Benjamin Lew

Tropische cocktails shaken bij nacht, bizarre muziekmelanges bedenken bij dag. Het was, begin jaren tachtig, de modus operandi van Benjamin Lew, een vreemde eend in de Brusselse bijt waar uitheemse new wavers als Tuxedomoon, Minimal Compact en The Durutti Column destijds naar adem kwamen happen. Hij serveerde hun drankjes, zij schonken blazers, gitaar, toetsen en percussie over zijn thuis op analoge synthesizer gebricoleerde klankminiaturen. ‘Mesmerising strangeness, an exotic, surreal trip’, pende NME ooit over een van zijn vier albums vol arabeske avant-jazz, wereldse ambient en abstracte kamermuziek – leg La magnifique alcoolique gerust naast Arca – die Lew uitbracht via Crammed Discs. Obscuur, (on-)Belgisch erfgoed, met dit staal terecht naar waarde geschat.