Vive La Fête bouwt overal waar het komt een feestje – straks weer op Maanrock (Mechelen, za 25/8) – met zijn uit ettelijke decennia gebrouwen en dus tamelijk tijdloze elektropop. Uit welk jaar is de postmoderne dierenvriendin Els Pynoo naar het heden geflitst?

Welk mannelijk filmicoon kan jou het meest bekoren? Dennis Hopper, John Travolta of Carry Grant?

Dennis Hopper. Die heeft zo iets bruuts over zich, waardoor ik een beetje schrik van hem krijg, maar tegelijk maakt hem dat aantrekkelijk. Ik moet nu meteen aan zijn personage in Blue Velvet denken, Frank Booth. Dat is er zó over, en toch heb je het gevoel dat die persoon echt kan bestaan. Ik heb wel al wat rare vogels ontmoet, maar zo erg gelukkig niet.

Bij welke oude sitcom blijf je voor tv plakken?

Ik ben helemaal zot van I Love Lucy, ik heb daarvan onlangs nog een hele dvd-box gekocht. Eigenlijk herken ik mezelf in Lucille Ball. Soms denk ik dat ik een Audrey Hepburnachtige elegantie heb, tot ik mezelf weer eens op tv bezig zie. Dan merk ik dat ik veel meer het impulsieve van Lucille Ball heb, compleet met de zotte toten die ze kan trekken (lacht). Maar ik ben wie ik ben, en ik zou niet anders willen zijn.

En welk vrouwelijk icoon kies je: Marilyn Monroe, Twiggy of Cindy Crawford?

Het klinkt misschien als een cliché maar ik kies voor Monroe. Zij heeft mij altijd geïnteresseerd omdat ze zo kwetsbaar was, zowel in haar films als in het echte leven. Ze smeekte om aandacht, en veel mensen vonden haar dom, terwijl ze dat volgens mij niet was. Die kwetsbaarheid heb ik ook wel. Eén woord kan heel mijn zelfvertrouwen de grond in boren. Zo had ik eens vol-au-vent gemaakt voor Danny, zoals altijd met veel liefde. Ik merkte wel dat hij er niet zo wild van was, en toen we een tijd later met andere mensen bij een vriend gingen eten die ook vol-au-vent gemaakt had – uit een blik – zei Danny zei voor de hele tafel: ‘Die is veel beter dan die van Els!’ Dan verander ik dagenlang ik een klein verdrietig meisje dat niks meer zegt.

Wat hoor je het liefst: swing, popmuziek of rockklassiekers?

Ik luister de laatste tijd weer veel naar oude rockers zoals Deep Purple en Black Sabbath. Het doet me terugdenken aan mijn puberteit, toen ik dacht dat ik al volwassen was en die muziek stoer en straf vond. Ik was het enige meisje dat naar die muziek luisterde, maar ik ben ook altijd een eenzaat geweest. Een geluk dat Vive La Fête me verplicht om buiten te komen, want anders zou ik me wel eens helemaal durven af te sluiten. We hebben ons voor het maken van onze laatste plaat nog eens maandenlang afgezonderd, en op de duur merk je dat je zelfs vergeet hoe je moet communiceren.

Kunnen we jou enig comfort food aanbieden?

Ik ga het liefst naar een sober restaurant met heel lekker eten. Gene chiqué. Na een avondje drinken heb ik zoals elke mens wel eens een portie vettigheid nodig: zo’n hamburger bijvoorbeeld waar je na drie happen al spijt van hebt.

Je bent romantisch en fun loving met een tikkeltje onschuld, zegt de computer. Waarmee je thuishoort in het jaar 1957.

De jaren 50: net wat ik dacht. Dat is het bewijs dat ik eerlijk geantwoord heb. En het ligt nog dicht genoeg bij de jaren 60. Als ik in de tijd kon terugkeren, dan zou het toch naar die periode zijn. De kleren, de architectuur, de hele sfeer, die vind ik toch vreeschoon. Het had allemaal nog een ziel. Onlangs ben ik enkele films van Louis Malle gaan kopen, en dan zit ik nog voor ik de winkel uit ben met mijn gedachten al helemaal in de sixties.

In welk jaar, voor of na Christus, hoort u thuis? Ga het na op www.blogthings.com/whatyeardoyoubelonginquiz

Door Hans Van Goethem