22.45 – Canvas

‘Een warm mens, een tactvol criticus en vooral dé man die film in België op de kaart heeft gezet: dat is hoe ik mij Jo Röpcke herinner’, zegt Luk Saffloer over Vlaanderens eerder dit jaar overleden geliefde filmkenner. Als eerbetoon zendt Canvas aan de vooravond van het Gentse Filmfestival het portret van Röpcke dat Saffloer en regisseur Dick Verbesselt begin jaren 90 voor De andere kant maakten opnieuw uit. ‘Röpcke koos Andalusië als droombestemming uit’, vertelt Saffloer. ‘Hij heeft er zich meer blootgegeven dan ooit tevoren.’

‘Röpcke moet de weemoedigste man zijn die ik ooit heb ontmoet’, zegt Saffloer. ‘Maar dat bedoel ik in de meest positieve zin van het woord. Hij was iemand die zich fundamentele vragen stelde over het leven en over zichzelf. Net met pensioen gegaan bij de VRT vroeg hij zich in De andere kant hardop af of hij op alle vlakken in zijn leven wel genoeg gedaan had. In Première of op het Filmfestival van Cannes leek hij dan wel enorm zelfverzekerd, hij dacht veel na over hoe hij de dingen had aangepakt. Zeker als het over zijn privéleven en zijn relaties ging, bleek hij zich schuldig te voelen.’

‘Meteen na de opnames van De andere kant is hij erg ziek geworden. Het heeft weinig gescheeld of hij was toen in het ziekenhuis gestorven en niet vijftien jaar later in Cannes. Het maakt het portret des te indringender, want het lijkt alsof hij in de openhartige gesprekken een testament opmaakt. Ik vind het prachtig dat zo’n man schoorvoetend toegaf dat hij misschien een andere draai aan zijn leven had kunnen geven. Hij leefde volgens ethische principes, maar durfde ook te zeggen dat hij daarin misschien was tekortgeschoten.’

‘Behalve voor zijn menselijkheid had ik ook enorm veel bewondering voor zijn ouderwetse galanterie; in zijn omgang met vrouwen toonde hij zich altijd even charmant. Daarom hebben we ook zo gelachen toen we met een taxi naar een locatie bij Cordoba reden en de chauffeur ons vroeg of we homo’s waren. Bleek dat de plek waar we heen gingen een notoire ontmoetingsplaats was, wisten wij veel! We hebben met ons tweeën zitten gieren in de auto: dat een womanizer zoals hij voor homoseksueel werd aangezien, konden we niet begrijpen. Met zijn reputatie in gedachten hebben we het dan ook netjes tussen ons gehouden.’

Barbara De Coninck