De Amerikaan Alexander Maksik had qua vertelstof Afrikaans bloedgoud in handen, maar verkwanselt dat – ondanks zijn precieuze stijl – op de Griekse kusten.

Een jong meisje dwaalt over een Grieks strand. Ze doet haar best om niet op te vallen, om op een toerist te lijken, een toevallige passant. Wanneer agenten over het zand patrouilleren, krimpt ze in elkaar, probeert ze zichzelf zo klein mogelijk te maken, braaf te ogen. Maar de zon brandt dorst in haar keel en het is alweer een paar dagen geleden dat ze gegeten heeft. Begerig houdt ze een stelletje zonnebaders in het oog: hun halfleeg blikje cola, hun half opgegeten durum, de achteloos vergeten appel – het zijn goudmijnen voor het meisje dat al een tijdje stiekem op het strand slaapt. In haar hoofd: de stem van haar moeder die haar van raad voorziet terwijl ze zichzelf een gin-tonic uitschenkt, of aan het aanrecht wat groenten snijdt.

Het meisje heeft een naam: Jacqueline. Maar daar is ze spaarzaam mee. Net zoals ze haar paspoort goed verbergt – in tegenstelling tot enkele Afrikaanse lotgenoten beschikt Jacqueline wél over papieren, alleen is haar familienaam een smet op haar blazoen. De naam van haar vader, die in Liberia minister van Financiën was, een vader die zijn dochter naar de beste Engelse scholen kon sturen, die Jacqueline elke week meenam op restaurant, ondanks zijn drukke bezigheden, die – o ironie – zijn gezin nog op strandvakantie heeft gestuurd naar Málaga. Een zorgzame man, die goed zijn geld verdient, die overloopt van liefde voor zijn vrouw en dochters, maar helaas ook een man die in dienst staat van Charles Taylor, een dictator die niet terugschrikt voor moord, verkrachting en het gebruik van kindsoldaten. Aan elke dictatuur komt uiteindelijk een eind – er staat altijd een nieuwe tiran klaar, machete in de hand, rebellenleger in de rug – en Jacquelines vader gaat samen met het oude regime ten onder. Zij het niet zonder eerst gruwelijk te boeten voor zijn misdaden.

Samen met wat schamele bezittingen in een rugzakje torst Jacqueline ook die schande mee op haar schouders. En het maakt haar erg argwanend, ook tegenover de goede zielen die haar al eens een gratis maaltijd aanbieden, of serveerster Katarina, die de vereenzaamde en op drift geslagen Jacqueline de hand reikt.

Auteur Alexander Maksik bedient zich van een spaarzame, bijna uitgemergelde taal die de honger en het verdriet van zijn ronddolende Jacqueline tastbaar maakt – wanneer hij een onverwacht feestmaal beschrijft, loopt het water ook de lezer in de mond – maar Maksik faalt in verhaalkracht. Natuurlijk, een verbannen Afrikaanse koningsdochter die verweesd de Griekse kusten afdwaalt en tussen de ruïnes van vergane beschavingen slaapt, die de muren van Fort Europa aftast op zoek naar een toegangspoort – het zijn krachtige beelden die Maksik met weinig woorden weet op te wekken, maar je voelt al snel waar Een leegte om te onthouden naartoe wil en het dramatisch hoogtepunt is te voorspelbaar om te beklijven. En zo wordt een roman die oproept tot onthouden er eentje die je ook snel vergeet.

EEN LEEGTE OM TE ONTHOUDEN **

Alexander Maksik, De Bezige Bij Antwerpen (originele titel: A Marker to Measure Drift), 268 blz., ? 19,99.

RODERIK SIX

CENTRALE ZINNEN Haar moeder was aan het veranderen. Soms had haar stem iets bijtends.