‘Mr. & Mrs. Smith’ zal de geschiedenis niet zozeer ingaan om zijn filmische kwaliteiten, als wel om zijn twee hoofdrolspelers. Brad Pitt en Angelina Jolie proberen elkaar als echtelieden met een verborgen leven als huurmoordenaar passioneel overhoop te knallen. ‘Té passioneel om gespeeld te zijn’, vinden ingewijden. maar dat zal hen worst wezen.

Aanvankelijk zou Nicole Kidman de rol van Mrs. Smith op zich nemen, maar agendaproblemen beslisten daar anders over. En regisseur Doug Liman ( The Bourne Identity, Go) kon maar aan één andere actrice denken die tegelijk geloofwaardig zou zijn als huisvrouw én als vrouwelijke James Bond: Angelina Jolie.

Jolie voelde zich naar eigen zeggen aangetrokken tot het script omdat het een vreemdsoortig onderzoek is naar de fundamenten van een geslaagd huwelijk. ‘Na twee mislukte huwelijken wilde ik dat wel eens weten’, zei ze in Vanitiy Fair. ‘Want uiteindelijk gaat het om de vraag of je een goed team vormt dat wil samenwerken.’ Met Brad Pitt lukte dat in elk geval wonderwel. De twee volgden samen schiettraining en amuseerden zich naar verluidt kostelijk, ondanks de vele problemen op de set. De opnames werden opgeschort omdat Pitt aan Ocean’s Twelve moest werken, en volgens kwatongen vlogen Jolie en Doug Liman elkaar geregeld in de haren. ‘Niets van’, zei Jolie achteraf. ‘Ik noemde hem Bunny.’

Ironisch? Ironisch is in elk geval dat Brad Pitt net na de opnames van een film over het boeiend houden van een relatie van Jennifer Aniston scheidde, na vijf jaar huwelijk. Volgens kwatongen zou Jolie er voor iets tussen zitten. Het zou iets met telefoonseks te maken hebben gehad, en met het feit dat Pitt ademloos toekeek hoe zijn tegenspeelster zowel sexy was, als moeder, als politiek geëngageerd.

Wat er ook van zij, de combinatie Pitt/Jolie wérkt in Mr. & Mrs. Smith. De ongeloofwaardigheid van het script wordt voor een groot deel goedgemaakt door het spanningsveld tussen de twee acteurs. Het is letterlijk een relatie op leven en dood, die zowel Pitt als Jolie ten volle exploreren. Het is een manier van spelen die kenmerkend is voor beide acteurs.

‘Jolie is iedere rol die ze vertolkt. Haar kracht is vulkanisch, ze is enorm, ze is pure elektriciteit’, vertelde James Mangold, die haar regisseerde in Girl, Interrupted. Oliver Stone, die met haar samenwerkte voor Alexander, noemde haar ‘a natural born actress’ en ‘waarschijnlijk de mooiste vrouw op aarde.’ Met een dromerige blik voegde hij eraan toe: ‘Ze komt uit een ander tijdperk. Ze is als een Bette Davis, een Greta Garbo.’

Jolie is inderdaad een van de meest intrigerende actrices van het moment. De films waarin ze speelt, blijken zelden meesterwerken – zie: Original Sin, Beyond Borders of Taking Lives – maar toch slaagt ze er telkens in om haar rollen helemaal leeg te lepelen. Het is die wil om haar personages te ademen, te zijn, te spreken en te leven die haar voor haar dertigste drie Golden Globes en een oscar opleverde, voor Girl, Interrupted, Gia en George Wallace. Een palmares dat haar zo’n twaalf tot vijftien miljoen dollar per film oplevert, waarvan ze plichtsgetrouw een derde afstaat aan de goede werken van het Hoog Commissariaat van de Vluchtelingen

van de VN waarvoor ze Goodwill Ambassadrice

is.

Want ook dat is Jolie ten voeten uit: tegendraads, eigenzinnig, overtuigd en bereid het leven tot in de kleinste hoeken en gaten te beleven. ‘Op mijn negentiende stond ik voor de keuze’, schrijft ze in Notes from my travels: Visits with Refugees in Africa, Cambodia, Pakistan and Ecuador. ‘Ik had geen idee waar ik met mijn leven heen moest. Ik dacht er ernstig aan om er een einde aan te maken. Ik wilde hier niet meer zijn.’

