Donderdag 11/2, 20.40, één.
In Copy beest mag Dieter Coppens, neef van Staf en Mathias en bekend van De poolreizigers en Hello Goodbye, acht weken lang de dierenvriend in zich laten zien. Heel veel dierenprogramma’s kijken enkel naar een dier. In Copy beest zit meer beleving, de kijker wordt echt betrokken. Ze zijn medepersonages, helden zelfs, omdat ze bepaalde talenten hebben die wij al zolang inzetten of proberen te imiteren. Zo rekent hij op het jachtvermogen van roofvogels om te overleven in Schotland, probeert hij net als een kameel om zijn lichaamsvocht te recycleren en moet hij in de eerste aflevering het reukvermogen van ratten inzetten om samen met Jeroen Meus een moelleux te maken. Een experiment dat blijkbaar erg in de smaak viel, want tijdens het persmoment draagt hij een rat op zijn schouder.
Mag je nog in de buurt van je vrouw komen?
DIETER COPPENS:(lacht) Ik neem straks een douche, hoor. Ze ziet er wel de fun van in. De ratten slapen in de garage.Ik zie je ogen groter worden. Ja, ze zijn gebleven na de opnames. Een ervan, Sugar, gaat terug naar de biologe van wie ik ze gekregen heb, omdat haar dochter er zot van is. Wat we met de andere twee zullen doen, weten we nog niet. Mijn kinderen amuseren er zich nu volop mee door ze dingen aan te leren.
In het programma zien we je vaak grapjes maken. Verging het lachen je ook wel eens?
COPPENS: Lapland was bij momenten erg lastig, zeker als je drie nachten na elkaar om de twee uren moet opstaan om het vuur op te stoken en na te gaan of de rendieren niet verorberd zijn door wolven, maar er is niks zo hels als een kamelenrit van honderdtwintig kilometer door Oman. Mijn achterwerk was gewoon perte totale. Ik zal even een foto laten zien. Niemand wil me geloven, vandaar. Dit is een paar dagen later genomen, toen het al wat aan het ge…
Mon dieu!
COPPENS:(lacht) Ik weet het. Al na een derde van de tocht lag de binnenkant van mijn billen open. Ik heb echt zitten wenen. Alsof dat nog niet genoeg was, zat ik ook nog eens op een deken die meer op schuurpapier dan op wol leek en voortdurend weggleed. Het was verschrikkelijk.
Ga je zulke uitdagingen aan om jezelf te bewijzen of eerder uit dierenliefde?
COPPENS: Ik ben wel een avonturier en kom graag uit mijn comfortzone, maar hier was het vooral dierenliefde. De duif bijvoorbeeld, zogezegd een banaal dier. Het is toch enorm graaf hoe dat beest weet hoe het terug naar huis moet vliegen. Vroeger werden ze ingezet om post te bezorgen. In vredestijd en, nog belangrijker, in oorlogstijd. In 1918 redde de duif Cher Ami bijna tweehonderd Amerikaanse soldaten die onder friendly fire lagen door, ondanks verschillende schotwonden, haar kokertje af te leveren. Ik heb daar veel respect voor.
Hoe ver gaat die dierenliefde? Zit er een waaghals à la de betreurde Grizzly Man in je?
COPPENS: Nee, niet echt. Ik heb een natuurlijke angst voor dat soort dingen. Anderzijds is er voor mij geen grotere kick dan in het wild op een beest botsen en het even in de ogen kijken. Er is bijvoorbeeld niets zo schoon als op je looptocht een ree tegenkomen.
THOMAS VAN LOOCKE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
