Elke maandag, 20.50 – 2BE
De CIA is weer ‘okay’. Althans toch op 2BE, waar sinds enkele weken het tweede seizoen loopt van Covert Affairs, een potige Amerikaanse actieserie over de goede werken van ’the agency’ in de Verenigde Staten en in de rest van de wereld. De reeks draait rond Annie Walker (Piper Perabo), een jonge vrouw die vers uit de academie door de CIA wordt ingelijfd en erachter komt dat het bureau een verborgen agenda had om haar de job te geven. Het andere centrale personage is Auggie Anderson (Christopher Gorham), een ‘special agent’ die blind is geraakt tijdens een missie en voor Annie zowat een mentor wordt.
In het eerste seizoen moest Annie Walker zich nog inwerken als CIA-agente. Worden de zaken groter nu ze de leerschool heeft doorstaan?
PIPER PERABO: Haar missies worden een stuk complexer, en ook cinematografisch is het tweede seizoen ambitieuzer. We gebruiken geen ‘green screen’ meer, maar zijn echt overal ter wereld actiescènes gaan opnemen: Puerto Rico, Parijs, Stockholm, Sint-Petersburg… Doug (Liman, producent van de reeks en regisseur van onder meer ‘The Bourne Identity’ en ‘Fair Game’; nvdr.) heeft deze keer echt zijn hart kunnen ophalen.
Ben jij ook naar het buitenland gegaan, Christopher?
CHRISTOPHER GORHAM: Ja, er zit een aflevering in het tweede seizoen waarvoor we drie dagen in Istanbul hebben opgenomen.
Was het lastig om als een blind personage in een omgeving terecht te komen waarmee je niet vertrouwd bent?
GORHAM: Het vraagt een aanpassing, maar ik vond het fantastisch. Er was net een groot jazzfestival in Istanbul, waar duizenden mensen op afkwamen, en we hebben in de menigte gefilmd. Het grappige was: de blinde mensen die ik de afgelopen jaren tijdens de voorbereiding heb leren kennen, zeiden me allemaal dat je als blinde op straat altijd vastgepakt wordt door iemand die jou wil helpen. En in Istanbul is me dat ook overkomen: ik liep rond met mijn stok en een Turkse man kwam naar met toe, greep mijn elleboog en probeerde me door de massa te leiden. Een van onze Turkse medewerkers moest hem uitleggen dat we aan het filmen waren en dat ik niet echt blind was. In die aflevering (de zevende van het tweede seizoen; nvdr.) wordt trouwens ook getoond hoe Auggie blind is geworden, en zie je hem in flashbacks als hij zijn zicht nog heeft.
Was dat vreemd, als je er zo op ingesteld bent om Auggie blind te spelen?
GORHAM: Eigenlijk wel. Al die scènes zijn in één dag opgenomen, en ik moest mezelf er echt aan herinneren dat ik oogcontact kon hebben met mensen.
Hoe moeilijk is het om oogcontact te vermijden bij de gewone scènes waarin hij blind is?
GORHAM: In het begin was het moeilijk, omdat je instinctief je ogen draait naar diegene die aan het spreken is. Maar weet je: eigenlijk zou Auggie in het echte leven mensen wél aankijken. Bij iemand die als volwassene zijn zicht verliest, zijn de ogen zo getraind dat ze tijdens een gesprek automatisch in de richting van het geluid draaien. Als ik nu met mijn blinde vrienden aan een tafel zit te babbelen, vergeet ik soms dat ze me niet kunnen zien, omdat hun ogen naar mij gericht zijn. In principe zou Auggie wel een soort oogcontact kunnen hebben, alleen zou dat voor de kijkers te verwarrend zijn. Ik moet hem daarin dus slechter maken.
Is er iets waarvan je nu zegt: daarvan beseffen mensen echt niet hoe moeilijk het is voor een blinde?
GORHAM: Kruispunten. Onlangs moest ik om te oefenen geblinddoekt in Toronto (waar de serie opgenomen wordt; nvdr.) een druk kruispunt oversteken. Nu hangen er op elk verkeerslicht wel doosjes met pijlen die de juiste richting aangeven, maar zelfs dan blijft het moeilijk. Ik had op zo’n doosje geklikt, en net op het moment dat het licht versprong en ik op straat wilde stappen, hoorde ik een groepje kinderen diagonaal op me afkomen. Dat kon maar twee dingen betekenen: ofwel staken die kinderen het kruispunt op een levensgevaarlijke én illegale manier over, ofwel stond ik zelf op het punt om diagonaal in het verkeer te stappen. En ik kon me echt niet voorstellen hoe het kwam dat ik niet meer in de juiste richting stond.
Piper, ik las dat je ter voorbereiding een dag naar het CIA-hoofdkwartier mocht gaan en daar gesproken hebt met een man wiens vrouw niet eens wist dat hij een agent was. Hoe heb jij dan de toestemming gekregen om met hem te praten?
PERABO:(Lacht) Wel, Doug heeft natuurlijk erg goede contacten in ’the agency’. Maar die dag moest ik me wel aan de regels houden. Ik was bijvoorbeeld zo naïef om mijn balpen en taperecorder mee te brengen, maar toen ze mij in de lobby kwamen halen, zeiden ze meteen: ‘Euhm, je weet toch dat je niets mee naar binnen mag nemen om te schrijven of op te nemen?’ (Lacht) En namen ben ik niet te weten gekomen, ook niet van die getrouwde man. Ik weet evenmin of ik hem nog zou herkennen als ik hem op straat zou tegenkomen. Mensen die voor de CIA werken, hebben vreemd genoeg allemaal een gezicht dat heel gemakkelijk te vergeten is.
Vlak voor je aan de reeks begon, heb je een theaterstuk op Broadway gedaan. Hoe bruusk was die overgang?
PERABO: Het is dag en nacht. In theater leer je alle dialogen tijdens de repetities, op tv zijn er geen repetities en krijg je de avond voor de opnames tien pagina’s tekst in je brievenbus. Het was een hele aanpassing.
GORHAM: Het heeft ook even geduurd voor Piper stopte met buigen na elke take en niet meer van ons verwachtte dat we zouden applaudisseren. (Lacht)
Annie wordt verondersteld heel veel verschillende talen te spreken: in welke taal waren de dialogen het moeilijkst om uit je hoofd te leren.
PERABO: Singalees, een taal uit Sri Lanka die ik in de eerste aflevering moest spreken en die ik nooit eerder gehoord had. Van Italiaans of Duits weet je wel ongeveer hoe het moet klinken, maar Singalees was echt een sprong in het duister.
Zijn er talen die je nog zou willen spreken?
PERABO: Arabisch. Het wordt ook tijd: je kunt moeilijk een serie over spionnen maken zonder dat die taal gebruikt wordt. Annie kent ook Arabisch, want in het tweede seizoen zit een aflevering waarin enkele mannen in die taal bezig zijn, en ik heb voor de opnames naar de scenaristen gebeld om te vragen of mijn personage begreep wat ze zeggen. En ze zeiden van wel, ik weet dus dat de dag dat ik Arabisch moet leren eraan komt. (Lacht)
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