‘Ik had slaappillen en een mes om mijn polsen over te snijden. Ik was alleen op een hotelkamer in New York en had alle vrijheid om voor de dood te kiezen. Maar ik kon het schuldgevoel niet aan. Mijn moeder had me de slaappillen opgestuurd. Ze zou het zichzelf nooit vergeven. ‘Oké’, dacht ik: ‘Je kunt evengoed veel en intens leven, omdat je altijd kunt besluiten om door de deur te wandelen en niet meer terug te keren. En dus begon ik te leven alsof er geen morgen was.’

Angelina Jolie Voight werd op 4 juni 1975 geboren in Los Angeles als eerste dochter en tweede kind van acteur Jon Voight en actrice Marcheline Bertrand. Haar ouders gingen uit elkaar toen ze een jaar was. Acteren leek haar in het bloed te zitten. Nauwelijks zeven jaar oud stond ze al tegenover haar vader in haar eerste film: Lookin’ to Get Out. Toch was acteren geen logische levenskeuze voor Jolie. Ze was een getormenteerd kind, een excentrieke buitenstaander. ‘Mijn klasgenootjes droomden ervan ballerina te worden, ik dacht eerder aan vampier of aan begrafenisondernemer.’

Jolie was de punkster van Beverly Hills High, inclusief de hondenhalsband rond de nek. Op haar veertiende begon ze een relatie met een punker, waarbij zelfverminking de pijn van het zijn moest verzachten. ‘Ik wilde iets voelen’, zei Jolie over die periode. Op haar zestiende zette ze een punt achter de relatie én achter haar schoolcarrière. Ze ging alleen wonen en werd opgepikt door het Finesse Modeling Agency. Het meisje dat twee jaar eerder te klein, te dik en – vooral – te bang was, werd plotseling geprezen om haar exotische uiterlijk. Ze figureerde in clips voor onder meer Meat Loaf, Lenny Kravitz en de Lemonheads, en speelde op haar achttiende de cyborg in Cyborg 2: Glass Shadow. De film was een absolute flop en Jolie zonk weg in een depressie. Ze twijfelde of films wel haar ding waren, of ze wel moest acteren, maar ze had geen idee wat ze anders moest en dus rolde ze twee jaar later in haar volgende film: Hackers (1995). Ook die zorgde voor weinig deining, maar hij leverde Jolie wel haar eerste echtgenoot op: de eerder timide acteur Jonny Lee Miller. Langer dan tien maanden hield het huwelijk niet stand. Jolie reeg nog een paar onbeduidende films aan elkaar, tot ze in 1997 twee ijzersterke prestaties uit haar lijf perste: in George Wallace en in Gia, over the rise and fall van supermodel Gia Marie Carangi. Voor het eerst verbaasde Jolie de wereld met haar kunnen. Ze viel volledig samen met haar personage, sloot zich af voor de wereld en dwaalde net zo lang rond in de donkere spelonken van haar persoonlijkheid tot ze de uitputting nabij was. Na Gia vond Jolie dat ze niets meer te geven had. Ze was leeg, uitgeblust en besloot nooit meer te acteren.

Opnieuw overwoog jolie om zelfmoord te plegen. Alleen: ditmaal zou ze het niet zelf doen, ze zou er een huurmoordenaar voor betalen. Maar die praatte haar om, en raadde haar aan om haar beslissing nog wat uit te stellen. De Golden Globes die ze later voor beide films kreeg, overtuigden haar uiteindelijk dat acteren toch haar weg was. ‘Ik heb het wanhopig nodig om met mensen te communiceren via film. Het is waarom ik leef. Films zijn mijn therapie’, zei ze voor ze in het zwembad van het Beverly Hilton Hotel sprong om haar Golden Globe te vieren. Hollywood had zijn nieuwste leading lady ontdekt: onvoorspelbaar, lichtjes geschift en altijd in voor een opmerkelijke of controversiële uitspraak of daad. Toen ze haar oscar in ontvangst nam voor Girl, Interrupted, kuste ze haar broer euforisch op de mond. Hollywood reageerde geschokt, maar Jolie haalde haar schouders op en stelde even later de liefde van haar leven voor: Billy Bob Thornton. Door de openheid waarmee ze hun relatie in de media bespraken, schopten ze het algauw tot Amerika’s favoriete weirdo-koppel. Er waren de tatoeages waarmee ze hun liefde voor elkaar bezegelden. Er waren de flacons gedroogd bloed die ze beiden rond hun nek droegen. Maar bovenal was er de publieke bekentenis dat ze seks hadden gehad in hun limousine voor ze neerstreken op de rode loper van de MTV Awards. Bezorgd om zoveel openheid, raadde vader Jon Voight zijn dochter aan om psychiatrische bijstand te zoeken, maar dat advies werd hem niet bepaald in dank afgenomen. Jolie liet zijn naam uit haar familienaam schrappen, en verbrak ieder contact.

