Hij is Bondfan sinds zijn geboorte, kreeg het persoonlijke fiat van maestro John Barry en is met ‘Quantum of Solace’ al aan zijn vijfde Bondscore toe. Componist David Arnold over de muziek van 007.

Als jonge rocker wilde hij het liefst bij The Clash spelen, maar met een carrière als filmcomponist kan David Arnold (46) zich ondertussen wel verzoenen. Daar heeft de Britse multi-instrumentalist dan ook alle reden toe. Zo schreef hij de muziek voor films en tv-series als Zoolander, Hot Fuzz en Little Britain, won hij in 1996 een Grammy Award voor zijn score voor Independence Day én mag hij zich sinds Tomorrow Never Dies uit 1997 Bonds huiscomponist noemen. ‘Een droom die in vervulling ging’, bekent Arnold. ‘Bond is altijd mijn jeugdheld geweest en John Barry mijn favoriete filmcomponist. Toen ik in 1996 een plaat met eigentijdse bewerkingen van diens Bondsongs maakte, kon ik er alleen maar van dromen om ooit zelf deel uit te maken van ’s werelds grootste filmfranchise.’ Tót Barry die plaat hoorde, zijn interpretaties uitstekend vond en Arnold persoonlijk bij de producenten ging aanbevelen. De rest is filmgeschiedenis.

James Bond Theme Monty Norman Orchestra (Dr. No, 1962)

‘ Deng-dereng-deng. Da-da-da-deng-dereng-deng. Gewoon de meest efficiënte themasong ooit. Na drie maten weet je perfect welke film je mag verwachten. Hij is sexy, suspenserijk en zelfverzekerd, net als Bond. Het werk van een filmcomponist bestaat voor de helft uit schrappen en opnieuw beginnen, maar als je van zo’n fantastisch basismateriaal kunt starten, wordt het een pak makkelijker. Het komt eropaan om de traditie te respecteren en origineel te zijn binnen de bekende parameters, en dat zonder jezelf met je voorgangers te meten. Anders krijg je nooit nog een noot op papier. Zeker als je voorgangers Monty Norman en John Barry heten. Als ik een nieuwe Bondscore componeer, weet ik dat ik sowieso kritiek krijg. Voor de één zal het te veel als John Barry klinken, voor de ander net te weinig. Maar daar heb ik vrede mee. Ik hoop origineel werk te schrijven in de geest van Barry, zonder hem te kopiëren of te negeren.’

Goldfinger Shirley Bassey (Goldfinger, 1964)

‘Ik zal nooit zo’n geweldige themasong schrijven, maar troost me met de gedachte dat niemand dat zal doen. Voor velen blijft het de ultieme Bondsong, al was het maar om Shirley Bassey, die nog twee themasongs inzong en dé Bondstem blijft. Wat me vooral frappeert, is hoe vers en universeel het klinkt, zowel qua melodie als orkestratie. Bovendien was het Barry’s persoonlijke favoriet, en de song die de lijnen voor het genre heeft uitgezet.’

Thunderball Tom Jones (Thunderball, 1965)

‘Nog zo’n Barrysong vol bravoure, met veel flair ingezongen door Tom Jones. Ik heb het voor larger than life-stemmen. Ik houd van grootse entrees, dramatische eindes en gezwollen refreinen. En dat heeft Thunderball allemáál, waardoor het een archetypische Bondknaller is. Dat is wellicht ook de reden waarom de makers hebben beslist om er het titelthema van te maken in plaats van Mr. Kiss Kiss Bang Bang. Dat was eerder door Dionne Warwick ingezongen en had normaal de film moeten openen, maar zit thematisch wel nog in de rest van de score verwerkt.’

You Only Live twice Nancy Sinatra (You Only live Twice, 1967)

‘Mijn favorieten variëren wel eens naargelang van mijn mood, maar You Only Live Twice zit er bijna altijd bij. Een iconische song. Vintage Bond ook. Een mysterieuze melodie die verleidelijk klinkt – zeker met die zwoele vocalen – maar ook een zekere dreiging en fataliteit in zich draagt. Het is de eerste Bondfilm die ik als kind zag en je weet wat ze zeggen: first love never dies. (Lacht)‘

Live and Let Die Paul McCartney (Live and Let Die, 1973)

‘Het Roger Mooretijdperk is niet Bonds beste periode, maar zelfs in de minste films zitten wel altijd enkele geweldige dingen. Wat Paul McCartney hier heeft gedaan, is geniaal. In plaats van een song in de John Barrytraditie af te leveren,heeft hij een minirockopera gecomponeerd die bijna volledig op zichzelf staat. Aanvankelijk kreeg de song veel kritiek, maar de arrangementen en de melodieën staan nog steeds als een huis. Wat zeg ik: als een kathedraal! Ondanks de bombast, tempowissels en stevige gitaarriff heeft hij het personage niet verraden. Je voelt de grootsheid en de sluwheid van Bond, al slaat hij met een honderdkoppig orkest aan het headbangen. (Lacht)‘

You Know My Name Chris Cornell (Casino Royale, 2006)

‘Het moeilijkste aan een nieuwe Bondsong componeren is: hoe zet ik een personage en een leefwereld neer die iedereen al lang kent zonder dat het gedateerd of gerecycleerd klinkt. Ten tijde van Goldfinger hoefde John Barry zich niets van die historische ballast aan te trekken. Toen we met Casino Royale en Daniel Craig de franchise nieuw leven wilden inblazen door Bond een realistischer dimensie te geven, was het lastig balanceren tussen doen alsof we een nieuw personage introduceerden en rekening houden met de verwachtingspatronen. Vandaar dat ik een iets agressievere en ruwere song geschreven heb, omdat Bond in de film zijn licence to kill nog moet verdienen en nog niet zijn gepolijste zelf is. Toch is het geen radicale stijlbreuk. De arrangementen klinken nog altijd weelderig en Chris Cornells stem blijft vrij theatraal, maar met een ruig kantje. Dat stemt overeen met de présence van Daniel Craig. In de film zie je hem aan kranen bungelen en uit tankwagens springen. In de echte wereld is dat volstrekt absurd, maar hij doet het met zo’n integriteit dat je het nog gelooft ook.’

Another Way to die Jack White & Alicia Keys (Quantum of Solace, 2008)

‘Tuurlijk had ik liever opnieuw zelf de themasong geschreven, maar de producenten hadden Jack White gekozen en die maakte me meteen duidelijk dat hij volledig zijn eigen ding wilde doen. Dat respecteer ik, hoewel ik ervan overtuigd blijf dat ik als Bondcomponist een meerwaarde had kunnen bieden. Toch is het een aardige song. Het is misschien geen instantklassieker en komt wat traag op gang, maar heeft een stevige riff en de combinatie tussen de blues van Jack White en de soul van Alicia Keys werkt uitstekend. It’s a song that grows on you.’

Door DAVE MESTDACH