Met ‘Debby & Nancy’s Happy Hour’ (zo, 20.20 – één) heeft het divaduo de taak op zich genomen de Vlaming gelukkig te maken. Hoe goed zitten hun geestelijke vaders Stany Crets en Peter Van den Begin in hun vel?

Komen jullie graag onder de mensen, of hoort de echte komiek een misantroop te zijn?

Peter: Ik ben wel graag in de buurt van mensen, maar ik kan me er ook in verheugen ergens ver, ver weg te zijn. Het ene extreem lokt het andere uit. Met Happy Hour zijn we nu zowat de hele dag omringd door mensen, dus zal ik binnenkort ongetwijfeld de rust weer willen opzoeken. Ik merk nu al dat ik veel gevoeliger voor geluid aan het worden ben.

Stany: Dat van die misantroop klopt niet. Da’s gewoon een gemakkelijkheidsoplossing om weg te geraken met politiek incorrecte, rechtse moppen. En dat duurt nooit lang, met dat soort humor ben je vlug uitgepraat. Kijk naar Kamagurka, die trekt voor Man Bijt Hond met een tractor een krijtstreep door het land en is heel lief en braaf tegen al de mensen die hij tegenkomt. Je kan niet tegen mensen hun schenen blijven schoppen.

Hebben jullie een uitdaging nodig om iets te bereiken?

Stany: Altijd. Als het geen deadline is, dan wel iemand die zegt: ‘Dat gaat niet lukken.’ Als we bijvoorbeeld vragen om tien olifanten de studio binnen te krijgen, dan is er altijd iemand die de wenkbrauwen fronst. Maar hoe kan je nu weten dat iets niet lukt als je nog niet eens de telefoon hebt opgenomen?

Peter: De uitdaging bij Happy Hour is vooral dat we de stripfiguren die Debby en Nancy zijn, moeten confronteren met de realiteit en mensen van vlees en bloed. En dan zit je op een dunne lijn. Je moet opletten dat je niet vervalt in een parodie, of het andere uiterste, meligheid.

Zijn jullie vechters?

Stany:(grijnst) Ik doe dat graag.

Peter: Ik heb dat moeten leren, van Stany. Het gebeurt wel eens dat ik denk ‘geen probleem’. Maar dan gaat Stany in het verweer en na een paar zinnen weet ik dan dat ik mee op onze strepen moet staan.

Als er iets fout loopt, beschikken jullie dan over een klare kijk om vlug de juiste beslissing te nemen?

Peter: Het gebeurt wel dat we soms zo sterk opgaan in een trip dat we iets pas na verloop van tijd juist kunnen inschatten. Maar we blijven de dingen altijd van een positieve kant bekijken. Wij zijn geen verzuurde mensen.

Geluk, is dat iets wat je voor jezelf moet verwezenlijken?

Stany: Je moet het geluk een handje helpen. De gebraden kiekens komen niet in je mond gevlogen, je moet er minstens een gigantische trechter in steken. Peter en ik zijn met ons gat in de boter gevallen doordat we op het juiste moment bij VTM zijn terechtgekomen. Maar we hebben het toen wel afgedwongen dat we niet de geijkte wegen moesten volgen om iets voor te stellen. We konden de mensen er met onze ideeën overtuigen.

Jullie gelukscoëfficient bedraagt 80 procent. Slechte dagen zijn zelfs een zeldzaamheid, meent de computer te weten. Hoe ziet zo’n slechte dag eruit als jullie er toch één hebben?

Stany: Het is een dag waarop ik me alleen voel, ongetwijfeld ergens rond Nieuwjaar. Ooit, toen het eens gedaan was met een lief, begon heel mijn vriendenkring zich raar te gedragen en vond iedereen blijkbaar dat er een kant gekozen moest worden. Toen voelde ik me vreselijk eenzaam.

Peter: Enige tijd nadat mijn vader overleden was, vond ik het nodig om op vakantie te gaan naar Tunesië. Dat zou me goed doen, dacht ik. Maar daar sloot ik me op in mijn kamer van zo’n luxeresort, met de airco volle bak zodat ik na een paar dagen zo ziek als een hond was. Gruwelijk.

Hoe gelukkig bent u? Ga het na op www.blogthings.com/howhappyareyouquiz

Door Hans Van Goethem