BERT JANSCH

BERT JANSCH: Jimi zonder versterker.

WAT?

Neil Young noemde Bert Jansch (1943-2011) de akoestische Jimi Hendrix. Sommige geschiedschrijvers, bevend van opwinding mikkend op een Statement, klasseerden hem als de eerste Britse singer-songwriter en ook dik vijf jaar na zijn dood kan deze door de goden gekuste gitarist met geen lauwerkrans te veel worden beladen. Maar de enige die al die glorie geen moer kon schelen, was wel Bert Jansch zelf. Het contrast tussen zijn briljante, tussen blues, folk en jazz vloeiende gitaarspel en zijn diepgewortelde bescheidenheid deed pijn aan de ogen.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Als sleutelfiguur in de folk explosion die midden jaren zestig de Britse eilanden begeesterde, had de jonge Jansch vanaf het begin de wind in de rug. En niet alleen omdat hij met zijn rijkelijke tokkelstijl monden deed openvallen in de overvolle Londense folkclubs – tenminste: als de drankduivel niet voor zijn ogen kwam dansen. Ontembaar haar, een tussen mysterieuze vastberadenheid en gezond je-m’en-foutisme zwevende blik, de liftende en lenende levenswandel van de beatnik: Bert Jansch straalde uit dat the times they were a-changin’, net als die andere in bohemian cool gesopte krullenbol aan de andere kant van de Grote Plas. ‘His work will touch youth with a force unknown to our present British artists’, orakelde een muziekblad toen in 1965 Jansch’ eerste plaat verscheen.

EN VANDAAG?

Zo’n vaart liep het uiteraard niet. Niettemin: exact vijftig jaar later heeft Bert Jansch weinig woorden nodig om geïnteresseerden over de streep te trekken. Luister naar het toen sensationele, want ongewoon donkere Needle of Death, geschreven na de heroïnedood van vriend en gitarist Buck Polley, en een invloed op Neil Youngs The Needle and the Damage Done en Ambulance Blues. Hoor Jansch’ liederlijke, lyrische ongebondenheid opklinken uit Strolling down the Highway, het door Charles Mingus beademde Veronica, of het wonderlijke Angie, geleend van zijn grootste muzikale voorbeeld Davy Graham. Een plaat opgenomen in de flat van opnametechnicus Bill Leader en verpatst aan platenfirma Transatlantic, in beide gevallen voor een appel en een ei. Maar wel schitteren als diamant, mijnheer.

CUI BONO?

Bert Jansch belandde tijdens de sixties al in de bovenste lade bij Paul Simon, Nick Drake, Keith Richards, Neil Young en Jimmy Page. En in het nieuwe millennium waren het Johnny Marr, Bernard Butler, Devandra Banhart, Pete Doherty, Robin Pecknold van Fleet Foxes en Frank Vander linden die voluit het genie van Bert Jansch onderschreven.

BERT JANSCH *****

Bert Jansch

folk/blues

Sanctuary

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content