Samen met Katja Retsin heeft Thomas Vanderveken een nieuw dozijn acteurs geronseld voor een tweede editie van ‘Steracteur Sterartiest’ (vrij, 20.35 – één). We kennen Thomas als een zeer voorkomend heerschap, maar heeft hij wel altijd zulke goede manieren?

Eet je altijd met je mond dicht?

Dat wel, maar ik durf wel eens schrokken. Als kind had ik er, tot grote ergernis van mijn moeder, een handje van weg om in een paar minuten tijd een heel schaaltje chips leeg te eten. Dat speelt me nog wel eens parten, maar dat is omdat ik altijd zo’n grote honger heb. Als je bij mensen gaat eten, zit je doorgaans later dan gebruikelijk aan tafel en moet je in tussentijd overleven op vijf petieterige hapjes voor drie personen. Ik neem altijd het laatste hapje, dat niemand uit beleefdheid durft te nemen. ‘Het zou zonde zijn dat te laten liggen, ik zal me wel opofferen’, zeg ik dan (lacht).

Als je niet zeker bent van de dresscode, kom je dan liever te keurig naar een feestje?

Nee, omgekeerd. Het is toch veel belachelijker als je ergens overdressed verschijnt? Ik hou het het liefst op jeans en T-shirt. Mensen kennen van mij natuurlijk vooral het beeld met een blazer, maar voor een show als Steracteur Sterartiest mag het wel wat meer zijn. En dan nog, de keuze van mijn outfit hangt helemaal af van wat Katja draagt. De hoofdopdracht van mijn kleren is niet met de hare te vloeken.

Ben je iemand die altijd op bezoek komt met een cadeautje onder de arm?

Was het maar waar! Doorgaans herinner ik mij pas dat ik nog een cadeau moet kopen als de winkels al dicht zijn. Dan betaal ik in een nachtwinkel wellicht 25 euro te veel voor een fles champagne. Onlangs was het de trouwverjaardag van Katja en haar man Jan (Schepens; nvdr.) en ik was het cadeau thuis vergeten. Daar ligt het nu nog. In een tankstation vond ik gelukkig nog een leuke knuffel die ik aan hun dochtertje Manou kon geven.

Durf je kennissen wel eens bestoken met bedenkelijke kettingmails?

Daar ben ik een tijd geleden mee gestopt omdat ik merkte dat de meeste mensen dat eigenlijk niet appreciëren – ikzelf incluis. Al heb ik het onlangs toch nog eens gedaan met een videofilmpje van een Indiase markt die plaatsvond op en rond een spoorlijn. Omdat het zo spectaculair was. Wanneer de trein in aantocht was, kraamden ze die markt in amper een minuut op en in geen tijd stonden ze er achteraf terug.

Laat je vaak een gulle fooi achter?

Altijd. Hoewel het in België niet gebruikelijk is, doe ik het door de vele buitenlandse reportages voor Vlaanderen Vakantieland haast uit gewoonte. In veel landen zijn die fooien doorgaans van vitaal belang. In New York deed een taxichauffeur, op mijn eerste dag daar nog wel, de deur zelfs op slot omdat mijn fooi te klein was. Doorgaans laat ik het kleine wisselgeld liggen, met nog wat extra als ik het goed vond. Ja, ook die koperen muntjes van één en twee cent laat ik liggen. Die kleine brol hoef ik echt niet, je portefeuille wordt er te dik van.

Je bent slechts 44 procent van de tijd beleefd, zegt de computer. Je kent de regels wel, maar volgt ze te weinig, berispt hij je.

(schaterlach) Ik ben van nature wel een beleefde mens, maar dat is niet hetzelfde als altijd en overal. Toch blij dat ik uit deze test niet als een ideale schoonzoon kom. Ik ondervind wel eens dat mensen er een mening over mij op na houden die niet strookt met de werkelijkheid. ‘Gij zijt ne kleine kapoen’, zeggen ze dan. Die ‘kapoen’ zegt veel over hun verwachtingen. Maar kom, ik word liever als ’te keurig’ beschouwd dan mijn hele leven het etiket van enfant terrible te moeten meedragen.

Bent u de etiquette in persoon of een ongelikte beer? Ga het na op www.blogthings.com/howareyourmannersquiz

Door Hans Van Goethem