Dinsdag 21/12, 22.05 – Canvas

Als u uw geliefde voor Nieuwjaar een zoetgevooisde liefdesbrief vol goedbedoelde Bonnie en Clyde-verwijzingen dacht te schrijven – denk aan het zwoele duet van Serge Gainsbourg met Brigitte Bardot: kijk dan eerst naar deze documentaire. Aan de hand van memoires, familiearchieven en politieverslagen werpt Bonnie & Clyde een andere blik op het meest geromantiseerde crimekoppel uit de Amerikaanse geschiedenis. Alvast enkele ontluisterende weetjes:

l Bonnie Parker (1910-1934) leek niet meteen voorbestemd voor een leven van misdaad. Als tiener deed ze het bijzonder goed op school, met prijzen voor spelling, schrijven en spreken. Haar gedichten The Story of Suicide Sal en The Trail’s End werden later erg populair in de kranten.

l Beau Clyde Barrow (1909-1934) zat wel al snel op het slechte pad. Toen hij in 1930 naar de Eastham Prison Farm werd gestuurd wegens enkele autodiefstallen en overvallen, liep het grondig mis. In de gevangenis werd hij een jaar lang als seksspeeltje gebruikt door een sterkere medebewoner, wiens schedel hij uiteindelijk zou inslaan – Clydes eerste moord.

l Liefde op het eerste gezicht was het naar verluidt tussen deze twee prille twintigers toen ze elkaar in 1930 voor het eerst zagen bij een gemeenschappelijke vriend thuis. Bonnie was op dat moment nog getrouwd met haar klasgenoot Roy Thornon en eigenlijk zijn ze nooit officieel gescheiden. Bij haar dood droeg Bonnie zelfs nog steeds zijn ring.

l Clydes ultieme goal zou zijn geweest misdadigers uit de door hem zo gehate gevangenis te bevrijden. Schietgraag was hij zeker: in 1932 schoot hij een kruidenier dood voor amper 28 dollar

en wat winkelwaar.

l In 1933 telde hun bende vijf vaste leden: behalve Clyde en Bonnie, gingen nu ook Buck en Blanche Barrow, plus W.D. Jones op rooftocht. Bij een haastige ontsnapping lieten ze niet alleen enkele van Bonnies gedichten achter, maar ook een onontwikkeld filmrolletje. Daarop was te zien hoe de gangsters – én Bonnie stoer poseerden met sigaren en geweren. Het was het begin van de legende.

l Net door die uitdagende, maar waarschijnlijk veeleer schertsend bedoelde foto’s werd ook Bonnie opgejaagd wild. De kranten en hun lezers waren gechoqueerd over die kleine, sigaren rokende criminele, al bestaat er geen enkel feitelijk bewijs dat Bonnie zelf ooit een schot zou hebben afgevuurd.

l Toch verscheen in 1934 in de kranten na de zogenaamde Grapevine Killings – waarbij twee agenten het leven lieten – dat de fatale kogel van Bonnie kwam. Een ooggetuige beweerde ook dat ze hard zouden gelachen hebben met de manier waarop het hoofd van een van de neergeschoten agenten op de grond stuiterde.

l 23 mei 1934 komt er een einde aan de ballade van Bonnie en Clyde. Op de Louisiana State Highway 154 lagen vijf politiemensen in een hinderlaag te wachten op Clydes gestolen Ford V8. Nog voor het officiële sein was gegeven, werden de eerste schoten gelost door een overenthousiaste deputy.

l 130 kogels kwamen hun richting uit. Volgens het autopsieverslag troffen 17 daarvan Clydes lichaam en 26 dat van Bonnie. De vele kogelgaten maakten het zelfs moeilijk hen te balsemen omdat de vloeistof er bleef uitlopen. Nog in het rapport van de patholoog: beide tortelduifjes hadden gonorroe.

l En om nog even de goede moraal van die tijd te benadrukken: nog voor de lijken uit het wrak gehaald werden, trachten omstanders souvenirs mee te pikken. Niet alleen kogelhulzen, bebloede stukjes kleding of een lok van Bonnies haren: een ijverige passant trachtte Clydes linkeroor af te snijden, een andere had het op diens ’triggerfinger’ gemunt.

(B.D.C.)