bloedwraak met ‘buffy’, en eindelijk bent u verlost van al die onverwerkte tienerangsten.

BUFFY THE VAMPIRE SLAYER: SEIZOEN 7 – 20TH CENTURY FOX, 990 MINUTEN

Wat maakt Buffy zo verslavend om naar te kijken? Is het louter tienernostalgie die je het punky themalied mee laat neuriën? Het belangrijkste element is de sterke sympathie die de reeks heeft voor de lucide buitenstaanders die doorheen alle façades kijken en zien dat hun fleurige stadje Sunnydale op Hellmouth blijkt te zijn gebouwd, een poort naar de hel. Alle hoofdpersonages zijn het summum van onhip, maar ook stukken sterker en slimmer dan de populairen van de school. Zo is het hoofdpersonage Buffy Summers voltijds ‘ slayer‘, vernietiger van vampiers en ander demonengebroed. Tegelijkertijd is ze een tenger meisje dat slechte punten haalt, niet goed is in sport en niet bijster populair is omdat ze, wel ja, voortdurend met demonen vecht. De machtigste heks van de serie is een meisje met een naam van een verzamelaarster van roze orchideeën, Willow Rosenberg. Xander staat altijd klaar met een melige oneliner. Hun mentor Giles bezit de sex-appeal van een schoolbibliothecaris, maar vult met gepaste soberheid de rol van vaderfiguur in. Als je de afleveringen in marathon bekijkt, begint op te vallen hoezeer de Amerikaanse high schools de Belgische niet zijn. Hun scholen lijken nog meer te worden gekenmerkt door verstikkend conformisme en stupide nultolerantie voor alles wat naar intellectualisme neigt. Je bent een trut als je als meisje het lijf niet hebt om het tot cheergirl te schoppen. Bij de jongens domineren de sportieve jocks de pikorde. Maar de herkenning met de serie blijft voor Belgische ogen toch intact omdat de format een perfect vehikel is voor de mythologisering van tienerangsten. Het personage van Anya, de vrouwelijke wraakdemon, symboliseert alle wraakfantasieën die tieners hebben als ze geridiculiseerd worden door hun (zogenaamde) vrienden. Ook de ontluikende tienerseksualiteit komt terug in de seksueel geladen fantasiefiguur van de vampiers. Dergelijke groteske mythologiseringen mogen dan melodramatisch zijn, de serie brengt deze grote emoties toch efficiënt over zonder er een huilerig drama van te maken. De meeste episodes slaan de nagel dan ook precies op de kop en de spies recht in het vampiershart. Vooral tijdens de eerste seizoenen werkte het opblazen van tienergevoelens tot groteske proporties heel effectief en relativerend. Bij de latere seizoenen komt dit iets minder goed over, hoewel het zesde seizoen – waarin Willow zich eerst ‘ out‘ als lesbienne om zich vervolgens te ontpoppen tot een alles verzengende wraakgodin nadat haar geliefde wordt vermoord – ook meer dan pakkend is.

Los van dergelijke bespiegelingen zijn de afleveringen eenvoudigweg spannend, met flitsende vechtpartijen die altijd iets artisanaals hebben. Hier geen kunstgrepen waarbij er te pas en te onpas magie wordt gebruikt – iets waar de reeks Charmed fel onder leed – waardoor je je zit te ergeren aan personages die de ene keer wel en de andere keer niet bepaalde magische trucs gebruiken. Bij Buffy is alles tastbaarder, lichamelijker en bijgevolg gevaarlijker. Zit een vleesetende trol je achterna? Je haalt je bijl en zwaard uit de kast en tracht het ding een kopje kleiner te maken. Wat steevast pas na veel moeite lukt. Daardoor kun je het niet helpen om, telkens wanneer Buffy haar kungfutrukendoos opentrekt, enthousiast te supporteren met een gemeend ‘ Give ‘em hell, girl!‘

door olivier Braet