BLANCANIEVES ****

Sneeuwwitje met vier van de zes - zes, zeg ik u - dwergen in BLANCANIEVES.

OLÉ, SNEEUWWITJE, OLÉ – Zaten we te wachten op nog een versie van Sneeuwwitje? Nee. Op nog een pastiche op de stomme film? Nee. Maar Blancanieves is een schot in de roos.

Pablo Berger met Maribel Verdú, Sofia Oria, Daniel Giménez Cacho

Het is niet omdat Pedro Almodóvar even om goede ideeën verlegen zit en van armoede zijn eigen farcen recycleert dat we de Spaanse cinema moeten afschrijven. Al contrario. Betreedt deze week trots de arena: Blancanieves. Toegegeven, op het eerste gezicht lijkt dit Spaans Sneeuwwitje maar een mottig project. Nog geen jaar na twee mistroostige Snow Whites hervertelt Pablo Berger het bekende sprookje van de gebroeders Grimm nog maar een keer. En hij lijkt een opportunist te zijn die meesurft op het succes van The Artist – ook Berger kiest voor zwart-wit, weert dialogen en borduurt verder op de beeldtaal van de stomme film met de bedoeling een groot publiek te charmeren – maar schijn bedriegt. Berger ging al dik acht jaar van deur tot deur met zijn idee en zijn project stond al in de steigers toen The Artist aan zijn triomftocht begon. En als dat niet zo was, dan nog zouden we het opnemen voor Blancanieves, want een uitstekende film.

Met de zelfverzekerdheid van de doorgewinterde verteller nodigt Berger de toeschouwer uit op zijn schoot te komen zitten. Gehaast is hij niet. Tegen dat de dwergen hun entree maken, is er quasi een volledig melodrama doorgejaagd. ‘Er was eens’ is ingeruild voor het Sevilla van de jaren 1920, de koning voor een trotse toreador. Kort nadat die door een stier aan flarden gereten is, sterft zijn grote geliefde in het kraambed. Een verpleegster ruikt haar kans om de nu verlamde maar rijke ex-stierentemmer voor zich te winnen. Zijn dochter groeit eerst op bij oma, wordt vervolgens de kindslaaf van de stiefmoeder en belandt na een mislukte moordpoging bij zes – nee, niet zeven – circusdwergen die voor stierenvechters willen doorgaan.

Een boeiend, duister en volwassen verhaal is evenwel maar de halve truc. Ook de vorm betovert. Hier en daar wordt Blancanieves een hommage aan de Europese stille film genoemd (terwijl The Artist naar zwierige hollywoodiaanse films verwees), maar eigenlijk is het geen pastiche op pakweg Murnau, Von Stroheim of Abel Gance. Berger gelooft oprecht dat een verhaal vandaag nog altijd het best gediend kan zijn met de afwezigheid van dialoog, maar wel adembenemende zwart-witfotografie, een uitgekiend spel van licht en schaduw, weelderige kostuums en decors. Voor het ontbreken van kleur en spraak krijg je heel wat in de plaats: een verhaal dat in beelden wordt verteld, hevige emoties, de stuwende muziek van Alfonso de Vilallonga, vurige flamenco, gotisch melodrama. Geen moment krijg je een etiket op de film geplakt. De ene seconde zit je van een sprookje te genieten waarin Maribel Verdú de verdorven stiefmoeder speelt met het plezier en de grandeur die haar collega’s Julia Roberts en Charlize Theron vorig jaar vergeefs zochten, het volgende zit je midden in Tod Brownings Freaks en meteen daarna weer briest de stier. We hebben al voor minder olé geroepen.

NIELS RUËLL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content