Er viel een man in de vuilnisbak. Iedereen moest lachen. Niet snel even glimlachen, maar werkelijk onbedaarlijk lachen. ‘Een man in de vuilnisbak, ha-ha-ha’. Tine Embrechts klampte zich vast aan de tafel waaraan ze zat om niet van haar stoel te rollen. Nathalie Meskens hapte net op tijd naar adem, anders was ze gestikt in haar lach en Sven De Ridder piepte ‘oe-oe’, en deed het bijna in zijn broek. Iedereen lachte. Behalve ik. Niet dat ik niet probeerde. Een man die in een vuilnisbak valt, is technisch gezien grappig. Maar nee, ik voelde zelfs geen minimale trilling rond mijn mondhoeken of in mijn wangen, de plaatsen in het lichaam waar zich bij normaal ontwikkelde mensen – waartoe ik mij toch reken – de lachspieren bevinden.
De man in de vuilnisbak was het hoogtepunt van Beste kijkers, het slotakkoord van een programma waarin het lachen zo gul, vol en overvloedig klinkt, dat een mens zich al eens afvraagt of er niet een heel klein beetje doping mee gemoeid is. Een prikje amfetamine, een snuifje chocoladepoeder, een droge Martini? Nathalie Meskens moet als meesteres van de kunstmatige lach nog maar het deksel lichten van het blik tv-fragmenten die ze met behulp van ijverige kijkers bij elkaar heeft gevist, of links en rechts stijgt het gegniffel al op. Ho-ho-ho, dit wordt weer een avondje gieren, lachen, brullen. Want echt, er is nauwelijks iets nodig om de volstrekt natuurlijke lachband aan te zwengelen. Urbanus die als gast van de dag een warrig verhaal neuzelt over Guske de snelpoeper en de lachsalvo’s knallen in het rond. Want ja, het is al wat later op de avond. Dan mag het al eens over kak, pis en abnormale seksuele handelingen gaan.
Of Embrechts die een fragment toont waarin Glenn Close drie natuurlijke stadia van de baby nadoet. Ge-wél-dig. Echt. Meskens die zogezegd spontaan vol guitige flair vraagt: ‘En Tine, kunde gij iets nadoen?’ Een kleine zucht van Embrechts – en ho, registreerde ik daar een seconde ernst? – want sinds ze opdraaft in Tegen de sterren op vraagt iedereen dat. Ze schudt met de weelderig blonde haren en bekent: ‘Ik kan alleen een kudde schapen nadoen.’ ‘Mèèh, maah, môôh’, blaat ze in uiteenlopende toonaarden. Het geschater barst zo oorverdovend los dat ze in Syrië wel moeten denken dat onze F-16’s al bij het opstijgen zijn ontploft.
Beste kijkers is als de huidige trend in Vlaamse regeerverklaringen: je kunt er beter niet zonder geestverruimende voorbereiding naar kijken of luisteren. Het programma is gewoon van een ander niveau, ongrijpbaar voor de nuchtere mens. Niet alleen maakt het grappig wat ronduit onnozel is, het is ook grotendeels visionair. Het is televisie zoals die tot nu niet gemaakt werd.
Vergeet Netflix. Mensen die het kunnen weten, voorspellen het al een tijd: de toekomst van televisie is kijken naar mensen die naar de televisie kijken. Je kunt daar allerlei filosofische bespiegelingen aan koppelen over het beperkte dieptezicht van deze tijd, maar in Beste kijkers is het vooral de bedoeling dat we die oplichtende gezichten van Astrid Bryan of de kroost van Goedele Liekens onwaarschijnlijk grappig vinden. Zeker als ze commentaar leveren op wat wij niet zien op het scherm waar ze in de huiskamer naar staren, en zij wel. ‘Kijkt nu’, hoor je dan. Of ‘zie daar’. Zet je schrap, er staan ons revolutionaire tijden te wachten. Op alle vlakken.
**, Elke woensdag, 21.35, VTM
DOOR TINE HENS
BESTE KIJKERS IS ALS DE TREND IN VLAAMSE REGEERVERKLARINGEN: ONGRIJPBAAR VOOR DE NUCHTERE MENS.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
