Oberst met orkest – Conor ‘Bright Eyes’ Oberst produceert plaatjes aan de lopende band, maar het resultaat is nooit bandwerk. Met ‘Cassadaga’ levert hij een orkestrale prachtplaat af.

Cassadaga Saddle Creek americana

Behalve Ryan Adams, Sufjan Stevens, John Frusciante en – onze jaarlijkse evaluatie komt eraan – steller dezes hebben maar weinig mensen de laatste vijf à tien jaar zo’n hoge productiviteit aangehouden als Conor Oberst. Dat hoge werkritme is bepaald ongewoon onder de speciës der singer-songwriters, die erom bekendstaan akkoorden te wikken en versregels te wegen op een apothekersschaaltje.

Hoewel Cassadaga ‘pas’ zijn zevende reguliere studio-plaat is onder de nom de plume Bright Eyes, heeft de 27-jarige Oberst solo en als lid van een handvol indiebands intussen zo’n twintig cd’s op zijn palmares én werkte hij aan een veelvoud daarvan mee als studiomuzikant, coauteur of arrangeur. Maar zelfs van een genie als Oberst kun je je afvragen of hij met al die zijprojecten en vriendendiensten zijn onmiskenbare talenten niet vermorst ten koste van het eigen oeuvre. Want u kent wellicht het gezegde: wie zijn zaadjes kwistig in de rondte strooit, zal bastaarden en hoge alimentatiekosten oogsten.

Twee songs ver op Cassadaga laten we onze twijfels en reserves alweer varen. We zijn aanbeland bij het besmettelijke Four Winds, een zwierige zigeunerdeun die niet had misstaan op de eerste plaat van Absynthe Minded. Met zijn meanderende mandoline en virulente viool lijkt Four Winds wel americana uit de Balkan. En dan moet de grootste verrassing nog komen, want één track later begint het je te dagen dat Cassadaga bovenal een orkestrale plaat is. Eén waarop vrouwenkoortjes bovendien niet zelden de hoofdrol opeisen. Want Oberst mag zijn Bright Eyes dan hebben afgeslankt tot een trio, dankzij een half symfonisch orkest en enkele opvallende cameo’s is zijn alt. country een pak grootser en weidser gaan klinken.

Zo trekt Maria Taylor haar schuur open in If The Brakeman Turns My Way, door Oberst down & lonely ingezet aan de piano, maar een vloek en een zucht later al een epische gospel. In het nerveuze Hot Knives mag de fantastische M. Ward zijn gitaar laten inbeuken op een klotsende zee van strijkers, terwijl hij in de Ierse wals Soul Singer In A Session Band samen met Oberst mag knipogen naar de Pogues. Akkoord, sommige liedjes en melodietjes, zoals Make A Plan To Love Me en Coat Check Dream Song, lijken op deze plaat wel eens te verdrinken in de schier Specto-riaanse wall of sound. Maar een kniesoor die daarom maalt, want er staat op Cassadaga meer dan genoeg materiaal om duimen, vingers en tenen bij af te likken. Bright Eyes’ nieuwste is niets minder dan een gedurfde meesterzet.

Download nu

* Four Winds

* If The Brakeman Turns My Way

* Soul Singer In A Session Band

Vincent Byloo