Vijf acteurs, vier mannen en één vrouw, allemaal genomineerd voor een Oscar, zitten samen om te praten over hun vak, het belang van een goede regisseuren de druk van de roddelpers. ‘Ik heb medelijden met jonge acteurs die vandaag in de filmindustrie hun weg moeten zoeken.’

Door David Ansen en Ramin Setoodeh

Een van de voordelen van enkele acteurs rond je tafel te hebben zitten, is dat je ze kunt zien verbroederen. Als Brad Pitt terloops vermeldt dat hij en Angelina hun huis in Malibu willen verkopen, zegt Robert Downey Jr. bijvoorbeeld dat hij het wil kopen, tegen welke prijs ook, want ‘ik heb een vrij goed jaar gehad’. Een understatement van jewelste, want 2008 was voor Downey Jr. meer dan uitstekend. Nadat de acteur jarenlang door drank- en drugsproblemen op het achterplan was verzeild, maakte hij een dubbele comeback. Eerst toonde hij zich als actiester in de blockbuster Iron Man, daarna als komiek in Tropic Thunder, waarin hij een acteur speelt die zichzelf wel heel ernstig neemt en helemaal in zijn vertolking van een zwarte (!) man opgaat.

Maar ook voor de andere mensen aan de tafel waren de afgelopen twaalf maanden grand cru. Brad Pitt bewees nog maar eens dat hij niet alleen een gedroomd doelwit van de tabloids is, maar ook een van de interessantste acteurs van zijn generatie, met zijn hoofdrollen in Burn After Reading van de Coenbroers en The Curious Case of Benjamin Button. Frank Langella gooide hoge ogen met zijn griezelig levensechte vertolking van ex-president Richard Nixon in Frost/Nixon en Mickey Rourke kon met The Wrestler de comeback die hij met Sin City had ingezet, bevestigen. Voor de enige vrouw in het gezelschap, Anne Hathaway, was 2008 dan weer een reis van de hel naar de hemel. Toen haar ex-geliefde Raffaello Follieri vorige zomer wegens fraude gearresteerd werd vlak nadat ze de relatie had beëindigd, kwam de actrice even in het oog van de storm én op de voorpagina’s van de roddelbladen terecht. Hathaways naam werd echter vlug gezuiverd en dankzij Rachel Getting Married van Jonathan Demme kon het daarna weer over haar talent als actrice gaan. Nu is ze genomineerd voor een Oscar, net als de vier heren die bij haar aan de tafel aanschuiven.

Heren en dame, een vraag om opte warmen. Wat is de beste, meestinspirerende vertolking die je ooit hebt gezien, op een podium, in een film of op tv?

Frank Langella: Kim Stanley in hettoneelstuk Natural Affection. Bij hetbegin ligt ze te slapen. Ze ontwaakt, gooit haar benen over de rand van het bed, steekt een sigaret aan en neemt een trekje. In die 30 seconden weet je perfect wie haar personage is. (Kijkt naar Pitt) Je mag een van mijn vertolkingen noemen, hoor, Brad, ik vindhet niet erg.

Brad Pitt:(Lacht) Ik kies toch voorDavid Thewlis in Naked. En Gene Wilder in Willy Wonka – ik heb de laatste tijd veel kinderfilms gezien. Die scène waarin hij mankend uit de fabriek komt, struikelt en vergeet te manken: vanaf dan weet je nooit meer wat je precies van hem moet geloven.

En voor jou, Mickey?

Mickey Rourke: Monty Clift in A Place in the Sun. En Rita Hayworth in Gilda, daar was ze fucking fantastisch. Toen ik die film zag, dacht ik: God, ik wilde dat ze er nog altijd was. Ik zou haar telefoonnummer proberen te pakkente krijgen.

Anne Hathaway: Mary-Louise Parker in Proof, omdat ze in die film ‘fuck you’ zegt op een manier die ik nooit eerder had gezien. Ze zegt ‘fuck’, pauzeert dan en als de andere acteur begint met zijn zin, zegt ze ‘you’. Dat heb ik nooit meer uit mijn hoofd gekregen.

Langella: Weet je wat mijn favoriete zin is uit die 75 toneelstukken die ik heb gedaan? ‘Suck my dick.’ Ik heb het vier maanden lang iedere avond tegen Christine Baranski gezegd, en ik kon telkens nauwelijks wachten. Weet iedereen rond deze tafel eigenlijk al van toen ze klein waren dat ze acteur wilden worden?

