Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Nics wereldschokkends – Nic Balthazars bejubelde regiedebuut – over een gepeste autist die vlucht in cyberspace – blijft steken in gepreek, gezap en goede bedoelingen.

Nic Balthazar met Greg Timmermans, Laura Verlinden, Marijke Pinoy

Canadese hallelujahs, virtuele Oscarnominaties, volgesnotterde zakdoeken én licht euforische kreetjes vanuit BV-land: aan media- exposure zal het ex-filmrecensent en tv-maker Nic Balthazar niet ontbreken. Maar dat maakt zijn ambitieuze regiedebuut Ben X – een bewerking van zijn boek Niets is Alles Wat Hij Zei en het daarvan afgeleide toneelstuk Niets – daarom nog geen grootse cinema. Vooral in de slotact glijdt deze pedagogische, naar crowdpleasers als Amélie Poulain en Forrest Gump gemodelleerde teenage tearjerker immers ongelukkig onderuit. En dat dankzij een paar scenario-ingrepen die al even ongeloofwaardig zijn als Titus De Voogdt die hier op zijn 28e nog de puberende scholier en sadistische pestkop mag uithangen.

Centraal staat echter niet het malfunctioneren van het Vlaamse onderwijs, maar de autistische Ben (debutant Greg Timmermans), een sympathieke 17-jarige knul die dagelijks op school wordt gepest en zelfs letterlijk in zijn ondergoed wordt gezet. In de cyberwereld van ArchLord – het computerspel waar hij zo bedreven in is – beukt hij zijn vijanden daarentegen Conan The Barbarian-gewijs de hersens in, met zijn mooie warrior princess en onlinevriendinnetje Scarlite steevast aan zijn zij. Geen wonder dat Ben – een autist die door zijn gescheiden ouders (Marijke Pinoy en Pol Goossen) naar een gewone school wordt gestuurd – alsmaar vaker in zijn ridderlijke fantasiewereld vlucht en wanneer Scarlite (de nieuwe Vlaamse screenqueen Laura Verlinden) plots ook in het ‘écht’ opduikt om hem te helpen bij zijn zelfmoord, lijkt het definitieve game over dreigend nabij. Ware het niet dat een paar plotwendingen er in extremis anders over beslissen en de kijker via misleidende pseudo-interviews en melige terzijdes naar een on(geloof)waardig happy end sleuren.

Toegegeven: het hippe, op Hollywoodleest geschoeide jasje oogt duurder dan het budget laat vermoeden, de integratie van virtuele personages en computergames is aardig en de soundtrack met bijdragen van Arno, dEUS en Sigur Rós mag zonder skiptoets de cd-speler in. Bovendien is Balthazar duidelijk met zijn personages begaan. Maar voor elke overtuigende rol zijn er minstens evenveel overnadrukkelijke Made in Vlaanderen-momenten, terwijl de drammerigheid, de begrafenisscène in de kerk en het pathetische slotakkoord met de paarden van Wim Vandekeybus – ga vooral zelf ontdekken hoe Ben zijn tragische queeste overleeft – zelfs de goedgelovigste ziel weer uit de Vlaamse fictieklei dreigen te trekken.

Wie een echt geslaagd lowbudgetjongerendrama over een complexe en urgente thematiek wil zien, kan sinds vorige week ook terecht bij de Roemeense, wereldwijd verdeelde en dik lucratieve Gouden Palmwinnaar 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, een film die spannend, strak, subtiel en gestileerd tegelijk is en daarvoor geen overbodige schmalz of hocuspocus nodig heeft.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content