‘DANKJEWEL, SARAH PALIN!’

Na 19 komt 21. Adele heeft de tienerjaren van zich afgeschud en hijst zich naar de voorhoede van de Amy’s en Lily’s met een plaat vol country, gospel en – ahum – Celine Dionballads.

Mind if I smoke?’ Adele Laurie Blue Adkins, beter bekend onder de eerste van die vier namen, steekt in haar Brusselse hotelkamer een sigaret op, rookt hem half op en duwt hem uit in een lege koffiekop. Om meteen daarna een tweede sigaret Light op te steken, die ze opnieuw halverwege dooft. Adele mag dan de stem van een oude ziel hebben, ze rookt als een wispelturige tiener voor de schoolpoort. En zo praat ze ook: als een piepjonge flapuit, maar met een ontwapenende eerlijkheid, relativering en spontaniteit die doen vermoeden dat ‘jezelf blijven’ meer kan zijn dan een cliché voor pas gekroonde missen.

Twintig was Adele, alumnus van de Londense Brit School, toen haar debuut, 19 getiteld, 2,2 miljoen keer verkocht werd en twee Grammy’s opleverde. Singles Chasing Pavements en de Dylancover Make You Feel My Love deden het niet minder dan uitstekend. En nu is er dus het logisch getitelde 21, waarvoor ze met Rick Rubin de Shangri-La Studios in Malibu in dook. Geen fantastische plaat over de hele lijn – net iets te veel melige ballads, als u het ons vraagt – maar de puike singles laten er geen twijfel over bestaan: Adele heeft genoeg in haar mars om volwassen te worden in de muziekindustrie.

Kate, Duffy, Lily, Amy, Florence, Estelle: haast elke jonge Britse popdeerne heeft onderhand haar tweede plaat uit. Is dit het moment waarop de meisjes van de vrouwen gescheiden worden?

Adele: Absoluut. Alleen weet ik niet of de plaat zelf het verschil zal maken. Ik denk dat vooral de singles het zullen moeten doen. De muziekindustrie is de laatste jaren veel veranderd. Alles draait rond één song. Als er op je plaat geen I Kissed a Girl staat, laat je label je genadeloos vallen. Het is een harde wereld, hoor. Maar als je denkt dat zoiets voor druk zorgt, heb je het mis. Zonder verwaand te willen klinken: ik accepteer geen druk. Niet van mijn label om een single uit te brengen, niet van mijn mama om af te wassen. Ik houd niet van mezelf als ik onder druk sta, dus sta ik niet toe dat het gebeurt.

Je hebt één groot voordeel: je scoort ook in Amerika. Met dank aan Sarah Palin, naar verluidt. Je Amerikaanse tournee was nagenoeg geflopt tót je je opwachting maakte in de ‘Saturday Night Live’ waarin Palin langskwam, de drukst bekeken uitzending in vijftien jaar. Een dag later stond ’19’ op één in de downloads.

Adele: Zwijg! (Lacht) Het is waar, maar ik klaag niet. Normaal zat ze een week later in de show – mijn publicist was al aan het vloeken – maar ineens veranderde er iets in de campagne. Het grappige was dat ik dacht dat Tina Fey (actrice en Palinimitator: nvdr.) in de studio was. Ik riep ‘Tina!’ toen ze voorbij liep – ik ben grote fan van Mean Girls en 30 Rock – maar ze draaide zich niet om. Pas daarna hoorde ik dat het Palin was. (Lacht)

Heb je haar ooit bedankt?

Adele: Neen. Ze is wel nog langs mijn kleedkamer gekomen om te zeggen dat ze hevige fan was. Alleen: ik had net ’s werelds grootste Obamabadge op mijn borst gespeld. Dus ja, thanks Sarah!

’19’ noemde je een momentopname uit ‘een soort fotoalbum van mijn leven’. Wat zegt ’21’ over je?

Adele: Vooreerst dat ik ouder ben. En dus ook volwassener. Met het risico als een bakvis te klinken: als tiener wil je de waarheid over jezelf niet onder ogen zien. Op je 21e kun je dat al iets meer. Ik heb ook net mijn Grote Bepalende Volwassen Relatie achter de rug – dat helpt. Ik denk dat ik geduldiger, begripvoller en eerlijker tegenover mezelf ben geworden. En dat is op 21 te merken. Iedereen die mijn eerste plaat kent, hóórt hoe ik veranderd ben.

Hoe dan?

Adele: 19 kwam er in een vroeg stadium in mijn carrière en in mijn leven. De algehele commentaar was dat ik heel volwassen klonk, maar als ik ze nu opnieuw luister, hoor ik een kind zingen. Hoe ik de dingen beschrijf, de manier waarop ik zing: het blijft heel naief. Ik had ook geen idee welke richting ik uit wilde. Ik wist niet door welke sound ik bepaald wilde worden. Ik wist alleen dat ik niet de retrotrukendoos wilde openhalen zoals al de rest deed.

De sound van ‘Rolling in the Deep’ en ‘Rumour Has It’ klinkt inderdaad een stuk volwassener.