Pitt: Neen, ik absoluut niet. Waar ik ben opgegroeid, was dat ook geen optie.

Langella: Waar was dat dan?

Pitt: Oklahoma en dan Missouri. Letterlijk twee weken voor ik afstudeerde, zag ik hoe iedereen al druk werk aan het zoeken was, terwijl ik zelf in de verste verte nog niet klaar was om in het ‘echte leven’ te stappen. En op een nacht kreeg ik een ingeving: ik was misschien 22 en blut, maar ik had één grote liefde in mijn leven, namelijk de film. Dus heb ik twee weken gewerkt en met dat geld ben ik naar Beverly Hills getrokken, of beter gezegd naar Burbank. Binnen de week mocht ik al in een film meespelen, als figurant weliswaar, maar ik was in de wolken dat ik op een set mocht staan. Dat heb ik dan anderhalf jaar gedaan: ik heb zelfs een paar keer in Dallas meegedaan, omdat ik geen werk als filmacteur kon vinden. Trouwens Robert, weet je dat ik nog een figurant ben geweest in jouw film, Less Than Zero?

Robert Downey Jr.:Dude, iemand heeft me dat gezegd en ik kon het niet geloven. Dat is 22 jaar geleden. Maar toen we zaten te kijken, riep hij: ‘Daar is hij! Kijk, Brad Pitt!’

Hathaway: Je hebt met dat verhaal elke would-be acteur in Los Angeles gelukkig gemaakt, Brad. Ik was op mijn 15e een figurant in een reclamefilmpje voor Burger King. Ik had wel bronchitis, maar wilde zo graag acteren…

Pitt: Wist jij al van toen je klein was dat je wilde acteren, Frank?

Langella: Ik wist het op mijn 7e, toen een leraar de klas binnenkwam en zei dat hij voor het schooltoneel elfjes nodig had. Omdat mijn zus de hoofdrol had en ik niet wilde onderdoen, stak ik mijn hand op. Ik herinner me nog levendig hoe ik in de coulissen met een papiertje in mijn hand stond te wachten om auditie te doen. Ik keek rond en zag hoe het licht van op het podium naar binnen scheen. Toen wist ik: hier hoor ik thuis.

Downey Jr.: Mickey, vind je het erg als ik wat in de tijd terugga? Toen we aan het praten waren over vertolkingen die ons geïnspireerd hebben, moest ik meteen aan jou en Kim Basinger in 9 1/2 Weeks denken.

Rourke: Jij herinnert je die film waarschijnlijk veel beter dan ik zelf. (Lacht)

Downey Jr.: Toen ik hem zag – en ik zeg dit niet om stroop aan je baard te smeren – vond ik je personage de meest sexy, mysterieuze, complexe en intelligente man die ik ooit had gezien. Ik zat nadien zelfs een beetje in de put omdat ik dacht: dat is wat mensen doen als ze echt weten waar ze heen willen.

Pitt: Toen ik begon te acteren, had ik drie helden: Sean Penn, Gary Oldman en Mickey Rourke.

Rourke: Ik heb zelf veel van Robert De Niro geleerd, tijdens de opnames van Angel Heart. Een van mijn beperkingen als acteur én als mens is altijd geweest dat ik me niet kan concentreren, en De Niro was altijd zo verdomd gefocust.

Sommigen van jullie bleven tijdens opnames altijd in jullie personage. Frank, jij wilde op de set met ‘Mr. President’ aangesproken worden.

Langella: Niet altijd, hoor. In mijn kleedkamer kon ik op mijn gemak donuts zitten eten en met Kevin Bacon gortige anekdotes uitwisselen. Maar zodra ik de deur opende, wilde ik mijn personage zijn. Omdat ik die spanning wilde voelen die er heerst in het gezelschap van een president. Dat heb ik dus 32 dagen lang gedaan: het was erg eenzaam, maar het paste wel bij het personage.

En vraag je nog steeds aan mensen om je zo aan te spreken?

Langella: Enkel in bed. (Lacht)

Brad, als je een complete idioot als Chad Feldheimer in ‘Burn After Reading’ speelt, is het dan moeilijk om geen oordeel te vellen?

Pitt: Ik zweer het: als ik op mijn sterfbed lig, zal ik me dat personage herinneren. Die man sprak me echt aan, omdat hij een symbool is voor de hybris van het Amerika dat we de afgelopen jaren hebben gekend.

Klopt het dat Angelina de film nogniet heeft gezien?

