Dag vader,

Eerste zin Moeder belde.

Wanneer zijn vader op zijn tachtigste in het ziekenhuis belandt en hij vanwege corona niet op bezoek mag, beslist Sam De Graeve dat hij hem een brief zal schrijven, over de wandeling die ze vijf jaar eerder samen hebben gemaakt, langs de Muur van Hadrianus, op de Schots-Engelse grens, 75 mijl lang. Vader Jan De Graeve, bij de oudere Knack-lezers bekend als cartoonist Ian, wilde die wandeling aanvankelijk samen met een vriend maken, maar omdat die afgehaakt had, was zoon Sam ingesprongen. ‘Gesprekken zouden we hebben, groots en meeslepend’, herinnert de schrijver zich zijn voornemens van toen, ‘Over leven, en welja, over dood ook, en alles wat ertussenin ligt.’

Dag vader, is die brief, waarin het minder over het wandelen door het deprimerende Noord-Engeland gaat (met als triest hoogtepunt Carlisle, waar iedereen gekleed gaat in trainingspak en een vrouw ‘Exit only’ net boven haar bilspleet heeft laten tatoeëren) en meer over de relatie tussen de vader en de zoon, en hoe die gegroeid is. Hun reis bestaat vooral uit herinneringen, aan die dag dat vader hem op zijn twaalfde in een benedictijneninternaat dropte bijvoorbeeld, waar ze met honderd in een grote zaal sliepen, met hel licht en een gierende bel gewekt werden en dan meteen naast hun bed moesten beginnen te bidden. Wat had hij misdaan om daar ongevraagd gedumpt te worden? Niet veel later vroeg hij voor zijn verjaardag een nieuwe vader. Die nieuwe vader had natuurlijk nooit kunnen voldoen, beseft hij tijdens het schrijven van zijn brief, want het origineel is altijd beter dan de kopie.

Dag vader, begint als een spervuur van grappen en guitige herinneringen om bijna ongemerkt over te schakelen op een meer berustende en begrijpende toon. Het is een klein boekje dat wil verduidelijken zonder het mystieke aura dat over de relatie tussen een zoon en zijn vader hangt te ontluisteren, een uiting van liefde en respect. Een ode aan het ongrijpbare leven ook. ‘Het licht gaat aan, je opent je ogen, en het licht gaat na verloop van tijd ook uit’, schrijft De Graeve. ‘Het zou zo fijn zijn mocht het allemaal betekenis hebben.’