Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

GOOD CHARLOTTE – Charlotte Gainsbourg, dochter van le Grand Serge, legt het op haar nieuwste muzikaal aan met Beck.

IRM

Pop/Rock

Because

U durft eindelijk weer buiten te komen nadat u Antichrist hebt gezien, maar wil bij het horen van de naam Charlotte Gainsbourg liever niet meer herinnerd worden aan het kronkelen van met bloed besmeurde lichaamsdelen in allerlei satanische standjes? Dan kunnen wij u van harte haar nieuwste cd aanbevelen! Het is haar derde al en hij zal u terstond naar heel andere oorden teleporteren. IRM doet gelukzalig wegdromen naar een zinnenprikkelend wonderland waar de jonge Françoise Hardy en de jeugdige Jane Birkin innig tongzoenen onder het toeziende oog van Serge fucking Gainsbourg himself, terwijl op de achtergrond strijkers aanzwellen en iemand in je oor fluistert dat Brigitte Bardot zo dadelijk toefjes kaviaar van tussen je tenen komt slurpen.

Voor mensen met iets minder verbeelding zullen we ons beperken tot de feiten. Charlotte Gainsbourg heeft niet alleen een heerlijk hese stem, maar weet die ook te laten gedijen in een muzikale omgeving die haar vocale instrument recht aandoet. Op het drie jaar oude 5: 55 bestond die omgeving uit Jean-Benoît Dunckel en Nicolas Godin van Air, die haar stem omzwachtelden in warme, gloedvolle kamerpop à la Burt Bacharach. En la Gainsbarre weet haar partners nog steeds te kiezen, want voor opvolger IRM ging ze in zee met niemand minder dan Beck. Hij schreef voor haar het merendeel van de melodieën, verzorgt links en rechts backing vocals en zet zijn tijdelijke collaboratrice vooral op een iets gewaagdere koers.

IRM is een nerveuzere plaat dan 5: 55. Ze vindt haar oorsprong in een hectische periode, toen Charlotte Gainsbourg herhaaldelijk onder de scanner moest – l’Imagerie par Résonance Magnétique oftewel IRM – nadat ze een hersenbloeding had opgelopen als gevolg van een onfortuinlijk waterskiongeval. Het geluid van die scanner klonk haar als muziek in de oren. Geen toeval dus dat het titelnummer drijft op machinale drums en Gainsbourg finaal wordt overstemd door dreigende zoemgeluiden. Ook elders op IRM wordt haar behaaglijke fluisterpop van binnenuit gesaboteerd door contraire ritme-patronen of laat Gainsbourg zich gewillig pootje-lap leggen door ongezeglijke drum- en percussie-instrumenten.

Enerzijds draagt IRM nog duidelijke sporen van haar werk met Air – het dromerige Le Chat du Café des Artistes, het atmosferische Vanities, het orkestrale La Collectionneuse, de rinkelende xylofoon in Time Of The Assassins – maar anderzijds is Gainsbourg op influistering van Beck ook de experimentele toer opgegaan. Luister maar naar de zwierige pianodeun Heaven Can Wait, een chanson noir als Me And Jane Doe, de zweterige slowrocker-met-surfgitaren Trick Pony en vooral Greenwich Mean Time, dat zowaar doet denken aan ninetiesrock genre Garbage en Magnapop.

IRM is een mooie, gevarieerde en behaaglijke plaat die de – na 5: 55 erg hooggespannen – verwachtingen moeiteloos inlost. Of toch bijna: wij hebben immers nog een bezoekje van B.B. te goed.

DOWNLOAD

Le Chat du Café des Artistes

Trick Pony

Dandelion

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content