Ze zijn niet bepaald dun gezaaid in Londen, de laptop- en samplekluizenaars. Maar met Ben Khan en zijn aangebrande, bluesy r&b hebben we er weer eentje met toekomst gevonden. ‘De platen van Fleetwood Mac verstopte ik voor mijn maten.’

LINE-UP Ben Khan (zang, productie)

ACHTERGROND ‘Een hele zomer ben ik niet uitgegaan, en toen kwam er vanzelf schot in de zaak’, zo verklaart Ben Khan hoe zijn naam dit najaar plots op onze radar verscheen. De 21-jarige Londenaar is al zo’n jaar of zeven ‘af en aan’ in de weer met muziek, maar legde zich pas vier jaar geleden toe op producen. ‘Ik wilde in mijn eentje muziek kunnen maken, zonder inmenging van anderen. Ik vind het nu eenmaal makkelijker om mijn ideeën over te brengen aan een computer. Zodra er twee hoofden in het spel zijn, moet je sowieso inbinden. En met een laptop of een sampler kun je geen creatieve meningsverschillen hebben. (lacht)

LUISTERVOER In juli deelde Khan zijn eerste demo met de wereld, de ongepolijste insomniahymne Drive (Part 1) – denk Chromatics op stap met enkele boys from the hood. Twee maanden geleden volgde de met een geile bluesgitaar aangerande r&b van Eden, meteen goed voor lof op Pitchfork. ‘De positieve commentaar van Pitchfork en andere blogs was tamelijk overweldigend, maar het is belangrijk dat je vermeldt dat dit demo’s zijn, niet gemasterd of professioneel gemixt.’ Khan zingt en bespeelt alle instrumenten zelf, jaagt alles door een sampler en manipuleert er dan op los. ‘Enkele drumbeats haalde ik van andere platen, maar ik zeg liever niet welke. Of ik zit al in de schulden nog voor ik goed en wel vertrokken ben.’

STATUS Een platenfirma heeft Ben Khan nog niet, een manager wel: ‘Er zijn al enkele verkennende gesprekken geweest, maar ik wil me niet te overhaast binden aan een label. Het is een groot probleem tegenwoordig, jonge artiesten die één of twee leuke dingen laten horen en meteen gewurgd worden met een schimmig platencontract. Het kortetermijndenken heerst, en daar wil ik me niet aan laten vangen. Mijn manager is niet alleen goed om af en toe ideeën af te toetsen, hij zal er ook voor zorgen dat ik niet in de zak word gezet.’

INVLOEDEN Samen met Eden dook de vergelijking op met Jai Paul, de illustere producer van cultsingles Jasmine en BTSTU. Khan denkt er het zijne van: ‘De eerste keer dat ik de vergelijking las, vond ik het leuk. Daarna begon het op mijn zenuwen te werken. Journalisten zijn lui – no offence.’ Nochtans zijn er parallellen: overstuurde synths en verfrommelde baslijnen, een hoge stem, wat begraven in de mix. ‘Dat ik mijn stem verstop, heeft met zelfvertrouwen te maken. De eerste muziek die je deelt met anderen, dat is zoals voor het eerst op een date gaan: je legt niet alles meteen op tafel, houdt nog wat achter de hand. Dat is ook de reden waarom ik liever nog niet herkenbaar op de foto wil, ik ben gewoon voorzichtig.’ Waar haalt Khan dan wel de mosterd? ‘Oude soul als Donny Hathaway en Bill Withers, genieën zoals J Dilla en D’Angelo – je weet wel, de typische stuff tegenwoordig. (lacht) De eerste plaat die me écht pakte, was Rumours van Fleetwood Mac, en dan vooral The Chain. De structuur van die song, de harmonieën, de geweldige solo… het blies me omver. Ik hield mijn bewondering voor Fleetwood wel goed verborgen voor mijn maats – voor de buitenwereld was ik een normale, Britse tiener. (lacht)

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content