Adele: Na 19 las ik her en der dat mijn stem beter was dan mijn songs. En ik moest de critici gelijk geven. Daarom dat ik zo hard gewerkt heb om te groeien als muzikante. Ik wilde dat de mensen die deze cd kopen de progressie horen. Ik heb mezelf wel moeten dwingen om te groeien. Ten tijde van mijn debuut was ik nogal koppig in mijn muzieksmaak. Ik was gefixeerd op Etta James, verder bestonden er voor mij geen muzikanten. Nu is Etta nog altijd mijn favoriete artiest, maar luister ik ook naar andere dingen. Voor 21 heb ik me ondergedompeld in muziek waarvan ik nog nooit gehoord had. Voor het eerst luisterde ik naar muziek om er iets uit te leren – niet gewoon voor ik ging feesten of om in een bepaalde stemming te raken. Ik wilde geïnspireerd worden.

Door wie zoal?

Adele: Namen? Ik heb het hele oeuvre van Wanda Jackson verslonden – zeg maar de vrouwelijke Elvis. Een geweldige zangeres: heel sexy, heel ruig, heel veel attitude. Ik denk dat dat duidelijk op de plaat te horen is. Verder heb ik ook veel naar hiphop geluisterd: Kanye West, Jay Z, Mos Def, Nas… En ook wat country. Mijn tourbuschauffeur in de VS maakte countrycompilaties voor me – dan zaten we samen kettingrokend naar pakweg Rascall Flatts te luisteren. Ik kende er niets van, maar het boeide me wel. Heel even dacht ik zelfs dat ik een volbloed countryplaat aan het maken was – uiteindelijk is het toch iets anders geworden.

Vergissen we ons, of hoorden we op de plaat ook wat gospel?

Adele: Dat is me ook opgevallen. Rumour Has It en Rolling in the Deep hebben een vraag-en-antwoordthema. Maar eerlijk: ik heb géén idéé waar dat vandaan komt. Misschien is het de clash van mijn eigen stijl met country?

Iets anders: wie is je favoriete Spice Girl?

Adele: (Onmiddellijk) Geri. Tot ze solo ging. Toen was ik héél boos. (Lacht) En daarna was het Mel B. Maar ik heb het Geri intussen vergeven, hoor.

Waar we heen willen: je bent een kind van de late jaren 90, gouden tijden voor Spice Girls, East 17 en Celine Dion. Komt daar je voorliefde voor ballads – vooral de melige – vandaan?

Adele: Misschien wel. Het kan bijna niet anders. Ik heb gewoon een zwak voor stemmen als Mariah Carey of Celine Dion. Ik houd van de manier waarop hun ballads me doen voelen. De emotie die ze opwekken. Het is mijn favoriete genre. Maar ik zie ballads niet uitsluitend als iets van de nineties. Aretha Franklin, Scott Matthews of Bon Iver: voor mij schrijven die ook ballads. Ze hebben toch hetzelfde effect: bij Bon Iver verdwijn ik helemaal in de muziek.

Hoe past The Cure, van wie je ‘Lovesong’ covert op ’21’, in je rij referenties?

Adele: Ik wilde voor deze plaat weer een cover opnemen – zoals op 19 met Bob Dylans Make You Feel My Love. Mijn eerste keuze was Never Tear Us Apart van INXS – een van de eerste liedjes die ik op piano kon spelen – maar toen ik het in de studio probeerde, kon ik de emotie niet overbrengen. Het klonk niet slecht, maar als ik bij INXS had gezeten, was ik er niet blij mee geweest. (Lacht) Smokey Hormel, de vaste gitarist van Rick Rubin, kwam toen af met Lovesong, maar dan in een bossanovaversie. Het was bedoeld voor Barbra Streisand, maar Streisand had uiteindelijk beslist toch geen plaat met Rick te maken. En voor je het vraagt: ja, ik neem vrede met Barbra’s afleggertjes. (Lacht)

Was je er meteen weg van?

Adele: Wel, Smokey speelde zijn versie en ik moest haast huilen. Mijn mama is de grootste The Curefan – ik denk dat ik drie was toen ze me meenam naar Finsbury Park. The Cure coveren zag ik als een herinnering aan mijn jeugd. Het gevoel van dat nummer paste ook prima bij de sfeer in Malibu – weg van huis, weet je wel. Iedereen beschouwt Lovesong als een vrolijk nummer, maar er zit ook veel eenzaamheid in. ‘ Whenever I’m alone with you/You make me feel like I am home again.’ Het gaat over weg zijn van de mensen die je graag hebt. Dat is triestig, toch?

Robert Smith schreef ‘Lovesong’ als huwelijksgelofte aan zijn vrouw. Jij lijkt vooral nummers voor je ex-lieven te schrijven. Na ‘Chasing Pavements’ is ook ‘Rolling in the Deep’ een opgestoken middelvinger naar een voormalig vriendje.

Adele: Mijn relaties hebben nu eenmaal de neiging om fout te lopen. (Lacht) Wat kan ik zeggen? Ik haal mijn inspiratie blijkbaar uit negatieve ervaringen. Als ik een lief heb en gelukkig ben, ben ik overdag met mijn hobby’s bezig en ga ik ’s avonds op stap. Dan heb ik niet eens tijd om songs te schrijven. Als het uit is, daarentegen, sluit ik me op in huis en wil ik niemand zien. Dán kan ik met muziek bezig zijn.

Niet dat het onze zaken zijn, maar heb je ooit nog iets van het ex-lief van ‘Chasing Pavements’ gehoord?

Adele: Neen. Het einde van mijn relaties is meestal van die aard dat ik nooit nog iets van mijn exen wil zien of horen. Geen idee dus of hij er blij mee was. (Lacht)

21

Uit vanaf 24/01 bij V2.

DOOR GEERT ZAGERS

‘Ik accepteer geen druk. Niet van mijn label om een plaat te maken, niet van mijn mama om af te wassen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content