David Troch

1. Verhalenbundels liggen niet zo goed in de markt. Hoe heb jij je uitgever zo ver gekregen?

David Troch: Ik heb hem af en toe wat worstjes voorgehouden. Ik ben begonnen met hem vijf verhalen te bezorgen, op papier. Hij wilde wel wat meer lezen, dus wat later gaf ik er hem weer vijf, en zo door tot hij ze allemaal had, met het titelverhaal als laatste. Uiteindelijk vind ik het een groot compliment dat hij ze heeft willen uitgeven. Al verkopen ze ongetwijfeld beter dan poëziebundels. Ik schuif langzaam op in de verkoopcijfers. Misschien moet de volgende stap toch een roman worden. (lacht)

2. Je hoofdpersonages zijn door het leven murw geslagen Franse mannen. Waarom mannen, en waarom Frans?

Troch: Frankrijk was een manier om mijn verhalen aan elkaar te rijgen. Zomaar wat verhalen bij elkaar vind ik niet interessant. Zo laat Johan Harstad in de bundel Ambulance in elk verhaal een ziekenwagen een of andere rol spelen. In Een stel verhalen doet Tom Hanks iets gelijkaardigs met een typemachine. Het zijn kleine dingen die een geheel maken van een bundel. Ik had de titel al, Rue des Regrets. Wallonië leek me te klein als rode draad, dus is het een beetje vanzelf Frankrijk geworden. En wat de personages betreft, dat zijn mannen die niet altijd doen wat wij van mannen verwachten. Het zijn geen macho’s die sterk in hun schoenen staan, maar kwetsbare en gekwetste mannen die empathie vragen. Dat is mijn manier om de lezer te prikkelen. Personages moeten iets doen met een lezer waardoor je, wanneer je het boek hebt weggelegd, toch nog eens aan hen terugdenkt.

3. Wat is jouw persoonlijke favoriet van deze verhalen?

Troch: Je vraagt me nu in feite om te kiezen tussen mijn kinderen, maar dat is niet erg. Op de boekpresentatie heb ik een aantal fragmenten voorgelezen, maar er was één verhaal dat ik helemaal uit het hoofd heb gebracht: Ballon, over een bejaarde man die in zijn perenboom een ballon vindt met een kaartje eraan. Dat is heel bewust het centrale verhaal van de bundel, met negen verhalen ervoor en negen erachter. Initieel is het een monoloog, vandaar dat het geschikt is om uit het hoofd te leren. En het is ook het meest poëtische verhaal, waarin mijn achtergrond als dichter het best naar voren komt.