ONE FINE DAME – Nauwelijks was de donderslag van het nieuws weggestorven, of David Bowies eerste langspeler in tien jaar was al meer gebeurtenis dan, tja, plaat. Negeer de trammelant, luisteren volstaat: The Next Day is uitstekend.

The Next Day

rock

ISO

Sinds Reality (2003) was de geruchtenmolen niet te houden. David Bowie, een van de grootste iconen die het hele popwezen (dus niet alleen de aanhorige muziek) heeft voortgebracht, was ziek. Uitgeblust. Het songschrijven beu. Tot huisman gekneed. En, sinds de aankondiging vorige herfst van een prestigieuze Londense expositie die binnenkort opent, definitief klaar voor het museum.

Verspilde adem. Want op 8 januari jongstleden (Bowies 66e verjaardag) gooide The Dame zonder de minste poeha een nieuwe single op de markt: het langoureuze Where Are We Now?, een kloeke kiezel tegen het raam van alle viswijven. Maar nog verbazingwekkender was de droge annonce die errond zat gewikkeld: ‘De plaat volgt nog.’

Die plaat is er nu. Ze heet The Next Day, en misschien vormt ze wel de beste aandikking van Bowies duizelingwekkende (maar ook ongelijke) discografie sinds Scary Monsters uit 1980. Er is dan ook veel knabbelwerk aan deze bundel van veertien solide, veelzijdige, gebalde artrocksongs. Dat die oorlog, idolatrie, existentiële angst en onderdrukking aansnijden, hoeft de pret niet eens te drukken.

Neem de uitgekookte verwijzingen naar Bowies verleden: de meeslepende ballad You Feel So Lonely You Could Die, die het drumpatroon van Five Years opdiept, of de door waitsiaanse baritonsax geschraagde versie van Fame die Dirty Boys heet. Anderzijds planten branievolle songs zoals het titelnummer en de robuuste stadionrock van (You Will) Set the World on Fire Bowies relevantie stevig in het hier en nu. Ja, die hoes – die van ?Heroes”, maar beplakt en doorschrapt – zegt het allemaal.

Knipogen naar collega’s zijn er ook. In How Does the Grass Grow? zet Bowie het wijsje van The Shadows’ Apache naar zijn hand. En de koortsdromerige, sinistere afsluiter Heat is muzikaal een vergulde ode aan Scott Walker. Verderop blinken ook If You Can See Me (nerveus, urgent, proggy) en Love Is Lost, met zijn gestaag opgeschroefde intensiteit.

Eén luistersessie in een Brusselse studio was de verzamelde muziekpers slechts gegund, dus over The Next Day valt nog niet álles te zeggen. Bestaan Valentine’s Day en Boss of Me nu uit broodnodig cement of los zand? Laten we ons dan maar tot de zekerheden beperken. Producer was Tony Visconti. Het gitaarwerk van Gerry Leonard, Earl Slick en David Torn is uitmuntend, het songniveau hoog, en Bowie zelf doorlopend goed bij stem. U mag het dus wel al verder vertellen: The Next Day is een plaat om op te klinken.

DOWNLOADS

The Next Day

The Stars (Are Out Tonight)

You Feel So Lonely You Could Die

KURT BLONDEEL