U bent fantastisch. Meer nog: u had al vijf jaar netmanager van een eigen jongerenzender moeten zijn. Want u hebt het allang door: dansmuziek dient om op te dansen, niet om achteruitgezakt met één hand in je voorbroek naar te luisteren. Hoe is het anders te verklaren dat een genre dat commercieel zo dominant is zo weinig klassiekers aflevert? Uit goed dertig jaar elektronica blijven in deze top100 alleen Moby (7), Saint Germain (63), Daft Punk (73) en The Prodigy (90) overeind. De rest: ramsj!

Ook heel tragisch: het uitsterven van de zwartefrakken. De verenigde faculteiten Psychologie en Pol&Soc van Vlaanderen hebben toch nog de professioneel miserabelen van The Smiths (51), The Cure (67), Joy Division (65) en The Sisters of Mercy (88) in de lijst gekregen, maar veel verder komen ze niet. Hun aanhangers zullen zich ongetwijfeld wentelen in de droefenis van hun nederlaag. Grote zuinigheid was er ook bij de reggae. Het genre heeft natuurlijk de pech dat Bob Marley (73) zowat als enige rasta genoeg heldere momenten had om goeie songs te kunnen schrijven. De vermelding van Manu Chao (84) in dezen is wellicht een tijdelijke, onschadelijke aandoening. Britpop? Blur mag de battle of the bands dan wel op muzikaal vlak hebben gewonnen, het is Oasis dat als enige de selectie van de eeuwigheid overleeft (91).

Dat classic rock zwaar moet inboeten, kunt u elders lezen. Punk is ook al verbannen naar de kelders van het museum, met één vermelding voor The Sex Pistols (77) en één voor neopunks The Offspring (41). Nog meer evolutietheorietjes: u houdt niet van vlaggengezwaai. Oude stadionrock en de bijhorende foute kapsels hebben hun tijd gehad, al heeft Arid (46) dat nog niet helemaal begrepen. Dire Straits houdt stand (61), Springsteen ook (87), zij het met ingetogener werk. We moeten wel eens een hartig woordje praten over Live (16, alstublieft) en – even de keel schrapen – Alanis Morissette (69).

Het verdict is duidelijk: u lust óf esoterie (Radiohead, Jeff Buckley, Moby), óf verdomd stevige rock. Ondanks de dip in het begin van de jaren negentig geldt nog altijd de wet ‘ metal rules’, met Metallica als keizers van het genre en Tool (19, 35) en Lincoln Park (66) als concubines. Dat van Rammstein (42) bedoelde u ongetwijfeld om te lachen. In de categorie rockfunkpopwhatever winnen de Red Hot Chili Peppers (4, 23, 33) met de coke in de neus het pleit. En grunge? Dat kampt met een kogelgat in zijn achterhoofd, maar wat ervan overblijft, gaat wel met de titel én enkele sterke ereplaatsen lopen. De muziekinstrumentenindustrie kan hier maar één les uit trekken: laat aanrukken, die gitaren. Het digitale tijdperk is voor watjes.

(B.C.)