De ‘first lady’

van de

r&b-hiphop blijft

graag in beweging en onderstreept dat met de titel

van haar laatste album:

‘Under Construction’. ‘Het is hoog tijd voor wat vernieuwing.’

‘UNDER CONSTRUCTION’uit op 19/11 bij Elektra/Warner

Op het Caraïbische eiland Puerto Rico legt Missy Elliott de Europese persmensen haar nieuwste cd Under Construction voor. Die pakt in retrostijl met veel samples uit, zonder evenwel het typische Missy-Timbaland-cachet te laten varen. Missy heeft daarentegen wél een nieuwe look. Ze verschijnt slank, in jeans en wijd T-shirt, met sneakers en baseballpet aan. Ze ziet er zo anders uit, dat je even vermoedt dat een ‘lookalike’ uit haar entourage tegenover jou heeft plaatsgenomen.

‘Can you hear me’, de laatste song op je nieuwe album, is een eerbetoon aan Lisa Lopes en Aaliyah. Hoe hard kwam hun dood aan?

Missy Elliott: Timbaland wou na de gebeurtenissen (Lisa Lopes kwam om in een auto-ongeval, Aaliyah in een vliegtuigcrash, adw) helemaal niks meer maken, vooral geen muziek. Op mij had het allemaal een omgekeerd effect: ik moest me bezighouden. Mijn studio was in die tijd de enige partner die ik om me heen wou hebben. Gewoon thuis zitten en niks doen, het zou me gek hebben gemaakt. Er speelden voortdurend gedachten in mijn hoofd. Over Aaliyah bijvoorbeeld: het is waanzin, ze was niet ziek, ze werd niet vermoord, ze is gewoon weg. Na dat telefoontje met het slechte nieuws toen, was ik compleet verloren. Ik zat op Jamaica, kon dat eiland niet verlaten, niemand steunen en er was ook niemand om mij op te vangen. Timbaland liep weg voor de muziek, voor mij was die het enige red- middel. Ik houd me sindsdien elke dag voor ogen dat het leven kort is en elk moment voorbij kan zijn.

Vandaar ook dat je besloot je eigen leven ‘om te bouwen’. In de intro van je nieuwe album vergelijk je jezelf met een gebouw, een lap grond ook.

Elliott:Under Construction betekent voor mij in eerste instantie dat ik me persoonlijk, vooral mentaal, heb gezuiverd. Ik vergelijk het graag met een huis dat wordt gerenoveerd. Mooier gezegd: ik ben in een permanent work-in-progress. Na alle gebeurtenissen leek het alsof ik uit een droom ontwaakte. Plotseling besefte ik: door voortdurend bezig te zijn met de zogenaamd belangrijke dingen des levens, ben ik vergeten aan mezelf te werken. En dat doe ik nu wél. Het leven is niet alleen feesten, en voor mij is het niet voldoende om van de ene in de andere dag te leven. Ik neem nu verantwoordelijkheid op. Ik heb nu de moed om ook aan de volgende tien of twintig jaar te denken.

Denk je daarbij alleen aan jezelf of ook aan de toekomst van de hiphop en r&b?

Elliott: Wat voor mij geldt, geldt ook voor de muziek. Die is evenzeer ‘under construction’ en meer dan ooit. Ik bied bij deze mijn hulp aan bij de renovatie. Want daarvoor is het hoog tijd.

Op je nieuwe cd grijp je vaak terug naar de ‘old school’. Een les voor jongere generaties?

Elliott: Zeker. Je moet de volgende generaties altijd weer over het verleden van de hiphop vertellen. Het is een lange weg geweest: van pure vakkundigheid en de macht van de creativiteit, tot vrouwen die met hun achterwerk schudden waar rappers zich dan achter verschuilen.

Klopt, en die evolutie wordt vaak betreurd. Nieuw is dan, dat jij je daarover uitlaat op jouw platen.

Elliott: Hiphop blijft mijn roots. En precies omdat ik in de huidige hiphop iets mis, beklemtoon ik dat. Wij willen belangrijke muzikale invloeden en kenmerken van toen in de hedendaagse hiphop in passen. Absoluut niet makkelijk. Als je te ver teruggaat, klink je algauw verouderd en ben je in de oren van jongeren niet fris genoeg. Dus moet je verbindingen bedenken, bruggen bouwen tussen het oude en het nieuwe.

Daarvoor dienen natuurlijk de samples. Jullie hebben rijkelijk geput uit oud materiaal.

Elliott: Over die samples hebben we ook lang nagedacht. De ontwerpers vroegen er allemaal zoveel geld voor. Gelukkig kunnen we ons een en ander veroorloven. En als je een goed album wilt, moet je daar ook in investeren. Als mensen ongeveer twintig dollar voor een cd betalen, mogen ze verwachten dat ik alles geef. Als dat impliceert dat ik voor bepaalde songs 50 procent van de winst aan anderen moet geven, voor hun loop, dan is dat maar zo.

Vooral op de eerste helft van de cd gooien jullie met waanzinnige invallen. Het herinnert soms bijna aan het collagewerk van Prince in ‘Sign of the Times’.

Elliott: Oh ja, Prince. hij zal me overigens haten, als hij de nieuwe video gezien heeft. Prince is ongelofelijk, zeker. Maar het wordt ook gevaarlijk als je, zoals hij, altijd alleen werkt. Ik ben blij dat wij met zijn tweeën zijn. Zo kan de ene altijd nog zeggen: ‘Momentje, stop! Ik denk dat we nu te ver gaan.’ Prince heeft het talent om altijd voorop te lopen op de tijdsgeest. Maar dat kan evenzeer tegen je werken. Dat probleem heb je altijd met genieën. Dat mensen reageren met: ‘Wat voor rommel maakt hij nu weer?’

Over risico’s gesproken: was er geen enorme druk om het megasucces van ‘Get your freak on’ te evenaren? Iedereen verwachtte iets nog waanzinniger en gewaagder.

Elliott: De druk is enorm. Het is moeilijk om ermee om te gaan. Toch is Work it de snelst klimmende single die ik totnogtoe maakte. De impact is nog dubbel zo groot als die van Get your Freak on.

Daar was je vooraf niet zo zeker van.

Elliott: Wie wel? Ik rap deels achterwaarts en mensen denken bij die teksten wellicht: wat bazelt ze daar? Maar je mag geen schrik hebben om risico’s te nemen. Anders kan je zo’n single nooit opnemen.

Ik probeer me voor te stellen, hoe je dan bij jouw platenfirma aanklopt, die song oplegt en zegt: ‘Zo, dames en heren, dit is mijn nieuwste single.’

Elliott:(lacht) Ik ben gelukkig zo ver, dat ik niemand meer hoef te bewijzen dat ik het kan. Dus laten ze me mijn gang gaan.

Maar dat vertrouwen drijft de druk nog meer op.

Elliott: Absoluut. Maar goed dat ik geen jaknikkers om me heen heb. Mijn manager, Timbaland en ikzelf kunnen met elkaars kritiek om. Natuurlijk denk je af en toe: shit, wie zal dit spelen? Maar na vier albums en zoveel experimenten voel je wel of iets zal werken of niet. Als iets echt slecht was, zouden ze het in mijn gezicht gooien.

Door Michael Tschernek