SCHOT NAAST DE ROOS. ‘CALL OF DUTY: FINEST HOUR’ KAN NIET TIPPEN AAN ZIJN VOORGANGER, MAAR BLIJFT WEL EEN OPWINDENDE SHOOTER.

(PS2, XBOX, GC)

Call Of Duty: Finest Hour **

Een goede sequel laat zien dat de spelmakers een stap verder staan in hun technologische expertise en dat ze hebben ontdekt hoe hun verhaal of gameplay te verbeteren. Een goede sequel laat niét zien dat de spelmakers hun dagen liever met andere zaken zouden vullen. Call Of Duty: Finest Hour neigt jammer genoeg meer naar de tweede omschrijving dan naar de eerste. Niet dat de opvolger van de topshooter uit 2003 slecht is, verre van zelfs, alleen hadden we meer verwacht van de producenten die twee jaar geleden wereldwijd 70 ‘game van het jaar’-onderscheidingen scoorden. Verklaringen voor hun falen? Misschien waren ze bij Activision nog niet helemaal uitgefeest toen ze weer aan het werk gingen. Een blik op hun eerste werkstuk zou hen wel hebben ontnuchterd. Misschien ondervonden ze onvoorziene moeilijkheden bij de omzetting van hun pc-programmatuur naar de consoleplatforms. Dan hadden ze de hulp moeten inroepen van collega’s die ervaring hebben met dat soort transformaties. Wat er ook van zij, bezitters van een PS2, Xbox of GameCube zullen hun schouders ophalen tijdens deze allesbehalve uitzonderlijke shooter. Nogmaals, niet dat Call Of Duty: Finest Hour slecht is. Je beleeft intense momenten wanneer je als Russische commandant Stalingrad moet redden, wanneer je met het Britse leger in Noord-Afrika landt en wanneer je aan het eind van de oorlog de Duitse bezetter uit België verdrijft. Je voelt je gesteund door een regiment (computergestuurde) strijdmakkers, die met hun aanwezigheid de realiteitswaarde van de game aanzienlijk verhogen. Een oorlog voer je namelijk nooit alleen, tenzij met je aanstaande ex-partner. Vervelend is wel dat je nauwelijks kan inschatten hoeveel schade de tegenstander heeft opgelopen. Valt hij dood neer of wil hij gewoon zijn veters binden? Hij neemt zijn tijd om te sterven, alsof hij geen soldaat is maar een acteur op auditie voor een rol in Saving Private Ryan. Een andere tegenvaller: elke missie bevat slechts één save-punt, waardoor je na een fatale onvoorzichtigheid onvermijdelijk terug naar de start moet. Geen kwaad woord over graphics en geluid, al maken ze minder indruk dan in de pc-game. Idem voor plot en opbouw. Je zou kunnen zeggen dat Call Of Duty het slachtoffer van zijn eigen succes is: als zijn opvolger niet uitmuntend is, is hij meteen slecht. Je zou ook kunnen zeggen: wie één keer kan schitteren, kan het ook een tweede keer. Of gewoon: genoeg gezeurd, het blijft opwindend om oorlogje te spelen.

Bart Vandormael