook het christendom vertoont nog altijd fundamentalistische trekjes, zoals in 2005 in Roemenië: een jonge vrouw werd er in een orthodox klooster aan een exorcismeritueel onderworpen met dodelijke afloop. Het incident zorgde voor een nationaal debat en inspireerde Cristian Mungiu tot het spaarzame maar intense véritédrama Beyond the Hills. Dat observeert in honderdvijftig minuten hoe twee jonge weesmeisjes – van kindsbeen af vriendinnen – als volwassenen met elkaar herenigd worden in een klooster, waar de één duidelijk meer moeite heeft om zich aan de strikte regels te houden dan de ander. Mungiu kreeg er afgelopen mei in Cannes de prijs voor het beste scenario voor, zijn twee met verbazend naturel acterende hoofdrolspelers Cosmina Stratan en Cristina Flutur die van beste actrice.
‘Na 4 Months en de omnibusfilm Tales from the Golden Age, waarvan ik in 2009 de producent was, wilde ik een film maken die zich in het nu afspeelt en niet tijdens het communistische regime’, legt Mungiu uit. ‘Concrete ideeën had ik niet. Behalve dat het iets over de hedendaagse maatschappij moest zeggen met personages met wie ik me kon identificeren. Het heeft een tijd geduurd vooraleer ik een verhaal vond, maar toen ik de non-fictieboeken las waarop Beyond The Hills is gebaseerd, wist ik: hier moet ik iets mee doen. Zes jaar geleden, na de dood van dat meisje, stond Roemenië op zijn kop en regende het felle uitspraken pro en contra religie. De gemoederen zijn nog steeds niet bedaard, ook al kregen de verantwoordelijke priester en nonnen een celstraf. Niemand deed of doet enige moeite om de andere partij te begrijpen. Dan moet ik maar eens het goede voorbeeld geven, dacht ik. (lacht)‘
Of de kloosterlingen terecht werden gestraft of verblind werden door naastenliefde gone bad, daarover spreekt Mungiu – zelf agnost maar niet antireligieus – zich niet uit. ‘Wat ik ook niet wilde, was een arthousevariant op The Exorcist. Ik wilde, een realistisch drama maken over liefde tussen twee vrouwen – de ene gelovig, de andere niet – en op die manier iets zeggen over het schisma binnen onze maatschappij. De spanning komt van binnenuit. Het is geen thriller met rondtollende hoofden of andere sensationele dingen. Het is ook geen reconstructie, maar een fictieve lezing op basis van feiten. Vandaar de vele rituele herhalingen en lange takes, die ik ook al bezigde in 4 Months. Ik heb er ook voor gekozen om geen van de echte getuigen te ontmoeten. Niet mijn interpretatie telt, wel die van de kijker.’ Hou uw crucifix alvast in de aanslag.
CRISTIAN MUNGIU: ‘HET IS GÉÉN THRILLER MET RONDTOLLENDE HOOFDEN OF ANDERE SENSATIONELE DINGEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
