Het voorjaar leverde een hoop aangename televisie op. Met dank aan het vernieuwde Canvas.

Door Stefaan Werbrouck

Door Stefaan Werbrouck

Operatie Winterberg *

Afgelopen – Canvas

Het leek vooraf de Vlaamse versie van Cool Runnings, de weinig gedenkwaardige film over het Jamaïcaanse bobsleeteam dat zich op een diefje kon kwalificeren voor de Olympische Spelen van 1988. Maar Operatie Winterberg had maar een halve aflevering nodig om een plaatsje in ons hart en een wekelijkse afspraak in onze agenda te veroveren, dankzij de spectaculaire beelden van voortrazende bobs, de wetenschappelijke zijsprongetjes over G- en andere krachten en de innemende hoofdpersonages in het hele verhaal. De aanstekelijke Paul Neagu, de Roemeense coach die op het eerste gezicht wat doet denken aan een charmezanger op heel foute cruises, kon zijn passie voor de sport perfect overbrengen, en de vrouwelijke atletes – welbespraakt, gedreven, zonder een zweem van jaloezie – waren een verademing in vergelijking met de bimbo’s die je meestal ziet in Vlaamse realityprogramma’s. Of het Belgische bobsleeteam werkelijk iets zal kunnen uitrichten op de Olympische Spelen in Vancouver valt nog af te wachten, maar deze winter verdient Operatie Winterberg alvast de gouden medaille.

De 8 *

Elke woensdag, 21.30 – één

In de tweede aflevering van De 8 konden de acht scholieren een oude stoof uit het huis dat ze willen renoveren, verkopen aan de (allochtone) buurman. Een van hen probeerde de prijs op te drijven en kon uiteindelijk 80 euro vangen voor het kacheltje, maar onder druk van de andere 7 moest hij het geld netjes teruggeven. Dat zorgde voor een van de mooiste tv-momenten van de laatste tijd, dat symbool kan staan voor de ongedwongen, natuurlijke sfeer die over dit programma hangt. De 8 toont, net als Operatie Winterberg, dat je de mooiste reality-tv krijgt als je enkele gewone Vlamingen de kans geeft om zichzelf te zijn, zonder dat je als tv-maker vooraf bedenkt welke conflicten je het liefst zou willen hebben en dan op zoek gaat naar de personen die daarvoor kunnen zorgen. In het groepje jongeren uit het beroepsonderwijs zit dus géén Gringo en/of Ciska; het zijn acht gewone pubers die samen aan hun project werken, discussiëren en elkaar plagen en af en toe hun gevoelens delen. Weinig wereldschokkend, en net daardoor heel opmerkelijk.

Verloren land *

Maandag, 21.40 – Canvas

Een documentairereeks waarin bekende Vlamingen als Bart Peeters of Gabriel Rios in hun verleden gaan graven, het leek een beetje verdacht in deze tijden van ‘Steracteurs op het IJs’, maar Verloren Land kon het wantrouwen vlug wegnemen. Het programma focust immers niet op de gevoelens en reacties van de BV’s terwijl ze in hun achtergrond gaan neuzen, maar gebruikt hun verhalen om een breder beeld te schetsen van een bepaalde periode. Toen Annelies Beck bijvoorbeeld onderzocht hoe haar overgrootvader bij het begin van de Eerste Wereldoorlog naar Groot-Brittannië was gevlucht, ging het al vlug niet meer over het verhaal van die ene man, maar over de chaotische eerste dagen na de inval van het Duitse leger, waarbij een stroom vluchtelingen over de stranden van de Belgische kust probeerde weg te raken. Net zoals In Europa slaagt Verloren Land er op die manier in om de geschiedenis heel tastbaar en dus toegankelijk te maken, zonder te vervallen in oppervlakkigheden.

