La femme infidèle, Que la bête meure, Le boucher, Juste avant la nuit, Les noces rouges: **** La ligne de démarcation: *Extra’s: 0 (DVDY Films)

De wonderen van de dvd zijn de wereld niet uit: voor slechts 32 euro bent u de gelukkige bezitter van een dvd-box die het beste werk verzamelt van de fenomenale Franse veelfilmer Claude Chabrol, de nouvelle-vagueveteraan die nog altijd erg actief is. Een van de zes films valt een beetje uit de toon: het verzetsdrama La ligne de démarcation (1966) waar de auteur zelf nogal denigrerend over doet, terwijl deze hors série-film op zichzelf zeer de moeite loont, zonder daarom de toppen te scheren van de overige vijf films. Deze zijn dan ook geplukt uit de grootste periode van de cineast, toen hij beginnend met La femme infidèle uit 1969 en eindigend met Les noces rouges uit 1973 een filmcyclus maakte die ongeëvenaard blijft in de Europese cinema van die tijd.

Telkens gaat het om passionele drama’s gesitueerd in de provinciale burgerij (hoger of moyenne). Film na film dragen de verschillende personages dezelfde naam: Hélène (bij voorkeur vertolkt door Chabrols toenmalige muze en eega Stéphane Audran) is steevast de mysterieuze, ondoorgrondelijke vrouw rond wie twee mannen draaien, Charles, die slachtoffer is of alles passief ondergaat en Paul die actief en dominant is (en in Le boucher zelfs een seriemoordenaar). De Chabrol-exegeten hebben het ook wel over de ‘période pompidolienne’omdat de films samenvallen met het presidentschap van Georges Pompidou en ze een scherpzinnige radiografie laten zien van het zelfgenoegzame Frankrijk van die jaren. Chabrol paart een ragfijne ontleding van psychologische roerselen aan een thematiek van schuld en boete, overdracht van schuld en verlossing. In Que la bête meure (1969) gaat een weduwnaar achter het ‘beest’ (Jean Yanne) aan, dat zijn zoontje omverreed en ontdekt hij in de zoon van de dader een onverwachte bondgenoot. In Juste avant la nuit (1971) gaat een nette burger (Michel Bouquet) die tijdens een uit de hand gelopen SM-ritueel zijn maîtresse (ook de vrouw van zijn boezemvriend) doodde, wanhopig op zoek naar iemand die hem wil berechten, maar overal kan hij op sympathie rekenen, niemand wil hem schuldig verklaren. De fatalistische bourgeoistragedies worden gekenmerkt door een feilloze constructie en een weergaloos gevoel voor mise-en-scène. Het favoriete stijlkenmerk van deze regisseur die te werk gaat als een geduldige, niet geheel onverschillige entomoloog, is een glaciale panoramique die koeltjes en genadeloos een web spint rond zijn verloren burgers.

Extra’s. Bij zulke budgetedities moet je uiteraard geen bijkomende cadeaus verwachten: het bonusmateriaal op de zes schijfjes is dan ook mager tot onbestaand: onvolledige filmografieën en zelfs geen onderschriften (uitgezonderd voor de Engelse onderschriften bij La femme infidéle en Le boucher). Alhoewel het niet om gerestaureerde prints gaat, is de kwaliteit méér dan behoorlijk, en hebben de kleuren meestal nog maar weinig van hun glans verloren. Ook het originele beeldformaat (meestal 1.66) wordt gerespecteerd. Waar wacht u op?

DOOR patrick duynslaegher