Eastwood volgt een wanhopige moeder in haar gevecht tegen een corrupt rechtssysteem,maar mist daarbij de punch van ‘Mystic River’ en ‘Million Dollar Baby’.

Clint Eastwood

Angelina Jolie, John Malkovich, Jeffrey Donovan, Michael Kelly, Amy Ryan

In zijn 28e langspeler als regisseur toont Clint Eastwood (78 inmiddels) opnieuw een outsider die het in zijn strijd om gerechtigheid in zijn eentje tegen de autoriteiten opneemt, al gaat het deze keer wel om een vrouw. Hoofdpersonage in dit op ware feiten gebaseerde mysterydrama is Christine Collins (Angelina Jolie), een alleenstaande moeder die in het Los Angeles van de jaren 20 de degens kruist met de LAPD als die haar een geheel andere knul in handen drukt dan haar eigen vermiste 9-jarige zoontje Walter.

Hoewel Christine hen meteen op de pijnlijke vergissing wijst, wil het corrupte en despotische politiekorps evenwel van geen wijken weten. Tenslotte kunnen ze hun zoveelste blunder missen als de pest en bovendien blijft ook het jongetje zelf koppig beweren dat Christine wel degelijk zijn moeder is. Geen wonder dat de wanhopige vrouw algauw als een hysterische lastpost wordt beschouwd. Als ze ten einde raad haar verhaal in de openbaarheid brengt, wordt ze zonder pardon in een psychiatrische instelling gedumpt. ‘Zaak gesloten’, zo hopen de flikken. Tot een kritische radiodominee (John Malkovich, alweer in ongewilde parodiemodus) er zich mee bemoeit en van Christines eenzame queeste om gerechtigheid een publieke aange-legenheid maakt.

Hoewel het verhaal zich aandient als de sensationele anatomie van een van de grootste politieschandalen uit LA’s vooroorlogse geschiedenis, houdt Eastwood het als vanouds strak, sober en sereen. Zo acteert Angelina Jolie – uitgeput en mager op het anorectische af – alvast verrassend discreet als de beproefde moeder die weigert om de perfide leugens van de LAPD te volgen. Bovendien opteert Eastwoods vaste cameraman Tom Stern voor een vaal kleurenpalet en een contrastrijke belichting. Net als in Mystic River, Million Dollar Baby en Letters from Iwo Jima lijken die welhaast een boetekleed over de sowieso al behoorlijk grimmige gebeurtenissen te werpen.

Toch is de emotionele impact deze keer een stuk minder groot dan je zou verwachten uit de aaneenschakeling van morele dilemma’s, hiërarchische disputen en dramatische scènes – met als stereotiepe hoogtepunten de passages in het gekkenhuis en de subplot over een psychopathische kindermoordenaar. Eastwoods benadering van de meeste randpersonages blijkt immers teleurstellend eendimensionaal: de cynische inspecteur, de idealistische dominee, de benevolente hoer en een blik andere Hollywoodkarikaturen. De production design, met zijn exquise retrodecors en dito roaring twenties-kostuums, oogt dan weer zo clean en bemeten dat je bij vlagen de indruk hebt naar een Ron Howard-pastiche te kijken, allicht niet toevallig de coproducent van deze film.

Eindbilan: zeker geen hoogtepunt uit de indrukwekkende Eastwoodcataloog; wel een degelijk periodedrama. Clints classicistische regie en morele vigeur steken nog altijd torenhoog boven de hollywoodiaanse middelmaat uit.

Dave Mestdach