De rode lopers zijn opgerold, de champagneflessen geleegd en de zaallichten weer aan. Onze filmman @DaveMestdach blikt terug op de 65e editie van het Festival van Cannes aan de hand van twaalf tweets die hij vanuit de Franse badstad de wereld instuurde.

Dave Mestdach @DaveMestdach 15 mei

Valium: check! Prozac: check! Amfetamine: check! Dat spul dat Tom Boonen me gaf: check! Yep, ik ben helemaal klaar voor #Cannes2012

33 films, 19 interviews, 16 uur slaap en 4 katers: dat is mijn uiteindelijke bilan van het 65e filmfestival van Cannes. Een degelijke editie zonder echte uitschieters en met een wat mak palmares.

Dave Mestdach @DaveMestdach 18 mei

Matteo ‘Gomorra’ Garrone goes Big Brother in de fascinerende dramady Reality. Geen Spillie en Betty te bespeuren gelukkig.

Waarom nu nog afkomen met een satire op Big Brother, op het moment dat Spillie en Betty stilaan aan steunkousen toe zijn? Dat was de algemene teneur waarmee de nieuwe film van Gomorra-maker Matteo Garrone werd onthaald. Maar kijk: de landgenoot van juryvoorzitter Nanni Moretti – hint, hint – hield er toch maar mooi de Grand Prix, de officieuze ‘Zilveren Palm’, aan over. Wat mij betreft, krijgt Reality ook de prijs voor het beste openingsshot: een vier minuten durende single take vanuit een helikopter, die begint bij de Vesuvius, langzaam inzoomt op een paardenkoets en eindigt in een protserig sprookjespark. Meraviglioso!

Dave Mestdach @DaveMestdach 19 mei

Verrassend sterk: No van Pablo Lorrain, drama over referendum rond junta van Pinochet met #GaelGarciaBernal. Me gusta mucho

De kans dat Cannes nog verrassingen en revelaties oplevert, is in deze geglobaliseerde tijden kleiner dan ooit. De enige petit film die tijdens het festival wat buzz creëerde, was dit Chileense, op feiten gebaseerde mediadrama van Pablo Lorrain, over de neecampagne uit 1988 tegen het fascistische regime van generaal Pinochet. Voorlopig zit No nog zonder Belgische verdeler, al kan daar met latino hunk Gael Garcia Bernal in de hoofdrol en de hoofdprijs in de Quinzaine des Réalisateurs nog wel verandering in komen.

Dave Mestdach @DaveMestdach 20 mei

Quiz: hoe lang moet ik morgen wachten vooraleer #PeteDoherty opdaagt voor mijn interview? A. niet B. een uur C. tot in der eeuwigheid

De wonderen zijn de wereld duidelijk nog niet uit want Pete Doherty – voltijds junk, deeltijds rocker en nu ook debuterend acteur – verscheen zowaar stipt op tijd en (min of meer) nuchter. Reden van ons rendez-vous was Doherty’s acteerdebuut in Confessions of a Child of a Century, een adaptatie van de 19e-eeuwse roman van Alfred de Musset die minstens zo warrig oogt als een van Doherty’s concerten. De film liet niet meteen een onvergetelijke indruk na, in tegenstelling tot Doherty zelf. Tijdens het interview praatte de ex-Libertine honderduit over zijn heroïneverslaving, zijn belevenissen achter tralies, zijn jeugdtrauma’s en de dood van Amy Winehouse – een moment waarop hij even moest huilen. Doherty was trouwens lang niet de enige popster die de Croisette aandeed. Zo kwam de Australische bard Nick Cave er Lawless presenteren, een door hem geschreven gangsterdrama over de Depressiejaren, in een regie van John Hillcoat. Verder mocht ik bij Macy Gray op visite, die het had over haar bijrol in Lee Daniels’ erotische noir The Paperboy, en botste ik – letterlijk bijna – op Kanye West en zijn ego, die een nieuwe kortfilm presenteerden. Tot slot kon ik ook genieten van popprinses Kylie Minogue, die een heerlijk musicalintermezzo verzorgt in Holy Motors, de deugddoend geschifte comebackfilm van enfant terrible Leos Carax. I can’t get her out of my head.

Dave Mestdach @DaveMestdach 21 mei

Feestjes ’s avonds laat en screenings ’s morgens vroeg: een even foute combinatie als DSK en monogamie.

Misleid door beelden van wulpse starlets en decadente strandfeestjes zijn er nog steeds mensen die in de waan verkeren dat Cannes een cinefiel pleziertochtje is. Helaas is niks minder waar. Met zijn screenings om halfnegen ’s morgens en om halfelf ’s avonds, plus de interviews die je als journalist tussen de vertoningen door moet inplannen en afnemen, is Cannes een echte killer. Dan zwijgen we nog over het vaak urenlange aanschuiven voor overvolle zalen, het gedrum tussen de toeristen op de Croisette, de schandalige hotelprijzen en de notoire botheid van de security, die je telkens je het Palais binnen- en buitengaat, fouilleert alsof je een terreuraanslag in de zin hebt. Een uur lang in de zeikende regen staan koukleumen om toch maar dat obscure heimatdrama over Afghaanse schaapsherders mee te pikken? Only in Cannes, baby!

