Studio Brussel ziet ‘All Areas’ (vanaf 28/6 – StuBru) deze zomer grootser dan ooit: op Rock Werchter en Pukkelpop planten ze hun glazen huis tussen de backstage en de festivalweide. Ayco Duyster is weerom de rots in de branding. Heeft zij heimwee naar haar wonderjaren, ook wel bekend als de jaren 80?

Ging jij destijds gebukt onder de aidspsychose, toen naar verluidt zelfs muggen de ziekte konden overbrengen?

Nee, ik was toen vooral bezig met het opbouwen van een vriendenkring. Vaak de iets oudere leerlingen op mijn school, die al meer van de wereld hadden gezien dan ik en die ‘anders’ waren: punkers, rockabilly’s, new wavers… Ik keek naar hen op vanwege hun uiterlijk, hun verzameling platen en cassettes en het feit dat ze verder keken dan de paar schoolfuiven op een jaar. Toegang krijgen tot hun wereld, van hen leren, zelf ontdekken: dat hield me bezig.

Bewaar je goede herinneringen aan het prille MTV, dat toen nog vooral videoclips uitzond?

Het begin van MTV heb ik zeer bewust beleefd. Ik denk dat ik zowat alle mogelijke clips uit die tijd gezien heb. De eerste keer dat Michael Jacksons Thriller, een soort minispeelfilm, integraal gespeeld werd op de Nederlandse televisie, dat was een belevenis. Omdat ik absoluut niet tegen de spanning van horrorfilms kan, heb ik door mijn vingers heen gekeken. Al moet de meest in het oog springende clip uit die tijd toch Sledgehammer van Peter Gabriel zijn. Baanbrekend.

Liep jij ook zo hoog op met Madonna, toen ze nog kinky was?

Ik herinner mij nog dat de leraar Engels ons Material Girl liet zingen: hij wilde ons wel eens een actueel nummer gunnen in plaats van The Beatles. Heel tof initiatief, maar Madonna scoorde toch niet zo bij ons. Hoewel ze geen idool was, spiegelde ik mij eerder aan actrice Molly Ringwald uit Pretty in Pink. Ook St. Elmo’s Fire, Sixteen Candles, The Breakfast Club en Ferris Bueller’s Day Off ken ik waarschijnlijk nog van buiten.

Ooit wakker gelegen van de zure regen?

De jaren 80 zijn voor mij toch meer de acties rond de hongersnood in Afrika, de betogingen tegen kernraketten, Tsjernobyl… Dat gevoel van verbondenheid, euforie en gelukzaligheid bij Live Aid was uniek. Nog altijd kan ik geraakt worden door een massa mensen die zich laten gaan op dezelfde muziek. Zelfs al is die niet mijn ding, dan nog kan ik me helemaal laten meeslepen door de mengelmoes van mensen die er op dat moment voor kiezen om zich samen te laten meevoeren. Da’s zo zalig aan festivals.

De niet onbesproken mode van de jaren 80, wat was dat voor jou?

Ik heb lang moeten zeuren om mijn eerste All Stars. Veel te duur voor slappe sportsloefen, vonden mijn ouders. Maar ik moest en zou ze hebben. Mijn eerste paar waren hoge groene. Later heb ik ze in zowat alle kleuren gehad, hoog en laag. En ook nu nog staan er vier paar All Stars in mijn kast. Eén op de twee dagen heb ik ze nog aan mijn voeten ook (lacht). Daar ben ik dus nooit uit gegroeid.

Volgens de computer ben je maar voor 28 procent een kind van de eighties. Totaal geen heimwee naar die vreselijke puberjaren?

Tja, de namen uit deze test, daar liep ik niet echt hoog mee op. En het waren sowieso niet mijn lievelingsjaren. Al die onzekerheid, niet altijd lekker in je vel zitten, zoeken naar een eigen identiteit… daar verlang ik niet naar terug. Mijn vrienden en mijn ouders, daaraan bewaar ik uit die tijd de mooiste herinneringen. Op m’n veertiende mocht ik bijvoorbeeld voor een maand naar de VS. En één keer in de maand mocht ik naar een concert en ontdekte ik de tweedehandsplatenwinkels in het centrum van de stad. Toen is mijn liefde voor alternatieve pop- en rockmuziek ontstaan.

Door Hans Van Goethem