Ik ben een mens van extremen, het is geen toeval dat ik alleen zwart en wit gebruikte voor mijn zelfportret. Het heeft iets van een tatoeage, ja. En van oude oorlogspropaganda ook, zeker met dat vlagje onderaan. Eerst wilde ik er iets grappigs in schrijven, maar ik kon niks beters verzinnen dan mijn naam. Ik, mijn gitaar en mijn naam. Zo lijk ik wel mijn eigen boegbeeld – dat ben ik natuurlijk ook wel een beetje. Op mijn vijftiende ben ik gestopt met school. Ik had het gevoel dat ik er niets leerde, dat ik alleen creatief was voor, na en tussen de lessen. Dus bleef ik er gewoon weg, eerst een paar dagen, daarna voorgoed. ‘Ik begrijp dat je ermee wilt stoppen’, zei de leerlingenbegeleidster, die mijn papieren in orde maakte. ‘School is niks voor jou.’ En inderdaad. De dag dat ik mijn boekentas in de vuilnisbak propte, was een van de mooiste van mijn leven. Ik kon niet met autoriteit om, ik heb dat nooit gekund. Zelfs niet van mijn ouders. Een jaar nadat ik van school af was, woonde ik al alleen.

De straat, dat is mijn school geweest. Met mijn vader en mijn zus begon ik op mijn zestiende te busken en op te treden in cafés. Hank Van Damme, heette ons groepje. Naar Hank Williams en Jean Claude Van Damme, Amerikaanse roots en Belgisch surrealisme. Dankzij Hank Van Damme kon ik overleven zonder in de fabriek te moeten werken. Als ik honger had, ging ik gewoon op restaurant spelen, in ruil voor eten. Ik heb er ook een enorme liefde voor country, bluegrass en cajun aan overgehouden. En aan live muziek maken, het enige wat ik écht graag doe.

Ik geloof in mirakels. Meer dan tien jaar geleden ging ik solliciteren bij een orgelbouwer. Het was dat, of aan de band gaan werken, want ik was vader geworden en geraakte nergens met mijn muziek. Maar in het atelier van die orgelbouwer hoorde ik TV Song van Moondog Jr. op de radio, en besefte ik plots: ‘Dát is wat ik moet doen. Ik mag niet opgeven, ik moet gewoon harder proberen.’ De dag nadien kwam ik Stef Kamil Carlens toevallig tegen, en twee dagen later waren we al muziek aan het maken. En zo heb ik al véél cadeaus gekregen in mijn leven.

Zanger/gitarist Bjorn Eriksson (31) heeft Zita Swoon en Admiral Freebee op zijn cv staan, en is zelf ook frontmens van Maxon Blewitt en The Partchesz, een ‘kruising tussen Hank Williams en The Confetti’s’ met Nathalie Delcroix van Laïs. Het titelloze debuut van The Partchesz – De Paardjes, jawel – ligt nu in de winkel. De groep speelt de komende weken in onder meer Lier en Vilvoorde. Info op www.myspace.com/thepartchesz

Opgetekend door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content