Dave Mestdach @DaveMestdach 21 mei

‘Gisteren nog vroeg iemand me om een LordoftheRingsposter te signeren’ #MadsMikkelsen is het beu om met #ViggoMortensen te worden verward.

De kans dat Mads Mikkelsen ooit nog voor zijn halve landgenoot Viggo Mortensen wordt aangezien – hij lijkt er trouwens effectief op – wordt met de dag kleiner. De 46-jarige Deen – en niet Schoenaerts of Jean-Louis Trintignant – werd in Cannes namelijk tot beste acteur uitgeroepen voor zijn hoofdrol in The Hunt, de beste film van Thomas Vinterberg sinds Festen. Mikkelsen – bij het grote publiek vooral bekend als Bond-nemesis Le Chiffre uit Casino Royale – kruipt met overgave en empathie in de huid van een peuterleider die onterecht van pedofilie wordt beschuldigd en daardoor zelfs voor zijn beste vrienden persona non grata wordt.

Dave Mestdach @DaveMestdach 22 mei

Geen idee waar het over ging, maar goed gemaakt en heerlijk zot was het zeker. The What the f*ck Gouden Palm!

In een veeleer braaf festival was een excentriekeling als Leos Carax een meer dan welkome gast. In Holy Motors, zijn eerste langspeler sinds Pola X (1999), laat Carax zijn geflipte fantasie volledig de vrije loop, wat resulteert in een futuristische fabel over een rijkaard die zich door Parijs laat voeren in een limousine en onderweg allerlei opdrachten uitvoert en gedaantes aanneemt. Zo zie je Carax’ fetisjacteur Denis Levant muteren van zigeunerin over strontmonster tot stervende bejaarde, terwijl ondertussen allerlei knipogen naar filmklassiekers de neodadaïstische revue passeren en Kylie Minogue een musicalnummertje zingt. Niet verwonderlijk dat Carax tegelijk het luidste applaus en het felste boegeroep kreeg, al had hij wat dat laatste betreft felle concurrentie van Carlos ‘Stellet Licht’ Reygadas. De metafysische Mexicaan etaleerde in zijn nieuwe film Post Tenebras Lux – een associatieve serie vignetten over een gezin in crisis – namelijk hetzelfde doorgedreven non-conformisme als Carax, maar dan zonder diens humor en zelfrelativering. Of waren die digitale duivel en dat afgerukte hoofd dan toch om te lachen? Hoe dan ook: Carax hield er kritische schouderklopjes aan over, Reygadas de prijs voor de beste regie. Que!?!

Dave Mestdach @DaveMestdach 23 mei

‘Ik heb zijn pessimisme nooit gedeeld’ De 89-jarige #AlainResnais over de dokter die hem zei dat hij nooit de twintig zou halen.

Als kind was Resnais zo’n zwaar astmageval dat de dokter ervan overtuigd was dat hij nooit volwassen zou worden, maar dat was duidelijk buiten de frivole Fransman zelf gerekend. Op zijn 89e staat de maker van überklassiekers als Hiroshima Mon Amour en L’Année dernière à Marienbad namelijk nog steeds te regisseren met de speelsheid van een krolse puber. Het bewijs? Dat vind je in zijn vermoedelijk laatste film Vous n’avez encore rien vu, een adaptatie van een adaptatie van Jean Anouilhs theaterstuk Eurydice. Resnais was trouwens niet de enige veteraan die een goede beurt maakte. Ook Bernardo Bertolucci (76) toonde met de jeugdige karakterstudie Io e te dat hij nog steeds weet hoe je een camera moet hanteren, ook al zit de Italiaanse maestro ondertussen al enkele jaren in een rolstoel.

Dave Mestdach @DaveMestdach 24 mei

Lee Daniels puts the pulp back in pulp fiction, while #NicoleKidman gives #ZacEfron a golden shower. Sleazy but entertaining noir #ThePaperboy.

Geen Cannes zonder zijn schandaaltjes, al bleef het dit jaar – al dan niet ingegeven door het slechte weer – opvallend mak in het filmmekka. Het enige wat een straaltje opschudding veroorzaakte, was de golden shower-scène in The Paperboy, waarin Hollywoodkoningin Nicole Kidman posterboy Zac Efron onderplast. Een ander druk besproken moment was de stripscène in Ulrich Seidls sexploitationdrama Paradise: Liebe, waarin enkele blanke sugar mamas bij een zwarte beach boy een erectie pogen te ontlokken. Met succes dan nog. Toch gaat onze shockaward dit jaar naar Carlos Reygadas, die in zijn ondoorgrondelijke metadrama Post Tenebras Lux een van zijn hoofdpersonages eigenhandig zijn eigen kop laat uitrukken. Eat your heart out, David Cronenberg!

