‘BIRDMAN OF SPIDER-MAN? ANY MAN!’

© ISOPIX

Emma Stone leek het voorbije jaar, zo becijferde het zakenblad Forbes, niet alleen de meest kredietwaardige actrice in Hollywood, dankzij haar Oscar-genomineerde rol in Birdman is ze in één klap ook een van de meest geloofwaardige. Of hoe het liefje van Spider-Man een veelzijdige, volwassen actrice werd. ‘Ik ben er nog steeds niet. Verre van.’

Amper vijftien was Emily Jean Stone – zo heet Emma echt – toen ze samen met haar moeder van Scottsdale, Arizona naar Los Angeles, Californië verkaste om daar haar Hollywooddroom waar te maken. Nu kun je veel zeggen over die verhuizing – dat het een heel grote stap en een nog grotere gok was, bijvoorbeeld – maar elf jaar later is de nog altijd maar 26-jarige Stone wel een van de populairste, meest gevraagde én bij uitbreiding best betaalde actrices van haar generatie.

Die royale A-liststatus heeft ze vooral te danken aan haar rol als Gwen Stacy, het liefje van Spider-Man in de twee succesvolle reboots van die franchise. Maar Stone kan duidelijk meer dan zich met haar smachtende ogen en haar sexy, hese stem in de armen van Spidey 2.0 Andrew Garfield vleien – ook naast de set haar hartendief, trouwens. Dat bewees ze al in Easy A (Will Gluck, 2010), de tienerkomedie die haar een eerste Golden Globe-nominatie opleverde; in The Help (Tate Taylor, 2011), het raciale drama dat een wereldwijde prestigehit werd; en in Woody Allens romantische caper comedy Magic in the Moonlight (2014), waarin ze Colin Firth het hoofd op hol bracht.

Dat Stone in 2014 het Forbes-lijstje van de Hollywood-acteurs met het hoogste rendement aanvoerde, kun je nauwelijks een verrassing noemen. Voor elke dollar die een studio in haar drie recentste films investeerde, kreeg die er dik zestig terug, waarmee de van nature blonde Stone, die sinds 2012 ook bijklust als Revlon-model, beter scoorde dan Dwayne ‘The Rock’ Johnson (31 dollar) en haar generatiegenotes Jennifer Lawrence en Kristin Stewart (beiden zo’n 27 dollar return per geïnvesteerde buck).

Bovendien moet het beste, zoals dat met talentvolle tweens gaat, nog komen. Zo zet Stone haar meest aandoenlijke én genuanceerde rol in haar nog prille carrière neer in Birdman, de energieke, verrassend veellagige en knap gefilmde tragikomedie van Alejandro González Iñárritu die vanaf volgende week in de zalen loopt. Daarin gaat de Mexicaanse maker van onder meer Amores perros (2000) en Babel (2006) voor het eerst de donkerkomische toer op, met Stone als de rebelse, vervreemde dochter van Riggan Thomson, een uitgerangeerde acteur die in een vergeeld verleden de populaire superheld Birdman speelde. Ondertussen is Thomson in de vergeetputten van Hollywood gesukkeld, al hoopt hij, op het manische af, zijn carrière nieuw leven in te blazen op de planken van Broadway.

Voor Birdman, met voormalig Batman-vertolker Michael Keaton als het schizofrene titelpersonage dat zowel professioneel als privé de nodige demonen te bekampen heeft, kreeg Stone alvast een Golden Globe-nominatie voor beste vrouwelijke bijrol. Vorige week kwam daar zelfs nog een Oscarnominatie bij, een van de maar liefst negen voor Birdman.

Zonder overdrijven mag je deze heerlijke hybride – half superhelden-spoof, half midlifecrisistragedie – dan ook een van de must sees van dit voorjaar noemen. En als het aan Stone ligt, dan voegt ze de komende maanden nog twee toppers aan haar curriculum toe: de nieuwe, voorlopig nog titelloze films van Woody Allen en Cameron Crowe.