Pitt: Neen, ze heeft hem gezien. Ze kwam naar de set, zag me met mijn gymkleren en dat belachelijke kapsel en zei: ‘Dit is de eerste keer dat ik eerlijk kan zeggen dat ik me seksueel niet tot jou aangetrokken voel.’

Mickey, jouw vertolking in ‘The Wrestler’ voelt niet aan als acteren.

Rourke: Het was ook vaak echt. Omdat het budget zo laag was, moesten we de worstelscènes tijdens een échte wedstrijd opnemen. We gingen gewoon met onze camera’s langs om tijdens de pauzes opnames te maken. We hadden misschien drie takes voor de volgende wedstrijd begon, en de druk was enorm. Ik moest dus perfect weten wat ik deed en mijn partner moest volledig op mij ingespeeld zijn. En dan heb ik het nog niet over de drieduizend knotsgekke worstelfanatici die jezitten toe te schreeuwen.

Heb je er veel blauwe plekken aan overgehouden?

Rourke: Ja, toch wel, maar Darren ( Aronofsky, de regisseur; nvdr. ) kon me als geen ander uitdagen en tot het uiterste drijven. Het was meer dan tien jaar geleden dat ik nog eens alles voor een regisseur gegeven had, maar het voelde heel goed aan. Ik was vergeten hoe het was.

Anne, je hebt over Jonathan Demme gezegd dat hij de eerste regisseur was die de ‘freak in jou’ heeft gezien. Hoe raak je bij een regisseur tot op dat punt dat je iemand genoeg vertrouwt om je helemaal bloot te geven?

Hathaway: Jonathan is toevallig een prachtige man, en de liefste, warmste persoon die ik ooit heb ontmoet. Ik had het gevoel dat het geen zin had om iets te verbergen, omdat hij het toch meteen zou zien, en hij stond er ook voor open. Hij is een beetje mijn therapeut geworden.

Pitt: Ik ga zelf eerlijk gezegd altijdop zoek naar een seksuele band.

Hathaway: Wel, die hebben we ooknatuurlijk. (Lacht)

Langella: We zijn allemaal acteurs, we weten dus hoe het voelt om bij ‘action’ plotseling naakt voor de lens te staan. Je hebt een regisseur nodig die weet hoe kwetsbaar je bent, omdat hij of zij de ziel van een acteur kan verpletteren met één zin of één woord. Als ik het gevoel heb dat ik een regisseur kan vertrouwen, geef ik alles. Zo niet iser altijd een deel van me dat mezelf probeert te beschermen.

Over zelfbescherming gesproken: voor acteurs is het de laatste jaren steeds moeilijker geworden om de grens tussen het publieke leven en het privéleven te trekken, zeker op het internet. Googlen jullie jezelf soms?

Pitt: Lieve God, neen.

Nooit?

Pitt: Nooit. Maar ik weet ook niet echt hoe ik een computer moet gebruiken.

En jij, Anna: heb je jezelf al eens op Google opgezocht?

Hathaway: Neen.

Langella: Het is geen goed idee. Ofwel is het heel pijnlijk, ofwel begin je jezelf belangrijker te voelen dan je bent.

Downey Jr.: Ik ben persoonlijk verzot op alles wat je op het internet leest, omdat het zo grappig is. Sommige mensen doen alsof ze je persoonlijk kennen en je steun en toeverlaat zijn, anderen willen zoveel mogelijk slechte dingen over je karakter zeggen. Het is geweldig entertainment.

Pitt: De publicitaire machine is losgeslagen, en ook al heb je er niet voor getekend, toch kun je niet verhinderen dat je wordt meegezogen. Je moet buiten komen en je waar verkopen, en daar heb ik mezelf nooit mee kunnen verzoenen. Op de een of andere manier steun je je film blijkbaar niet genoeg als je niet in een talkshow over je privéleven gaat zitten praten. Terwijl dat niets te zien heeft met de redenen waarom ik dit doe.

Langella: Ik ben een dinosaurus. Ik heb tot Frost/Nixon zelfs nooit een pr-verantwoordelijke gehad, omdat ik mezelf wilde beschermen. En nu weet ik weer waarom, want de studio wilde echt dat ik letterlijk elk interview en elke talkshow zou doen. Ik geloof dat mysterie de belangrijkste eigenschap is die je als acteur kunt hebben, en jullie arme jongens worden gevraagd om hele stukken van jezelf weg te geven. Je moet ertegen vechten zoveel je kunt: hoe meer de toeschouwers over jullie privéleven weten, des te minder geloven ze wat ze op film zien.

