Zondag 16/9, 13.55 – één. Stanley Donen, VS 1963
Regisseur Stanley Donen heeft enkele onvergetelijke en vernieuwende musicals op zijn naam staan, meestal de vrucht van een samenwerking met danswonder Gene Kelly: On the Town, Funny Face of Singin’ in the Rain. Maar Donen draaide ook een rist komedies en thrillers, zoals het in een fotogeniek Parijs gesitueerde Charade, een charmante oefening in chique romantische suspense in de lijn van Hitchcocks North by Northwest.
Mis zeker de openingstitels niet van deze glanzende spionagecaper – waarvan Jonathan Demme in 2002 nog een remake draaide onder de titel The Truth about Charlie. Het modernistische spel van lijnen, cirkels en geometrische vlakken in felle kleuren is van de hand van Maurice Binder, de man achter het fameuze James Bondtiteldesign met geweerloop. Een puur juweeltje van animatie en grafiek, op muziek van Henry Mancini.
Wat volgt is een elegant maar zo nu en dan wat tam kat-en-muisspelletje tussen een in Givenchykleedjes gedrapeerde Audrey Hepburn en Cary Grant. Hepburn speelt de jonge Regina Lampert, die bij de dood van haar rijke man verneemt dat hij haar met een leeg appartement en zonder geld achtergelaten heeft. Net op het moment dat Cary Grant haar te hulp snelt, duiken behalve de CIA ook enkele moordlustige snoodaards op (onder wie James Coburn) die ervan overtuigd zijn dat Regina weet waar haar man zijn kapitaal verborgen heeft.
Grant maakte zich voor de opnamen nogal druk over het leeftijdsverschil tussen Hepburn (toen 33) en hemzelf (hij zou er 59 worden). En al draait dit verhaal over meerdere identiteiten soms macaber en verwarrend uit, het komische spel tussen de twee Hollywoodsterren en het twistzieke script met geestige dialogen van Peter Stone staat garant voor vertier – ‘how do you shave in there?’ vraagt de altijd levendig expressieve Hepburn aan Grant terwijl ze naar het spleetje in zijn kin wijst.
Of zoals Donald Spoto het schrijft in zijn biografie van Hepburn: ‘Zoals veel tragikomische thrillers lijkt Charade achteraf misschien beter dan hij eigenlijk was, dankzij de voortreffelijke vertolkingen van Hepburn en Grant. Het onwaarschijnlijke verhaal telt meer gaten dan een gruyèrekaas, maar dat mag de pret niet drukken, en dat vond het publiek ook: je had Hepburn, Grant en Parijs en ze zagen er alle drie schitterend uit.’
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
