Zaterdag 24/3, 22.00 – BBC 2. Jane Campion, GB-AUS-FR 2009
‘B right Star, would I were steadfast as thou art, not in lone splendour hung aloft the night.’ Het is een versregel uit het gelijknamige sonnet dat de Engelse romantische dichter John Keats (1795-1821) voor zijn buurmeisje en muze Fanny Brawne schreef. Hun moeizame en tragische liefdesaffaire vormt het onderwerp van het discreet lyrische Bright Star, de inmiddels zevende film van Jane Campion. Van Sweetie en The Piano tot The Portrait of a Lady: al de films van de Nieuw-Zeelandse cineaste zijn sterke portretten van vrouwelijke sensualiteit en liefdesverlangens. En ook al vertrekt ze hier van de drie laatste levensjaren van de tuberculosezieke Keats, deze romantische ballade hoort eveneens in dat rijtje thuis.
De mooie, vrijgevochten Fanny Brawne (Abbie Cornish) moet eerst niets hebben van de berooide en weinig succesvolle dichter (Ben Wishaw). Ze leert de 23-jarige Keats kennen wanneer hij met zijn literaire vriend en huisbaas Charles Brown intrekt in Wentworth Place, een cottage in het Londense Hampstead waar ook de achttienjarige Brawne en haar familie een deel van het landhuis huren. Ze vindt hem verwaand – enfin, toch het taalgebruik in zijn gedichten. Liever ontwerpt ze haar eigen kleedjes en jurken dan zijn poëzie te lezen. Keats zelf vindt liefde trouwens maar onzin. Rond die periode schreef hij aan zijn broer: ‘Een verliefde man is de treurigste figuur ter wereld. Zelfs als ik weet dat zo’n arme idioot er vreselijk onder lijdt, moet ik me inhouden om hem niet in zijn gezicht uit te lachen.’ Tot hij voor haar valt, en zij voor hem. En Brawne de fragiele Keats tot enkele van zijn mooiste gedichten gaat inspireren, en bij hen geleidelijk ook het besef groeit dat Keats’ ziekte en zijn onafwendbaar naderende dood hen voor eeuwig zullen scheiden.
Het zijn juist de zintuiglijke gevoelens die uit zijn gedichten spreken die Campion in deze geduldig observerende en gecultiveerde romance even fraai als onberispelijk naar het doek heeft vertaald. Campion wilde net het gevoel dat uit Keats’ gedichten sprak verfilmen. Je krijgt dus veel visueel-poëtische of sensuele beelden, zoals dat van Fanny die een liefdesbrief van Keats leest terwijl ze midden in een weiland met paarse boshyacinten zit. De sfeer van dit subtiele kostuumdrama in de scènes tussen Wishaw en Cornish, allebei voortreffelijk als de kwetsbare kuise geliefden, heeft daardoor iets uitgesproken delicaat tactiel.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
