De afrekening

Eerste zin J’aime les hommes qui ont le sens de l’humour’, zei ze, en hing op.

Govert is een in het leven teleurgestelde zestiger die vroeger een boekhandel had en uit gewoonte nog steeds in literaire termen naar de wereld kijkt. Een wereld waarin hij trouwens al net zo teleurgesteld is als in het leven. Na de dood van zijn moeder ontdekt hij in de nalatenschap een doos met spullen van zijn vader. Tot zijn verbijstering zit er ook een exemplaar van De afrekening in, de roman die Goverts eerste, vroeg gestorven vrouw Angelique ooit heeft geschreven en waarin hij zelf de hoofdrol speelde, naast zijn vader en een revolver, die óók in die doos zit. In Angeliques boek schoot de vader met die revolver tijdens de oorlog per abuis een onschuldige man neer die hij voor een collaborateur hield. In de realiteit kocht Goverts vader het schiettuig pas na de oorlog, omdat er vaak ingebroken werd in de buurt, zei hij altijd. Maar wat is waar? Wist Angelique meer van zijn vader dan hijzelf? En waarom zit er aan die revolver een kogel getapet, als wilde zijn vader hem een wenk geven?

Guido van Heulendonks nieuwe roman speelt een spel van schijn en werkelijkheid waarbij niet alleen Govert, maar ook de lezer stapsgewijs de waarheid ontdekt. En die waarheid is bitter – Van Heulendonk maakt er geen geheim van dat zijn boek een kroniek van een aangekondigde dood is. Govert neemt het hele boek lang afscheid. Hij bezoekt zijn zoon in Zürich en zijn dochter in Londen. Hij denkt terug aan Angelique, aan Michelle, met wie hij nadien zes jaar een relatie had, en aan zijn Weldoenster, met wie hij nu om de twee weken seks heeft. En hij neemt ook afscheid van de boeken waarvan hij hield, van Samuel Coleridge, Edgar Allan Poe en Primo Levi, waarmee Van Heulendonk zowel Angeliques als zijn eigen roman in gesprek laat gaan.

Die Van Heulendonk is wellicht geen lachebek, denkt u nu ongetwijfeld, maar dat valt nog wel mee. De afrekening weerstaat aan de verlokkingen der zwaarmoedigheid door de stilistische bravoure van de auteur, waardoor je na een tijd zozeer in vervoering raakt dat je stomweg vergeet dat Govert een gewisse dood tegemoetgaat. Zoals in iedere superieure roman is immers niet de bestemming het werkelijke doel, maar de weg ernaartoe, de vergezichten die hij biedt en de inzichten die hij oplevert. Bij Van Heulendonk valt er achter iedere bocht wel iets nieuws te ontdekken.

De afrekening ****

, De Arbeiderspers, 272 blz., ? 19,99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content