The Saatchi Gallery,County Hall, Southbank in Londen, tot 31/8. tel. + 44 20 78 23 23 63 en www.saatchi-gallery.co.uk

Na een uitgebreide opwarmingscampagne is de nieuwe Saatchi Gallery een feit. Reclamekoning en superverzamelaar Charles Saatchi verhuisde van Boundary Road naar de South Bank. Daar betrok hij de statige County Hall, een Edwardiaans gebouw dat nu al gezien wordt als een veel te pompeuze setting voor kunst van de 21e eeuw. Het kersverse Saatchimuseum for new art hoopt niettemin op een gigantische volkstoeloop. Want Britse kunst, zo vinden ze er niet onterecht, is de interessantste die er vandaag bestaat. Voor een platform met internationale uitstraling is de ligging van groot belang, vandaar de veelgeprezen nabijheid van Waterloo Station (waar de Eurostar arriveert) en het toeristische reuzenrad London Eye. Daarenboven ligt de nieuwe Gallery op een steenworp van Tate Modern. Wie het beste de hedendaagse Britse kunst zal promoten, is een veelgestelde vraag in de Britse pers. Maar voorlopig moeten beide musea het stellen met een matige appreciatie. Critici zijn het er immers over eens dat zowel Saatchi als Tate Modern te sterk op de jaren negentig gefocust zijn. In kunsttermen is dat hopeloos passé, maar de achterstand raakt wellicht weggewerkt nu het startschot voor een museale nek-aan-nekrace is gelost. De nieuwe kunsttempel wil overigens niet alleen Britse kunst voor het voetlicht brengen. Ook Amerikaanse en niet-Europese scheppingen mogen de voormalige County Hall in, zolang het publiek het maar weet te smaken. ‘We want people more used to watching ‘EastEnders’ than going to galleries’, zegt directeur Nigel Hurst. Soap- en kunstkijkers worden gelokt met hyperrealistisch beeldhouwwerk van Duane Hanson, met een aandoenlijke engel en een enorm masker van Ron Mueck en vooral met een overzicht rondom Saatchi-lieveling Damien Hirst. Zijn hoogdagen lijken langzamerhand voorbij, hoewel dat weinig afdoet aan de kwaliteit van het werk. Hirst staat bekend als artiest die de poëzie van de dood onderzoekt. Zijn installaties zijn doorgaans kunstig maar luguber, een formule die meermaals heeft geleid tot discussies over schoonheid en wansmaak. Tien jaar geleden werkte hij zich in de belangstelling met een haai op sterk water. Daarna volgden een schaap in een formaldehydetank, een tot schijfjes versneden koe en een in tweeën gezaagd varken waarvan de ene helft de andere voorbijschuift. Ook een hartvormig doek met opgeprikte vlinders maakt deel uit van Hirsts aanlokkelijke lijkenkunst. Met Hymn, een reusachtig beeld van een anatomische pop, rondde hij de jaren negentig af. Typisch voor Hirst is Hymn een frivool monster waarvan alle zwakke plekken geëxposeerd zijn. Maar de tijdsgeest zit tegen: anno 2003 zijn zulke op zichzelf staande sculptuurinstallaties bijna helemaal uit de mode. Tijd voor Hirst om met pensioen te gaan, als hij dat al niet had gedaan.

door Els Fiers