Wij gingen erheen voor de kunstenaars met faam en troffen een doolhof vol kunst voor de niet per se heteroseksueel geaarde medemens. Glory Hole dus, geen homotentoonstelling, wel een expo met humor, suspense en opvallend veel gaten.

GEZIEN OP GLORY HOLE, LLS 387, ANTWERPEN, TOT 30/6.

Hoog aan een donkere muur in het nog donkerder Glory Hole hangt Birdhouse, het sadomasochistische nestkastje van Wim Delvoye. Nieuw is dat werk niet, maar in deze duistere expo oogt het plots ruiger dan anders. Van Birdhouse bestaan er verschillende versies. Sommige nestkastjes hebben meer pinnetjes, anderen meer ritsen en occasioneel kom je eentje tegen in een rode uitvoering, maar allemaal vormen ze een pittig mengsel van onschuld en weerbarstigheid. In vergelijking met de overgrote rest van de tentoonstelling is Birdhouse een toonbeeld van suggestie. Geen spatje bloot en toch een en al hormonen – dat is bij heel wat andere bijdragen op Glory Hole wel even anders.

Speciaal voor de tentoonstelling werd de niet zo ruim bemeten ruimte voor actuele kunst LLS 387 van a tot z hertimmerd. In de betonnen kubus van vijftig vierkante meter kwam een pikdonker labyrint van smalle gangetjes en benepen kamertjes. Aanvankelijk zie je geen hand voor ogen, maar na een paar tellen ontwaar je wel iets en vind je de kunst terug achter een serie deurtjes. Eén werk per kamertje is de regel, wat het soort privécontact oplevert dat je ook hebt met video’s in black boxes. Over het algemeen is het een beetje wriemelen en zoeken, maar wie geen last heeft van claustrofobie en tastende wildvreemden komt verrijkt uit de duisternis.

Glory Hole – voor de verklaring verwijzen we graag naar zweterige oorden op het wereldwijde web – is grappig, avontuurlijk, speels en inhoudelijk bij de pinken. De expo gaat over seksuele identiteit in relatief brede termen, al is de liefhebber van laten we zeggen klassiek vrouwelijk naakt hier niet echt aan het juiste adres. De curatoren drukten ons op het hart dat Glory Hole ‘in geen geval een homotentoonstelling is. Het gaat veel breder dan dat’, onderstreepten ze. Maar diep in onszelf vonden we dit donkere evenement met de kleine hokjes en de royale hoeveelheid mannelijk bloot verdacht veel lijken op een homotentoonstelling. Je vindt er gezeefdrukte mannelijke geslachtsdelen van Robert Gober, een foto van een proper achterwerk (Panorama, van Xavier Mazzarol) en een oude video van het notoire homokoppel Gilbert & George. Maar inderdaad: dat niet alleen. Glory Hole heeft ook spitsvondigheden in huis zoals een gat – excusez le mot – dat terugkijkt (Elmgreen & Dragset) en een licht obscene schommel voor vrouwen genaamd Balançoire van de Fransman Fabrice Hybert. U hoort het al, saai is anders en dat geldt ook voor het portret van Marcel Duchamp alias mevrouw Rrose Sélavy, of de weinig verhullende Darkroom van de Spanjaard Carlos Aires. Een zekere beklemming valt niet te ontkennen, al wordt die indruk weggeveegd door één enkel kunstwerk. Gevangen in een kamertje wacht een bronzen beeldhouwwerk van Auguste Rodin. Doorgaans staat de klassiek gesculpteerde man van Rodin in het Middelheimpark. Maar hier, in zijn hok, doorbreekt hij in zijn eentje alle barrières. Mooi. Maar laat de kinderen thuis.

ELS FIERS