Phara *

Maandag, dinsdag en donderdag, 23.05 – Canvas

De sterren hierboven zijn een gemiddelde: sommige afleveringen van Phara verdienen er ééntje meer, bij andere zou één sterretje meer dan volstaan. Met alle respect voor Phara de Aguirre en revelatie Lieven Van Gils, het niveau van het programma hangt toch voor een groot deel af van de gasten aan de tafel. Als die dezelfde interessesfeer en een uitgesproken mening hebben, zijn er vonken, zoals bij de discussie tussen Tom Lanoye en Herman Van Rompuy over de staatshervorming of die tussen Steve Stevaert en Geert Van Istendael over de sociale onrust bij Ford Genk. Maar even vaak zitten er personen in de studio die weinig of niets gemeen hebben, en dan kreunt Phara onder de geforceerde pogingen om de verschillende praatgasten toch maar bij het gesprek te betrekken. Iets meer compatibiliteit – en misschien ook komaf maken met de grappig bedoelde interventies van Jamal – en Canvas heeft eindelijk de latenighttalkshow die het verdient.

Volt *

Woensdag, 20.45 – één

Volt werd vooraf aangekondigd als ‘geen gewoon discussieprogramma’. Na een paar afleveringen is echter duidelijk dat ‘gewoon geen discussieprogramma’ een meer accurate omschrijving ware geweest. Van een echte discussie hebben wij immers tot nog toe weinig gemerkt. Dat ligt niet eens aan de keuze van de onderwerpen, want die zijn vaak interessant en origineel: de reportage over het Noorse gevangeniswezen of over Tom Waes die undercover gaat in een Brussels opvangcentrum voor daklozen hadden bijvoorbeeld voor een interessant debat kunnen zorgen. Het probleem was dat de mensen die aan tafel zitten om dat debat te voeren daarvoor nauwelijks de tijd krijgen. Het meest schrijnende voorbeeld was een ex-kankerpatiënt die geen schuldsaldoverzekering meer kan krijgen: hij begon vol enthousiasme aan een vlammend betoog, maar had nog maar net de woorden ’ten eerste’ uitgesproken toen Martine Tanghe hem onderbrak om een filmpje aan te kondigen. Jan Van Rompaey, uw opvolging is verzekerd.

Spam *

Vrijdag, 20.40 – CanvasPresentatoren die halsstarrig in de verkeerde camera kijken, reportages die veel te laat of gewoon zelfs niet starten, technici die na de generiek doodleuk nog even door het decor lopen… Toegegeven: als de VRT-journaals zorgen voor de meest hilarische momenten van de tv-avond, is het niet meteen de ideale periode om te beginnen met een parodie op een nieuwsuitzending. Maar de concurrentie van Wim De Vilder en co. is niet het enige wat Spam parten speelt. Afgezien van een paar uitzonderingen zijn de grappen redelijk flauw, en voor een satirisch programma is Spam helemaal niet scherp(zinnig) genoeg – zeker in vergelijking met de columns die (pdw) schrijft in De Standaard. Op politiek vlak beleeft België de meest absurde maanden uit zijn geschiedenis, maar afgezien van het leuke item over ‘de taalgrenswatcher’ (samen met Gunter Lamoot de reden waarom hier nog één ster boven staat) raakt het programma voorlopig niet verder dan wat moppen over het kapsel van Pieter de Crem en de fysiek van André Flahaut.

Kort

Belga Sport (*, maandag, 22.10 – Canvas ) Bijna niets dan lof voor het vernieuwde Canvas, alleen dit: waarom wordt het tweede seizoen van Belga Sport een uur later uitgezonden dan de eerste reeks? Je zou toch verwachten dat Canvas met zulke schitterende én bovendien Belgische documentaires een zo groot mogelijk publiek zou willen bereiken. De trouw die ik wou (0, dinsdag, 20.30 – VTM) Dat je huwelijksdag de mist ingaat omdat de zaal onder water loopt of omdat ’s ochtends de hond des huizes de geest geeft, is erg. Maar dat je om een tweede kans te krijgen mee moet doen aan een flets, ongeïnspireerd en voorspelbaar programma als De trouw die ik wou, dat is eigenlijk nog erger.