DE TWEEDE DEMENTIE. OVER ‘CONFITUUR’, DE TWEEDE LANGSPELER VAN LIEVEN DEBRAUWER na ‘pauline en paulette’, valt jammer genoeg niets lovenswaardig te vertellen. of toch: het duurt maar 85 minuten.

LIEVEN DEBRAUWER

Met Marilou Mermans, Rik Van Uffelen, Viviane De Muynck, Chris Lomme, Jasperina de Jong, Ingrid De Vos

Confituur (0)

Wie denkt dat we Vlaamse films kraken als borrelnootjes vergist zich. Wie denkt dat we in een vlaag van profileringsdrang als een bronstig haantje reageren op het etiket Vlaams al evenzeer. Tenslotte zien we liever goede Vlaamse films dan slechte. Bovendien is het leven veel te kort om nodeloos te vitten of verbaal te armworstelen met regisseurs waarvan we donders goed beseffen dat ze soms zelfs hun broek hebben moeten afstropen om de nodige budgetten bijeen te schrapen. Sarcasme of gratuit cynisme is dan ook niet onze tweede natuur. Liegen, rond de pointe heen dribbelen à la Rensenbrink of de chauvinistische mantel der liefde bovenhalen helaas al evenmin. Alsof de Vlaamse cinema daar één meter film mee opschiet. Feit is en blijft dat we gewoon niets lovenswaardig in Confituur konden bespeuren, de tweede langspeler van Lieven ‘Pauline en Paulette’ Debrauwer.

In dit reumatiek van het ene shot naar het andere voortstrompelende huis-, keuken- en cabaretdrama zet Debrauwer zijn gerontofiele fixatie verder. Ook dit keer vallen er nauwelijks personages van onder de zestig te bespeuren, zelfs niet in de nachtclub waar de in introspectie gesukkelde schoenmaker Tuur (Rik Van Uffelen) naartoe vlucht om aan de misplaatste joligheid rond zijn gouden bruiloft te ontsnappen.

Licht Confituur heel even op in deze scènes van neonverlichte kitsch – trouwens geheel dankzij Chris Lomme als Tuurs frivole schoonzus die het cabaret runt – dan baadt de rest van de film in psychologische, visuele en dramatische duisternis. 85 minuten lang blijft Confituur kleven aan zijn sentimentele premisse: een verbitterde schoenmaker en zijn naïeve echtgenote Emma (Marilou Mermans) die op hun vijftigste huwelijksverjaardag plots uiteengaan.

Komen de frustraties bovendrijven omdat Tuur het irritante intrigeren van zijn bedlegerige schoonzus Gerda (Viviane de Muynck), die bij het koppel inwoont, grondig beu is? Is het de dagelijkse sleur van het schoenlappen die de veteraan het huis uit jaagt? Of heeft de man gewoon een stilzwijgende hekel ontwikkeld aan de muffe, naar mottenballen geurende en met vergeeld bloemetjesbehang beplakte decors waarin dit ‘coming of old age’-verhaaltje zich ontvouwt? Uw gok is zo goed als de onze, gezien noch de uitgebeende dialogen, noch de karikaturale intermezzi en noch de statische mise-en-scène er ook maar één moment in slagen om dit anachronisme een levende ziel in te blazen.

Aangezien geschiedenis niet uitsluitend is opgetrokken uit glorieuze triomfen maar evenzeer uit momenten van collectieve gêne, bevat Confituur bovendien twee scènes die nu al aan de Vlaamse filmgeschiedenis mogen worden toegevoegd: Marilou Mermans en Ingrid de Vos die op een golfbreker ”k Heb de zon zien zakken in de zee’ jodelen én Viviane de Muynck die als incontinente furie vanuit haar bed de Radetzskymars dirigeert. Het heeft de klinische treurigheid van een bejaardenhome.

We horen het u al zeggen: kreeg Confituur enkele weken geleden dan geen staande ovatie op het Filmfestival van Venetië? Natuurlijk wel. Smaken verschillen nu eenmaal. En het gaat daarenboven om een zielsbrave film die smeekt om aan de in debardeurs getogen borst gedrukt te worden en uitnodigt om in een André Rieu-achtig gestamp en geklap te vervallen. Confituur is dan ook een nichefilm die ongetwijfeld een bepaald publiek zal weten te bekoren, net als de parelwitte glimlach van André Rieu en diens lichtpopulaire stroop. Dave Mestdach

Dave Mestdach