‘To the end of time’ schreef een verliefde Jolie met haar bloed boven het echtelijke bed, maar dat einde kwam er sneller dan verwacht. Jolie vertrok naar Cambodja om er als Lara Croft de wereld te redden, maar hield een trauma over aan de armoede die ze er te zien kreeg. Haar echtgenoot Billy Bob was intussen in zijn kelder een plaatje aan het opnemen. ‘Ik kwam terug als een ander mens’, zei Jolie achteraf. Ze belde naar het Hoger Commissariaat van de Vluchtelingen en bood haar diensten aan. Ze zou nog samen met Thornton naar Cambodja reizen om de eerste van haar twee kinderen te adopteren, de drie maanden oude baby Maddox, maar in juni 2002 was het huwelijk voorbij. Jolie stortte zich op haar werk als VN-ambassadrice en reisde door Afrika, Azië en Latijns-Amerika. In de films die volgden, speelde ze telkens bijrollen. Shark Tale, Sky Captain and the World of Tomorrow en Alexander gooiden geen van alle hoge ogen, maar Jolie lijkt een van die actrices die onbeschadigd uit mindere films te voorschijn komen.

Anders dan Angelina Jolie heeft Brad Pitt maar weinig Hollywood in de genen. William Bradley Pitt werd geboren op 18 december 1963 in Shawnee, Oklahoma als oudste zoon van Bill en Jane Pitt. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur, zijn moeder sociaal werkster. Toen Pitt drie was, kreeg zijn vader een beter betaalde job in Springfield, Missouri, waarop de hele familie verhuisde. Bill en Jane waren overtuigde baptisten en de kerk was een verplicht zondags nummertje voor hun twee zonen, Brad en Douglas, en hun dochter Julie. Brad zou er in het koor zingen en via zijn koorleidster toneelstukjes in elkaar knutselen. Maar verder dan dat ging de acteerinitiatie niet. De jonge Pitt was meer geïnteresseerd in film kijken, muziek luisteren en meisjes, maar veel verder ging het rebelleren niet. Hij liep braafjes school en richtte een bandje op dat in ondergoed Beach Boys-covers speelde. ‘Iedere reden was goed om zijn lichaam te tonen’, zou een vriend later vertellen.

Na de middelbare school volgde Pitt een journalistenopleiding aan de universiteit van Missouri in Columbia. En daar brak er iets in hem. De mythe wil dat een auto-ongeluk met zijn Buick Centurion 455 hem het licht deed zien en hem aanmaande niet zomaar schaapachtig het voor hem uitgestippelde pad te volgen. Zijn geloof had hij al afgezworen, nu volgde de rest.

In 1986, twee weken voor hij zou afstuderen, laadt Pitt zijn spullen in zijn Nissan om zijn toekomst in Hollywood tegemoet te rijden, begeleid door vier cassettes: Led Zeppelin, Jimi Hendryckx, Lynryd Skynryd en Three Dog Night. In zijn zakken zat nauwelijks 325 dollar, maar hij was rotsvast overtuigd dat een kalender met zijn foto en de eretitel van ‘Best Dressed Student’ zouden volstaan om het te maken als acteur. Zijn eerste baantjes speelden zich nochtans ver van de glitter van de filmwereld af. Hij leverde koelkasten aan studenten en werkte als telemarketeer – het dichtste dat hij bij acteren kwam, was als verklede kip op de hoek van Sunset Strip, als levend reclamebord voor de Mexicaanse fastfoodketen El Pollo Loco. ‘Het betaalde negen dollar per uur, wat lang niet slecht was’, aldus Pitt. En bovendien had hij ’s nachts nog een tweede baantje, als chauffeur voor een firma die stripteaseuses verhuurde.

