Maandag 12/7, 20.45 – Canvas

Deze zomer zal De Canvascrack de kaap van vijfhonderd afleveringen overschrijden. Wie Herman Van Molle kent, weet dat de immer onderkoelde quizmaster niet om een stuntje verlegen zit – herinner u het preventieve kotszakje bij de vraag over Pieter De Crem. ‘Ik doe zoiets niet met voorbedachten rade’, blikt Herman Van Molle terug. ‘Ik weet dat sommige mensen er kritiek op hadden, maar denk niet dat ik als een soort gewaarschuwd man aan dit negende seizoen ben begonnen. Wat niet wil zeggen dat ik iets gelijkaardigs van plan ben. Zo zit ik niet in elkaar.’

En verder geldt voor ‘De Canvascrack’: ‘If it ain’t broken, don’t fix it’?

Herman Van Molle: Klopt. Ter gelegenheid van de vijfhonderdste aflevering heb ik nog eens naar de eerste uitzending gekeken. Hoewel je wel enige evolutie ziet – de vragen zijn bijvoorbeeld korter geworden – is De Canvascrack in feite toch dezelfde quiz gebleven. We zijn wel van plan om iets speciaals te doen met die vijfhonderdste aflevering. Ik vertel nog niet wat, maar verwacht geen vuurwerk en naakte danseressen.

Dat lijkt ons meer iets voor ‘M! LF’. Keek je ervan op dat die makers aanvankelijk aan jou hadden gedacht om dat te presenteren?

Van Molle: Dat was wel even schrikken, ja. Maar het flatteert mij. M!LF is een programma waarnaar ik wel eens graag kijk. Te platvloers volgens sommigen? Daar heb ik geen probleem mee, platvloerse humor is doorgaans heel geestig. De platste grappen bij ‘ Allo ‘Allo! zijn de leukste, en Little Britain is toch ook verschrikkelijk platvloers. Al hoef ik M! LF niet te presenteren: die twee ( Jan Van Looveren en Philippe Geubels, nvdr.) doen dat goed. En ik wil toch altijd te veel mijn eigen stempel op iets drukken.

Een comedyserie met de stempel van Herman Van Molle, hoe zou die eruitzien?

Van Molle: Alleszins niet als die Amerikaanse sitcoms waarvan de lachband nog voorspelbaarder is dan een metronoom. Dat haat ik! Wat ik wel goed vind, is bijvoorbeeld de serie Northern Exposure uit begin jaren 90 die nog op het prille Ka2 heeft gelopen. Die reeks, over een afgelegen dorpje in Alaska, was een mengeling van humor, drama, filosofie. Al moest je zelf wel naar de humor op zoek gaan. Ik weet niet of ik een hele comedyserie zou kunnen schrijven. Ik ben meer het sprint-type dan een man van het lange werk.

Misschien maar goed ook, want bij de VRT zal daar de komende jaren toch geen geld voor zijn.

Van Molle: Ach, maar dat hoor ik al zo lang ik hier op de VRT werk: ‘Ja maar Herman, daar is geen geld voor.’ En toch wordt hier in Vlaanderen heel goede tv gemaakt en in feite veel te goedkoop. Zalm voor Corleone hebben we bijvoorbeeld met belachelijk weinig middelen gemaakt.

Dat programma deed het in herhaling zondagavond op één nog verrassend goed. Had je dat verwacht?

Van Molle: En dat tien jaar na datum! Eén of Canvas, televisie maak je altijd voor een ruim publiek. Al is het nu eenmaal zo dat je met het tweede net aan een plafond zit. Daar hadden we bij de opnames van Zalm voor Corleone in Amerika een trucje voor: als zo’n Amerikaan ons vroeg hoeveel kijkers we hadden, hoestte de klankman tijdens mijn antwoord zodat het niet duidelijk was of we daar nu voor twee-honderdduizend of twee miljoen kijkers stonden. Inventief zijn we wel als Belgische tv-makers. Dat zie je ook bij de jonge generatie, denk maar aan die party-crashers van Uninvited op JIMtv.

(H.V.G.)