Dave Mestdach @DaveMestdach 25 mei

#RobertPattinson praat zich te pletter in David Cronenbergs doemparabel #Cosmopolis. Dat wordt migraine voor de Twilight-kids.

Gekir en geschreeuw op de Croisette toen Twilight-sterren Kristen Stewart en Robert Pattinson respectievelijk On the Road en Cosmopolis kwamen presenteren. Helaas werd het enthousiasme van de Twihards niet gedeeld door de juryleden, die geen van beide films een prijs waardig achtten. Hetzelfde lot was de andere Amerikaanse en Engelstalige competitiefilms beschoren: de dramady Moonrise Kingdom van Wes Anderson, het gangsterdrama Lawless van John Hillcoat, de misdaadthriller Killing Them Softly van Andrew Dominik, de neonoir The Paperboy van Lee Daniels en – misschien nog de beste Amerikaanse deelnemer – het coming-of-age-avontuur Mud van Jeff Nichols. Nog een geluk dat Benh Zeitlin de Stars and Stripes nog een beetje fier deed wapperen door de Camera d’Or voor beste debuut te winnen met zijn fantasierijke familiedrama Beasts of the Southern Wild. Niet alleen het opvallend sterk vertegenwoordigde Hollywood likt trouwens zijn wonden: op het palmares valt ook geen enkele Fransman te bespeuren.Benieuwd of dit ook was gebeurd onder Sarkozy.

Dave Mestdach @DaveMestdach 27 mei

Nanni Moretti die Michael Haneke de Gouden Palm geeft. Het is alsof Daniel Termont Siegfried Bracke een tong zou draaien.

Dat man in black Michael Haneke voor Amour zijn tweede Gouden Palm won – nadat hij er drie jaar geleden al één kreeg voor Das weisse Band – was gelet op het gemeende maar vooral beleefde applaus niet meteen een verrassing. Over de kwaliteit van dit pakkende, meesterlijk geregisseerde drama over een bejaard echtpaar (Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva) dat in het reine moet komen met de nakende dood, valt dan ook amper te discussiëren. Tenzij je Nanni Moretti heet misschien. Dat de Italiaanse juryvoorzitter een hekel heeft aan Haneke, is een publiek geheim, zodat in de wandelgangen werd gefluisterd dat Moretti zijn Oostenrijkse collega een tweede Gouden Palm zou misgunnen. Ondanks die speculaties werd het dus toch Amour en Haneke, al durven we te vermoeden dat Moretti en zijn collega-juryleden straks niet samen op vakantie gaan. Het feit dat Beyond the Hills van de Roemeen Cristian Mungiu twee prijzen won – beste scenario en beste actrices – wijst er namelijk op dat de jury wel degelijk verdeeld was. Zou het kunnen dat Moretti liever dit Roemeense exorcismedrama de oppergaai had zien winnen maar een dubbele prijs uiteindelijk een waardig compromis vond? Uw gok is zo goed als de onze.

Dave Mestdach @DaveMestdach 28 mei

Schoenaerts is niet teleurgesteld over het feit dat hij geen prijs won. Wat had hij moeten zeggen? ‘Ik boycot Cannes en vervoeg Al-Qaeda’?

Als we de polderpers mochten geloven – iets waar we altijd mee uitkijken – dan lag Matthias Schoenaerts in poleposition om tot beste acteur te worden uitgeroepen. Helaas voor Schoenaerts en vooral voor de polderpers draaide het anders uit en ging de prijs uiteindelijk naar Mads Mikkelsen. Nochtans heeft onze nationale acteertrots een meer dan potente indruk gemaakt in Cannes. Niet alleen kreeg Schoenaerts ook in de buitenlandse pers lovende kritieken voor zijn fysiek intense rol van straatbokser Ali in Jacques Audiards outsiderromance De Rouille et d’os, dat trouwens straal door de jury werd genegeerd. Ook tijdens de officiële persconferentie leek het alsof een internationale ster was geboren, toen hij met veel flair en in drie verschillende talen het journaille te woord stond. Een landgenoot die wel in de prijzen viel – zij het in de nevensectie Un Certain Regard – was Emilie Dequenne. In wat ten onrechte wel eens de B-affiche van het festival wordt genoemd, werd de 31-jarige Waalse uitgeroepen tot beste actrice. En dat dertien jaar nadat ze haar carrière uitgerekend in Cannes lanceerde met Rosetta, het Gouden Palm winnende véritédrama van de broers Dardenne. Deze keer werd Dequenne bekroond voor haar hartverscheurende rol van depressieve huismoeder annex moderne Medea in A Perdre la raison, het fictiedrama van notre compatriote Joachim Lafosse dat dit jaar voor de meeste kroppen in de keel zorgde aan de Croisette. A la prochaine!