The Life of Brian – Cinematek brengt tot eind december hommage aan Brian De Palma en toont waarom hij meer is dan een Hitchcockepigoon.

Cinematek in Brussel, 05-12 tem 30-12.

Tegenwoordig wordt Brian De Palma in één adem genoemd met Martin Scorsese, Francis Ford Coppola en George Lucas als uithangbord van de Movie Brats, maar tot midden jaren 80 werd hij hooguit als een kille Hitchcockepigoon beschouwd. Ironisch genoeg kwam de kritische kentering er pas met een film die hij aanvankelijk geeneens zou en wou regisseren: de woeste gangsterkroniek Scarface (1983) met Al Pacino als de Cubaanse cocaïnekoning Tony Montana.

Na die eerste commerciële erkenning duurde zijn A-List-faam tot het einde van de jaren 90. De bekendste titels uit zijn glorieperiode? The Untouch-ables (1987), een vlammend gangsterepos over de strijd tegen Al Capone, Carlito’s Way (1993), over een maffiaveteraan die tevergeefs op het rechte pad probeert te blijven, en Mission: Impossible (1996), de eerste, duidelijk naar Hitchcocks North by Northwest ge-modelleerde aflevering van de spionagefranchise rond Ethan Hunt – of beter: Tom Cruise.

Die link tussen De Palma’s oeuvre en dat van The Master of Suspense is trouwens de rode draad doorheen de De Palma-retrospectieve in Cinematek. Zo hoef je zeker niet over een perverse geest te beschikken – een kenmerk van flink wat De Palma-protagonisten – om in verschillende van zijn thrillers nauwelijks verholen bewerkingen van Hitchcockklassiekers te zien. Let in dat verband maar op de stilistische en thematische gelijkenissen tussen Vertigo en Obsession (1976), Rear Window en Body Double (1984) én Psycho en Dressed to Kill (1980). ‘Hitchcock is de regisseur die me de weg heeft gewezen’, gaf De Palma ruiterlijk toe. ‘Ik heb zijn films gebruikt als basis – soms ook verhalen en personages van hem geleend – en er mijn ideeën aan toegevoegd.’

Hoewel Cinematek, dat tot eind december een uitgebreide Hitchcockhommage brengt, enkel De Palma’s suspensethrillers en misdaadfilms vertoont, betekent dit geenszins dat zijn output enkel tot Hitchcockdoorslagjes kan worden gereduceerd. Integendeel. Zo maakte De Palma tussen de bloedballetten, kogelregens en cinefiele knipogen door ook de komische musical Phantom of the Paradise (1974), de satirische Tom Wolfe-adaptatie The Bonfire of the Vanities (1992) en – zijn voorlopig laatste film – het cynische anti-Irakpamflet Redacted (2007).

Duidelijk meer dan een virtuoze Hitchcockkloon dus en bovendien een regisseur die in tegenstelling tot de heilig verklaarde Martin Scorsese nooit zijn broek heeft afgestroopt voor Hollywood. Respect!

Dave Mestdach