John Barry creëerde de Bondsound en borduurde er in elf films magistrale variaties op. Sinds hij met GoldenEye het roer overnam, zet David Arnold als groot Barrybewonderaar de traditie voort, maar met eigentijdse accenten. Maar tussendoor waren er ook de eenmalige 007-componisten, een bont allegaartje van muzieklieden van diverse pluimage en met vaak erg bizarre ideeën over de Bondscores.

George Martin: Bond meets the Beatles. De producer en vertrouweling van de Fab Four is de eerste componist die Barry mag vervangen. Zijn herkenbare score voor Live And Let Die is gebouwd rond muzikale frasen uit de titelsong van Paul McCartney & Wings en zit ook vol verwijzingen naar zijn orkestraties voor The Beatles.

Marvin Hamlisch: Bond goes Broadway. De componist van de hitmusical A Chorus Line voorziet The Spy Who Loved Me van een mix van synthesizer-ruis, funky gitaarlicks en gezwollen orkestraties. Niet echt overtuigend.

Bill Conti: Bond goes Rocky. Minder opzwepend dan zijn werk voor Sly Stallone, is ook Bill Conti’s enige Bondjob, For Your Eyes Only, competent maar ongeïnspireerd.

Michael Kamen: Bond Dies Harder. De man die de harde sound leverde bij het moderne actiewerk (de Die Hard en Lethal Weapon-serie) leunt bij zijn Bondklus Licence To Kill zwaar aan tegen het James Bondthema, maar ook zijn score mist de panache om zich met Barry te kunnen meten.

Eric Serra: Le Grand Bleu Bond. De favoriete medewerker van Luc Besson is de enige smet op Bonds triomfantelijke comeback in Goldeneye: zijn postindustriële geluidslandschappen vol atonaal lawaai en funky synthesizergedreun hebben niks maar dan ook niks te maken met de muzikale erfenis van Bond.

En dan zijn er ook nog de twee componisten van de Hors Série-Bondfilms

Burt Bacharach: de LP van Bacharachs spottende en tintelende score vol uitbundig koperwerk was lange tijd een felbegeerd collectors item. Zopas verscheen op cd een tweede editie van de heerlijke soundtrack van Casino Royale.

Michel Legrand: de pseudo-jazzy inkleding van Franse variété werkt niet. Michel Legrand zit met zijn muzikale bijdrage aan Never Say Never Again totaal op de verkeerde golflengte. Patrick Duynslaegher

door BART VANDORMAEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content