ROCK & LOL – Een atonaal krijsende zanger, rammelende drums en ernstig uit hun hum verkerende gitaren:ziedaar de primitieve ingrediënten die van Black Lips een onweerstaanbare garageband maken.

200 Million Thousand

garagerock

PIAS / Vice

Wie zijn rockmuziek graag virtuoos en afgeborsteld heeft, van alle onzuiverheden ontdaan en zo netjes geproducet dat men zijn kaviaar rechtstreeks van de opnamebanden kan slurpen, verwijzen we deze week door naar het verzamelde werk van Dire Straits. De iets avontuurlijker geesten onder u nemen we graag mee naar Atlanta, Georgia, alwaar zich – ongetwijfeld diep weggeborgen in een vochtig keldergat – Black Lips ophoudt. Dat rücksichtslos rockende viertal doet al bijna tien jaar lang zijn voordeel met een platencollectie die begint bij BeatHappening en eindigt bij The Troggs.

Neen, origineel of vernieuwend zijn de mannen niet, maar eigenzinnig en ongezeglijk des te meer. Volgens de vele clubuitbaters die Black Lips levenslang uit hun concertzalen hebben verbannen, vormen hun optredens niets minder dan een gevaar voor de openbare orde. Niet alleen treden ze vaker zónder kleren op dan mét, ze durven tussen de nummers door ook wel eens letterlijk het podium onder te zeiken, hun monitors onder te kotsen en elkaar op aanstootgevende wijze een tong te draaien – zij het dan bij voorkeur niet in die volgorde.

Ook op hun vijfde langspeler schopt Black Lips weer woest om zich heen. Zanger-gitarist Cole Alexander blaft als een hond met kinkhoest, de drums roffelen en rommelen met de kracht van een middelgrote orkaan en de gitaren rammelen zoals het skelet van een anorexia-patiënte in het lijf van Johan Boskamp. En dat originaliteit fel overschat wordt, bewijzen de Lips door veertien gierende tracks lang lustigte jatten en te gappen. Opener Take My Heart ontleent zijn riff en drumpatroon aan 1969 van The Stooges, Drugs heeft overduidelijk bij The Fall over het muurtje gekeken en Starting Overis vijftig procent Velvet Underground, veertig procent The La’s en tien procent extra fuzz en distortion om al die muzikale kleptomanie toch een béétje toe te dekken. Psychedelische rock en old school rap vinden elkaar dan weer blindelings in The Drop I Hold. En surf’s up tijdens I’ll Be With You, dat op een golf van westcoast-gitaren loom richting een vuurrode einder banjert.

Maar ook fans van garagebands als The Trashmen, The Chesterfield Kings en The Sonics komen op 200 MillionThousand aan hun trekken. Net als de liefhebbers van macabere verwijzingen naar massamoorden, zoals in The Drop I Hold, dat aftrapt met een sermoen van sekteleider Jim Jones, die in 1978 een duizendtal arme zielen meenam in zijn graf. En om de censuurcommissie van CD&V helemáál in een beroerte te storten, verwerkten de Lips in I Saw God de extatische getuigenis van een wel érg jong kereltje over de genoegdoeningen van lsd. Slechts één boodschap – tenzij u Carl Decaluwé heet natuurlijk: turn on, tune in, drop out!

Download

Take My Heart

Starting Over

I’ll Be With You

Vincent Byloo