Kortom: hoog tijd om eens diep in die eindeloze groene kijkers van haar te loeren.

Truth or dare?

EMMA STONE:Truth.

Birdman of Spider-Man?

STONE:(lacht) Dat is oneerlijk. Any man.

Laat het me anders verwoorden. Zag je er de ironie van in, meespelen in een film die deels een parodie op superheldenfilms is?

STONE: Ironie? Hoe bedoel je? Neen, tuurlijk, maar ik heb het met Michael Keaton geen seconde over die parallel gehad. Voor hem is het ironischer dan voor mij. Ik doe weliswaar mee in twee Spider-Manfilms, maar ik was daarin niet zelf de superheld. Hij wel. Hij was Batman. Ik zou niet graag vereenzelvigd worden met ‘dat meisje uit Spider-Man‘. En Michael ziet zichzelf ook niet als ‘die acteur die vroeger een spandexpak droeg’. Het is gewoon een briljante castingkeuze van Alejandro Iñárritu. Een metahommage als het ware. Ik groeide op met Michael en Batman en vond hem fantastisch in die rol. Maar ik heb hem altijd als een geweldige, veelzijdige acteur gezien. Toen ik hem aan het werk zag in Beetlejuice dacht ik niet: hey, wat doet Batman zonder pak en met die rare make-up op? Michael speelt zichzelf niet in Birdman. Hij wil geen stuk op Broadway regisseren en hij spreekt niet tegen zichzelf met de stem van Batman. Toch niet als ik in zijn buurt ben. (lacht)

Een van de personages in Birdman zegt dat Hollywood verantwoordelijk is voor een culturele genocide. Hoe sta jij, die beroepshalve van Birdman naar Spider-Man fladdert, daartegenover?

STONE: Het is interessant. Het lijkt alsof er maar twee soorten films meer gemaakt worden: films van minder dan een miljoen dollar en films van 200 miljoen dollar. Het middenveld lijkt weggevaagd. En dat is jammer, want daarin vind je Birdman, Boyhood, The Grand Budapest Hotel en noem maar op. Je ziet hetzelfde fenomeen in de economie. Ofwel heb je een eenmanszaak ofwel een megaconcern. En je hebt rijken die alsmaar rijker en armen die alsmaar armer worden. Als actrice heb ik zowel kunnen proeven van blockbusters als van kleine, onafhankelijke films. Het zijn compleet andere beestjes, maar ze leven wel van hetzelfde voedsel. Of je nu voor een greenscreen staat met honderden crewleden om je heen of in een kleedkamer met enkel Michael en een cameraman: je moet een personage tot leven wekken, emoties overbrengen. Ik heb nooit een schizofreen gevoel gehad. Het grootste verschil voor mij is de nasleep: promotournees, galaevents, overal handtekeningen uitdelen, het komt er allemaal bij als je in een blockbuster speelt. En dat kan slopender zijn dan de opnames zelf.

Nu je de winstgevendste ster van Hollywood bent, kun je er wel voor zorgen dat kleine films vaker groen licht krijgen.

STONE: Zo zelfbewust ben ik niet. Als mijn bekendheid geholpen heeft om Birdman gemaakt te krijgen, dan ben ik daar blij om. Maar ik wil het liever niet weten. Ik wil vrij zijn en bijleren. Ik wil geen merknaam zijn. Ik wil een goede actrice zijn. Ik voel me vereerd dat ik met topregisseurs als Alejandro Iñárritu, Woody Allen en Cameron Crowe mag werken. Ik hoop dat zij me kozen voor mijn talent. Niet omdat ze dachten: die ligt momenteel goed in de markt. Dat zou ik een vieze gedachte vinden.

Je hebt als actrice wel van bij het begin in die studio-industrie meegedraaid.

