CSI Mamma mia – Wie games vraagt aan de Kerstman, kan maar beter in zijn brief vermelden dat hij ‘Crime Scene Investigation: Hard Evidence’ niét in zijn sok wenst te vinden.

Xbox 360, Wii, PC Ubisoft Gameplay: 3 l Grafisch: 5 l Audio: 6

De gamefranchise Crime Scene Investigation moet in populariteit niet onderdoen voor het kijkcijferkanon waarop ze is gebaseerd: meer dan 2,4 miljoen stuks gingen er van de eindeloze reeks titels al over de toonbank. Of deze CSI: Hard Evidence – de eerste voor de nieuwe generatie consoles – die successtory kan voortzetten, is maar de vraag, want een bloedstollende game-ervaring kun je dit niet echt noemen.

In Las Vegas zijn vijf moorden gepleegd, en als lid van de forensische politiediensten mag je bewijzen sprokkelen. Zij het wel via een point-and-click-avontuur – een genre dat halverwege de jaren 90 al uitgestorven leek. Urenlang hebben we kakkerlakken gevangen, vingerafdrukken verzameld en verkoolde lijken bestudeerd, maar naar spelplezier bleef het vruchteloos speuren.

Waar in de tv-serie op amper veertig minuten moordmysteries worden ontrafeld die in werkelijkheid een bataljon laboranten een half jaar in touw houden, is CSI: Hard Evidence op dat vlak veel realistischer: het onderzoek kabbelt voort en het duurt een eeuwigheid voor je alle bewijzen verzameld hebt en je eindelijk de verdachte mag arresteren.

Een CSI-collega die veel wegheeft van Wayne Rooney op zijn communieprentje, houdt de hele game je handje vast. Hij legt de situatie op voorhand uit en geeft desnoods hints. Overbodig, want zelfs een struisvogel lost deze ‘gecompliceerde’ moordzaken op met zijn kop in het zand. De zogenaamde ‘gedetailleerde misdaadlocaties’ zijn een lachertje, en de te verzamelen bewijsstukken worden nog net niet aangewezen door flikkerende pijlen met neonletters ‘HIER BEWIJSSTUKKEN!’, zo opvallend springen ze uit de kale decors. Ga je toch nog neuzen op een plekje waar niets te vinden valt, dan krijg je zowaar Thoroughness Points: bonuspunten, jawel, omdat je weliswaar nutteloos maar toch secuur en doortastend speurwerk hebt verricht. Altijd prijs met deze game.

Ook voor de rest is het huilen met de kepie op. De gespreksanimaties doen denken aan het gemurmel van een buikspreker die pas uit een coma is ontwaakt. En een ondervraging betekent: tekstlijnen wegklikken tot het hele gesprek is afgelopen. Kiezen uit verschillende vragen is daarbij niet aan de orde: ze komen gewoon na elkaar en hebben dus ook geen invloed op het spelverloop. Het enige pluspunt (voor spelers met een Xbox 360) is dat het nooit zo gemakkelijk was om duizend Achievement-punten aan je gamerscore toe te voegen. Als hier van iets het spijkerharde bewijs geleverd wordt, dan is het wel van hoe slecht een game kan zijn. What’s next? Witse, the game?

Roel Damiaans