Pitt: Ik denk dat het onmogelijk is om dat standpunt echt helemaal door te trekken. David (Fincher, regisseur van The Curious Case of Benjamin Button; nvdr. ) heeft vijf jaar lang aan zijn film zitten wroeten, en daarom wil ik ook dat hij zijn gloriemoment kan beleven. Het is dubbel.

Hathaway: Oké, ik moet iets bekennen. Ik heb daarnet gelogen. Ik heb mezelf wel al eens op Google opgezocht. Ik ben beschaamd omdat ik weet hoe erg het is.

Downey: Wacht even: moet ik beschaamd zijn omdat ik mezelf google?

Hathaway: Neen, Robert, jij hebt genoeg andere dingen om beschaamd over te zijn. (Algemene hilariteit) Ik heb lang kunnen lachen met wat ik op het internet las, er zat veel humor in, maar de laatste tijd is het veranderd. Nu worden roddels als nieuws voorgesteld, en dat maakt me heel ongemakkelijk. Je weet wat ze zeggen, Brad, en God weet dat jij het erger te verduren hebt dan elk van ons: je knippert met je ogen en het staat meteen overal op het internet. Het is een eigenaardig fenomeen om deel van uit te maken.

Pitt: Ik heb medelijden met diegenen die net in de filmindustrie komen kijken, omdat de focus nu helemaal verkeerd ligt.

Langella: Hoeveel invloed heeft het feit of jullie films geld opbrengen eigenlijk op de keuzes die jullie maken? Jullie drie (Pitt, Hathaway en Downey Jr.; nvdr.) zijn ongelooflijk hot op dit moment. Als een film flopt, zijn er dan mensen in jullie omgeving die zeggen dat het volgende project een ‘moneymaker’ moet zijn? Of negeren jullie dat en zeggen jullie: het volgende wat ik doe, moet uit mijn hart komen?

Pitt: Ik heb niets meer te bewijzen. Mijn enige criterium is of ik een project interessant vind. Neem The Assassination of Jesse James: die staatte boek als een mislukking, een flop, maar voor mij was het een geweldige ervaring. Ik houd echt van die film. Mijn punt is: ik ben absoluut vrij om te doen wat ik wil, en ik geloof dat als een project mij interesseert, het ook wel andere mensen zal interesseren.

Hathaway: Ik heb altijd een ‘exit strategy’ gehad: als mijn carrière in Hollywood niet lukt, zal ik met plezier theater gaan doen. Na de ervaring van Brokeback Mountain en The Devil Wears Prada dacht ik: mijn beroemdheid staat nu op een niveau waarbij ik me comfortabel voel. Toen kwam Rachel Getting Married en die hele controverse, waardoor ik nu veel beroemder ben dan ik ooit voor mogelijk had geacht. Maar omdat ik mijn bekendheid daarvoor als eindpunt genomen hebt, voelt het nu tijdelijk en onbelangrijk aan. Ik wilde dat ik een betere strateeg was, maar ik ben meer geïnteresseerd in hoe je een film maakt.

Downey Jr.: Het maakt me niet populair als ik dit zeg en mijn vrouw drukt me vaak op het hart om het voor mezelf te houden, maar de laatste tijd zijn de grootste, meest commerciële films ook creatief het meest bevredigend geweest. Als je een indie doet, weten ze nauwelijks hoe ze een camera moeten vasthouden, en moet je op het Sundance Filmfestival het vuur uit je sloffen lopen. Bij een blockbuster loopt alles gesmeerd.

Pitt: Terwijl ik hier zit, realiseer ik me dat drie van de acteurs hier al drie decennia lang in deze industrie overleven. Dat vind ik een prestatie.

Langella: Ik ben een stuk ouder danje denkt.

Pitt: Vier decennia? Of zijn het er bijna vijf? (Lacht)

Rourke: Wacht even, ik heb wel een decennium lang zonder werk gezeten, hé?

Downey Jr.: Jij hebt misschien tien magere jaren gehad, maar ik heb 25 jaar lang bij wijze van spreken op een andere planeet gezeten. En tijdens die periode heb ik wel aan 65 projecten meegewerkt. Ik denk dat het werk me met de voeten op de grond heeft gehouden: het call sheet was vaak de enige stabiele factor in mijn leven.

Wel, onze tijd zit erop, we kunnenjullie allemaal laten gaan.

Langella: Toch nog even for the record: ik ben de oudste man aan de tafel, en ik ben de enige die niet is moeten opstaan om naar het toilet te gaan.

© Newsweek.

Vertaling en bewerking: Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content