STONE: Klopt. De tienerkomedie Superbad (2007), mijn eerste filmrol, was voor Sony en sindsdien heb ik een hele boel films voor hen gemaakt. Ik ben een kind van het studiosysteem. Maar dat kwam gewoon zo uit. Ik maak pas de laatste drie jaar ook onafhankelijke films. En hoe dankbaar ik Hollywood en Sony ook ben: daar ben ik heel blij om. Het is zo verfrissend en inspirerend om met een hele cast en crew hetzelfde doel te hebben: een goede film maken, de film die de regisseur voor ogen heeft. Bij een groot studioproject heeft iedereen een ander doel: de een wil een verhaal vertellen, de ander wil geld verdienen, nog een ander hoopt zich in de kijker te spelen. Ik schipper graag tussen grote en kleinere films, maar ik ben stilaan toch verslaafd aan onafhankelijke, door regisseurs gedreven cinema. Het voelt ook meer als theater aan, en dat is de wereld waarin ik opgegroeid ben.

En waar je naar teruggekeerd bent, want je bent momenteel ook op Broadway te zien, in de musical Cabaret.

STONE: Ik wilde Cabaret al vroeger doen, maar toen kwamen Birdman en de nieuwe Woody Allen ertussen, en moest een andere actrice mijn rol tijdelijk overnemen. Cabaret is een kinderdroom die uitkomt. Ik zag de musical voor het eerst toen ik tien was en het is altijd mijn favoriet geweest. Het voelt als thuiskomen, omdat ik na al die jaren van alleen film het gevoel had dat ik bepaalde acteerspieren opnieuw moest trainen. Birdman was daarvoor een perfecte opwarmer. De film speelt zich af in het theater en we repeteerden zoals in het theater.

Die repetities zullen ook nodig geweest zijn, aangezien Birdman uitsluitend uit lange takes bestaat.

STONE:(knikt) We hebben vooraf drie weken geoefend, om voor elk shot de juiste choreografie te vinden. Waar kan de camera door, waar moet hij een lus maken? Wanneer moet je invallen en wanneer moet je als een kamikaze opnieuw achter de cameraman wegduiken om het shot niet te blokken? Het was bij momenten heel ingewikkeld, maar het resultaat oogt fantastisch. Je voelt de energie. Alsof je er zelf backstage bij bent.

Heb je een paar van die ingewikkelde takes verknald?

STONE: Reken maar. Ze noemen me niet voor niks Emma the Shotblocker. Het is stresserend als je weet dat door elke kleine fout een take volledig moet worden overgedaan. Maar het voordeel was dat Alejandro in een andere kamer achter zijn monitor zat. Er was toch geen ruimte om de cameraman door alle kamers en coulissen te volgen. En als je Michael Keaton, Edward Norton, Naomi Watts en al die andere geweldige acteurs ook al eens een foutje ziet maken, denk je: oef, ik ben niet de enige. En ik ben stukken minder ervaren dan zij. Amateurs. (gniffelt)

Voel je nog altijd druk als je met dergelijke grote namen speelt, of ben je nooit starstruck geweest?

STONE: Ik ben nog altijd onder de indruk, maar niet zozeer vanwege hun naam of faam. Wel om hun kennis, hun wijsheid. Ik omring me graag met oudere acteurs, met oudere mensen. Van hen kun je leren. Die weten, in tegenstelling tot veel jongeren vandaag, tenminste dat je de zin van het leven niet kunt googelen. Wat ik ook niet snap bij jongeren is hun constante honger naar onmiddellijke bevrediging. Ze zien iets, ze proeven iets en hup: ze sturen een sms of een tweet om dat met wildvreemden te delen. Alsof ze zonder die anonieme getuigen niet zouden bestaan. Alsof het zonder publiek geen waarde zou hebben. Er schuilt daar een enorme eenzaamheid in, en een fundamentele onzekerheid. Googelen is niet hetzelfde als leren. Twittervolgers zijn geen vrienden. Het is allemaal vulsel. Vermaak. Het voedt je niet. Het maakt je honger alleen maar groter, want wat blijkt in de echte wereld? Vijfduizend Twitter-volgers hebben betekent niet dat je meteen ergens manager kunt worden. Je zult moeten beginnen als assistente, je mouwen opstropen, hard werken en geduld hebben.

