Laatste aflevering op maandag 7/12, 20.40 – vtm

Advies van vrienden sla ik zelden in de wind – tenzij ze meer dan 0,8 pro mille in hun bloed hebben of zelf in therapie zijn. Deze vriend had echter een keurig sterrenbeeld en kon zelden op al te veel mindfulness betrapt worden. Toen hij me aanraadde eens naar ‘Dina en haar boeren’ te kijken, had ik geen enkele reden om dat advies te negeren. Integendeel. Ik was geïntrigeerd. Dina en de boeren. Ik moest toegeven dat ik het programma nooit als een mogelijke kwalitatieve vrijetijdsbesteding had beschouwd. Telkens als ik in de aankondiging Dina als een kalf dat lentegras ruikt over het erf van zo’n Vlaamse boer zag huppelen, moest ik aan een Lorelei met gummilaarzen op een mesthoop denken. Bleek nu, dixit die vriend, dat ik het programma niet begreep. Of beter: dat ik Dina niet begreep. Van alle presentatrices die dezer actief hun best doen om voor de camera te schitteren, kost het Dina de minste moeite. Een natural beauty, noemde hij haar. Ik denk zelfs dat hij zijn ogen bij wijze van genot sloot toen hij die woorden proefde, als waren het de gepocheerde eieren van Peter Goossens himself. Dina, moest ik vaststellen, had hetzelfde effect op een man als een gewipte kroonkurk en de korte pssht die erop volgt. Toen zelfs een homo dit bevestigde, kon ik niet anders dan kijken. Dina en de boeren, dus.

Het voordeel van Boer zocht Vrouw is dat je begint bij het einde. Je moet geen dertien ellendige weken door de twijfels van een boer en het gesnotter van afgewezen televisiebruiden ploegen om te weten of de boer nu van straat is of niet. ‘Van straat zijn’ staat in het universum van Boer zoekt Vrouw gelijk met een geslaagde afhandeling van het dossier. Als boekhouder van de goede fee rijdt Dina in haar Hyundai 4×4 – wat zegt een auto over een vrouw? – van erf tot erf om de houdbaarheid van het ooit geleverde geluk te meten. Voldoening glinstert als gloss op haar lippen. Het weerzien met iedere boer is blij en zo goed gespeeld dat een kijker die dat echt wil, gelooft dat Dina wel vaker vanachter een besmeurd koeiengat opduikt. De boeren maken het goed, stelt Dina opgelucht vast. Niet alleen had geen enkele boer een koord over de balk van zijn stal gegooid om zich te verhangen, sommigen bevonden zich zelfs in meer of mindere staat van verbinding. Anderen – de minder fortuinlijke boeren – waren nog zoekende. Zoals de populaire hofprins Mick Van Orshoven. Voor hem had Dina een blijde boodschap: nu hij weer met zijn hoofd in de uitverkoop op tv was verschenen, was er misschien een vrouw – zo wanhopig dat ze naar zulke programma’s kijkt – die een leven tussen mest en modder als enige uitweg zag. Dat de heer Van Orshoven misschien geen zin had in zo’n vrouw, kwam niet bij Dina op. In de wereld die ze in Boer zoekt/ zocht/vindt Vrouw vertegenwoordigt, is een plus een altijd twee en nooit anderhalf of min een. ‘Wat zie je eigenlijk in Sylvie?’, vroeg Dina aan Christophe. ‘Ze is schoon om naar te kijken’, antwoordde hij en mompelde nog iets genre: ‘Ze lacht graag en ze kookt lekker.’ ‘Goed’, kwaakte Dina, duidelijk tevreden over zo’n stevige basis voor een fijn huwelijk. Ergernis zoemde in mijn hoofd als een versleten TL-lamp. Het verschil tussen mannen en vrouwen, dacht ik nadien, is dat mannen naar Dina kijken en wij naar de boeren. En dat levert een heel ander programma op.

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in deblog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

Tine Hens

Het verschil tussen mannen en vrouwen, dacht ik nadien, is dat mannen naar Dina kijken en vrouwen naar de boeren. En dat levert een heel ander programma op.