Het was een van die stripteaseuses die Pitt de weg naar het acteursbestaan wees. Onder de indruk van zijn natuurlijke charme bracht ze hem in contact met Roy London, de man achter Michelle Pfeiffer en Sharon Stone. London bracht Pitt de basisbeginselen van het acteren bij, en gaf hem meteen ook een snelcursus over de zakelijke kant van Hollywood. ‘Het gaat hier niet om de kunst.’ Op basis van zijn brede kaken, blonde haren en blauwe ogen was een agent bereid Brad Pitt op te nemen in zijn bestand. Hij raadde hem aan te beginnen in televisieseries, en zo verscheen Pitt drie weken lang in Dallas, als de knullige vriend van Charlotte ‘Charlie’ Wade (Shalane McCall). Er volgden nog tal van andere rollen waarbij Pitt het vooral moest hebben van zijn brede glimlach en zijn voortreffelijke uiterlijk. Maar uiteindelijk leiden ze wel naar zijn eerste vermeldenswaardige verschijning in een film.

In 1991 bezorgde Brad Pitt Geena Davis een orgasme van 6000 dollar in Thelma And Louise. Van dan af bleek zijn doorbraak niet meer te stoppen, ondanks twee relatieve flops – Cool World en Johnny Suede. Robert Redford koos hem ondanks een lamentabele auditie voor The River Runs Through It. En daarna maakte Pitt komaf met zijn mooie jongen-imago, door in Kalifornia in de huid te kruipen van een seriemoordenaar, aan de zijde van zijn toenmalig liefje Juliette Lewis. Deze onverwachte carrièrekeuze is kenmerkend voor Pitt. Een rol in Natural Born Killers weigert hij, omdat die hem te veel aan Kalifornia doet denken. In plaats daarvan speelt hij de getormenteerde Tristan in Legends of the Fall. Ook Apollo 13 laat hij aan zich voorbij- gaan, voor een hoofdrol in de fel bejubelde thriller Se7en.

Anders dan Jolie haat Pitt het als rollen aan hem gaan kleven. ‘Ik wil geen vreemden mee naar huis nemen. Na de opnames kan ik niet wachten om mijn eigen kleren aan te trekken, naar goede muziek te luisteren en te eten wat ik graag eet. Eigenlijk ben ik een simpele jongen’, zei hij in Vanity Fair. Toch slaagt Pitt er zelden of nooit in om zich niét te laten meeslepen door een rol. In Interview with a Vampire werd hij ziek van de melancholie van Louis en in Twelve Monkeys ademde hij de waanzin van Jeffrey Goins uit. ‘Ik wil niet dat dit een job wordt, of routine, het moet spannend blijven.’ aldus Pitt, die intussen twintig miljoen dollar per film vangt. ‘En amusant.’

Nochtans is amusement op de set bij Pitt niet zonder risico, getuige het misbaksel Ocean’s Twelve en het bij ons niet uitgebrachte Full Frontal, een navelstaarderig project van Steven Soderbergh. Want hoe graag Pitt ook de meest veelzijdige acteur van zijn generatie zou worden, komedie en humor zijn niet zijn sterkste kant.

Toch oogt de toekomst mooi voor Pitt. Er is Babel van Alejandro Gonzales Inarritu ( Amores Perros) en na Se7en en Fight Club staat de derde samenwerking met David Fincher op stapel: Benjamin Button. In beide films staat Pitt met Cate Blanchett op de set. Benieuwd wat voor moois daarvan zal komen. l

Angelina Jolie ‘Mijn klasgenootjes wilden ballerina worden. Ik dacht aan vampier of begrafenisondernemer.’

Brad Pitt ‘Ik wil geen vreemden mee naar huis nemen. Eigenlijk ben ik een simpele jongen.’

Door Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content