STONE: Mijn ouders? Wel… Ze hadden gelijk. Mocht ik ooit beginnen te zweven, dan zullen zij me met de voetjes op de grond houden. Wees daar maar zeker van. Ik heb drie jaar audities gedaan vooraleer ik mijn eerste filmrol te pakken had, en daarvoor deed ik theater. Ik heb huilend over het tapijt gerold en ben tientallen keren afgewezen. Maar ik heb ook nooit verwacht dat men voor mij de rode loper zou uitrollen. Waarom wel? Ik besef ook dat ik geluk heb gehad. Ik ben niet klassiek geschoold als actrice en heb geen universitair diploma. Ik heb mijn stiel al doende geleerd. Stap voor stap, door te blijven geloven dat acteren mijn roeping was en door te leren van ervaren acteurs en ervaren regisseurs. En ik ben er nog steeds niet. Verre van.

Op je vijftiende van school afgaan en je ouders overhalen om naar Los Angeles te verhuizen omdat je actrice wilt worden: blijkbaar was je toch wel heel erg overtuigd van jezelf. Of zij van jou.

STONE: Ik was vooral een onmogelijke tiener. (lacht) Nee. Ik was heel verlegen als kind. En heel erg gevoelig en nerveus. Ik was een vat vol tics. Maar toen ik ontdekte dat ik op een podium een stem en een talent had, voelde dat zo bevrijdend aan dat ik niks anders meer wilde. Het is zoals met stotteraars die kunnen zingen. Veel acteurs zijn privé erg verlegen. Ik besef dat het keukenpsychologie is, maar er is toch iets van aan. Ik ben nog altijd verlegen en nerveus. Ik zou graag kunnen zeggen: Fuck it, I don’t care. Maar dat voelt niet natuurlijk aan. Zelfs nu niet.

Over nerveus en tics gesproken: hoe is het om met Woody Allen te werken?

STONE: Goede overgang. (lacht) Woody weet perfect wat hij wil en zit heel dicht op zijn acteurs. In tegenstelling tot wat je zou verwachten op basis van zijn films, waarin het lijkt alsof veel dialogen geïmproviseerd zijn. Niet dus. Alles is uitgeschreven.

En welke rol speel je in zijn nieuwe film?

STONE: Top secret. Niks bij Woody komt naar buiten. Zelfs de acteurs krijgen het volledige script niet. En hij zit niet op Twitter.

Slotvraag: vergelijk de Emma Stone van Superbad eens met die van Birdman?

STONE: Vroeger was ik bang om te falen, bang om dingen te doen die ik niet begreep of niet kende. Dat heb ik afgeleerd. Dat hebben Woody, Alejandro en co. me afgeleerd. Ik durf nu bang en ook al eens ongelukkig te zijn. Ik moet niet meer. Ik mag. Het enige wat moet, is eerlijk zijn met mezelf en mijn naasten. Dat wist de Emma uit Superbad nog niet. En nu hou ik ermee op, vooraleer ik nog meer als tante Emma begin te klinken. (lacht)

BIRDMAN

Vanaf 28/1 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

Emma Stone ‘ALS MIJN BEKENDHEID GEHOLPEN HEEFT OM BIRDMAN GEMAAKT TE KRIJGEN, DAN BEN IK DAAR BLIJ OM. MAAR IK WIL HET LIEVER NIET WETEN. IK WIL GEEN MERKNAAM ZIJN.’

Emma Stone ‘IK OMRING ME GRAAG MET OUDERE ACTEURS. ZIJ WETEN TENMINSTE DAT JE DE ZIN VAN HET LEVEN NIET KUNT GOOGELEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content